De overwinning op Roger Federer in de Wimbledon-finale van 2019 was misschien wel de grootste Houdini-act van Djokovic, en het sluit onze GOAT Race-serie af.
BEKIJK: Game, Set, Bet: wees slim met Djokovic en Wimbledon
Is de Grand Slam-titelrace van de Big 3 eindelijk voorbij? Het lijkt zo. Nu we (waarschijnlijk) de winnaar kennen, kijken we terug naar de tijden dat deze marathon van twee decennia een andere kant op had kunnen gaan.
Voor meer over GEIT Race , een 10-delige serie in de aanloop naar Wimbledon, lees...
- Moment 1: Wimbledon-finale 2007: Nadal 'grijpt vast' met breekpunten in de vijfde
- Moment 2: Wimbledon-finale 2008: Federers vier uur durende comeback komt één breakpunt te kort
- Moment 3: Halve finale US Open 2010: Djokovic 'sluit zijn ogen' en slaat twee enorme, wedstrijdreddende forehands tegen Federer
- Moment 4: Halve finale Roland Garros 2011: Federer stopt een zegereeks van 41 wedstrijden en kwispelt met zijn vinger
- Moment 5: Halve finale US Open 2011: Djokovic's alles-of-niets forehand-terugkeer werd over de hele wereld gehoord
- Moment 6: Finale Australian Open 2012: om 01:37 uur, Djokovic werpt Nadal omver in grandioos, grommend Aussie Open-epos
- Moment 7: Halve finale Roland Garros 2013: Djokovic struikelt in het net en opent de deur voor Nadal om de Roland Garros-klassieker te veroveren
- Moment 8: Finale Australian Open 2017: Roger Federer bevrijdt zijn backhand Down Under en begint op 35-jarige leeftijd aan een renaissance
- Moment 9: Halve finale Wimbledon 2018: met één forehand beëindigt Djokovic de Indian Summer van Roger en Rafa
Qua cijfers was de Wimbledon-finale van 2019 de meest onwaarschijnlijke van alle grootste overwinningen van Djokovic.
mijn leven van 600 pond online
© David Gray
Wimbledon-finale 2019: in de oorlog van 13-12 sluit Djokovic het decennium af met een laatste epische ontsnapping
De jaren 2010 waren een decennium van buitengewone prestaties in tennis. De cijfers spreken voor zich. Een 70-68 set. Vier spelers met 20 of meer Grand Slam-titels. Twee met Golden Slams in hun carrière, een met 14 overwinningen op Roland Garros, een ander met twee keer een complete reeks major- en Masters-titels. De eerste Britse mannenwinnaar op Wimbledon in 77 jaar.
Het was dus alleen maar passend dat twee van de hoofdrolspelers van het tijdperk, Djokovic en Federer, het doek zouden laten vallen over die 10 buitengewone jaren met The War of 13-12, een klassieke wedstrijd die eindigde met zijn eigen unieke, nooit te verschijnen herhaald paar cijfers. Het resultaat, hoewel pijnlijk voor Federer-fans, was ook historisch passend. Djokovic was de beste mannelijke speler van dat decennium, grotendeels vanwege zijn griezelige vermogen om als winnaar uit de bus te komen in heldendichten als deze.
In cijfers gezien was dit de meest onwaarschijnlijke van alle grootste overwinningen van Djokovic. Hij won 14 punten minder dan Federer (218 tegen 204), sloeg 40 minder winnaars (94 tegen 54) en 15 minder azen (25 tegen 10) en creëerde vijf kansen minder breakpoints (13 tegen acht). Djokovic's vorm zwaaide in de loop van de middag wild, hij gooide de tweede set weg, hij worstelde om Federers opslag te lezen en slaagde er drie uur lang niet in om deze te breken. Hij verscherpte bij 4-2 in de vijfde set en gaf de leiding weer terug. Hij bleef achter in alle drie de sets die hij won. Hij was twee keer een punt verwijderd van een nederlaag. Maar toen de punten het meest telden, was Djokovic ondoordringbaar. In de drie tiebreaks van de wedstrijd sloot hij zich af en maakte vrijwel geen fouten.
Djokovic redde twee matchpunten in de onwaarschijnlijke overwinning, waarin ook de eerste tiebreak in de laatste set op 12-12 in de geschiedenis van Wimbledon plaatsvond.
© ©Icon Sportswire (een divisie van XML Team Solutions) Alle rechten voorbehouden
De twee punten die voor altijd het meest zullen tellen in de gedachten van de fans, kwamen toen Federer serveerde op 8-7. Toen de 37-jarige twee azen sloeg om het dubbele kampioenschapspunt te bereiken, leek het erop dat de populairste speler van het spel het decennium, en misschien zijn carrière, op sprookjesachtige wijze zou afsluiten. De menigte stond op, de glazen van Pimm's werden geheven, gezangen van 'Ro-ger!' vulde de lucht ... en toen miste Federer een forehand, Djokovic haakte een forehand pass voor een winnaar - dezelfde forehand pass die hem het jaar ervoor redde in zijn halve finale tegen Nadal - en Federer schoot nog een forehand in het net op het breekpunt. Op de een of andere manier was de stand 8-8, zaten de fans weer op hun stoel en leefde Djokovic.
Acht wedstrijden later begonnen ze aan de eerste 12-12 tiebreak in de geschiedenis van Wimbledon. Door zijn zenuwen, zijn tegenstander en het publiek te raken, bedacht Djokovic twee van de grootste winnaars uit zijn carrière - eerst een forehand en daarna een zinderende backhand langs de lijn - om het kampioenschapspunt te bereiken. Toen Federers volgende forehand van het frame afschoot en ver buiten de baan zeilde, liep Djokovic met een scheve glimlach op zijn gezicht naar het net, alsof hij wilde zeggen: 'Kijk eens wat ik net heb gedaan.'
Wat is een goed tennisracket?
Door zijn zenuwen, zijn tegenstander en het publiek te raken in de tiebreak, sloot Djokovic het decennium op grootse wijze af.
© Simon Bruty
'Het was één schot verwijderd van het verlies van de wedstrijd', zei Djokovic, niet voor het eerst na een wedstrijd met Federer. 'Het had gemakkelijk op zijn manier kunnen gaan.'
Dat was het verhaal van de wedstrijd, het decennium en de Big 3's Goat Race. Ze hadden allemaal een andere kant op kunnen gaan, maar uiteindelijk gingen ze naar Djokovic.
