“Eerlijk gezegd kan dat deel ons meer beïnvloeden dan de verandering van het hof zelf”, zegt Taylor Fritz, terwijl Jessica Pegula zegt dat ze in de praktijk “zo’n twintig (snaar)spanningen” heeft meegemaakt.
MIAMI, Florida – Nu de tweede helft van de “Sunshine Swing” al aan de gang is, hebben BNP Paribas Open-kampioenen Carlos Alcaraz en Iga Swiatek de kans om een van de zwaarste opeenvolgende prestaties in het tennis te voltooien door de trofee in de wacht te slepen op de Miami geopend.
Er zijn maar weinig trajecten op de ATP- en WTA-tours die vergelijkbaar zijn: er is ongeveer acht uur reizen tussen Palm Springs en Miami voor de gemiddelde speler, waarbij ze drie tijdzones doorkruisen. Dat is twee tot drie keer zo lang als de ommekeer van bijvoorbeeld Toronto en Montreal naar Cincinnati.
En hoewel het hoogteverschil tussen Madrid en Rome grote schade kan aanrichten bij balstuiters, is het niets vergeleken met het contrast tussen het woestijnklimaat in Zuid-Californië en de meedogenloze hitte en vochtigheid in Zuid-Florida. Alleen al in de eerste ronde in Miami hebben we de Fransman Arthur Cazaux al gezien stortte in tijdens zijn kwalificatiewedstrijd , terwijl woensdag Italië Matteo Berrettini leek tussen de services door bijna flauw te vallen tijdens zijn openingswedstrijd tegen Andy Murray.
Maar voor veel spelers zijn het niet het lange reizen, de contrasterende omstandigheden of het verschil in veldoppervlak – naar verluidt is Indian Wells ruiger en langzamer, terwijl Miami soepeler is en iets sneller speelt – dat ze het meest ervaren. Voorafgaand aan de Miami Open hebben spelers een ander probleem benadrukt waaraan ze zich moeten aanpassen: de verandering van tennisballen .
“Om eerlijk te zijn, kan dat deel ons meer beïnvloeden dan de verandering van het hof zelf”, vertelde Taylor Fritz, nummer 12 zaad, aan de pers in Miami.
samenvatting van badminton
Ondanks dat Delray Beach slechts een uur rijden ten noorden van Miami ligt, voelen de omstandigheden als 'dag en nacht' aan voor kampioen Fritz, dankzij de wissel van ballen.
© Getty-afbeeldingen
Vorige week streden ATP-spelers in Indian Wells met behulp van Penn-ballen, wat gemengd werd ontvangen door spelers als Stan Wawrinka, die deelde een bericht op sociale media waaruit blijkt hoe snel het veldoppervlak hen opvreet - terwijl ze in Miami zullen concurreren met Dunlop, het officiële bal van de tour.
En voor Fritz zijn de verschillen tussen de twee zo groot dat, toen hem werd gevraagd de omstandigheden te vergelijken met het nabijgelegen Delray Beach, waar hij in februari de zevende ATP-titel won, hij zei dat het ‘onmogelijk’ was om de twee te vergelijken – ondanks dat Delray (Penn ) op slechts een uur rijden ten noorden van Miami (Dunlop).
“Het zijn verschillende ballen, dus het is een verschil van dag en nacht”, zei hij. “Het is zo onmogelijk om het ene toernooi met het andere te vergelijken, want als de ballen verschillend zijn, is het echt niet vergelijkbaar.”
Vorig jaar onthulde Fritz dat hij zelfs kampte met een polsblessure als gevolg van de wisselende ballen, en het is een gevoel dat ook op de WTA Tour terugkomt. Voormalig US Open-kampioen Emma Raducanu, die onderging operatie aan beide polsen Vorig jaar luidde na een lange strijd met blessures de noodklok in Indian Wells.
Stan Wawrinka heeft de sociale media gebruikt om de problemen onder de aandacht te brengen die worden veroorzaakt door de steeds veranderende ballen die op tournee worden gebruikt.
© Getty Images/Instagramverhalen
“De omstandigheden zijn heel anders in Indian Wells dan in Miami”, vertelde Raducanu aan de pers in Indian Wells. “Het is erg vochtig. De ballen zijn erg zwaar. Ze zijn anders, wat volgens mij niet geweldig is voor de polsen van de spelers, maar vooral voor de mijne. Ik denk eerlijk gezegd dat het heel slecht voor ons is, de manier waarop we elke week van bal moeten wisselen, vooral als je operaties hebt ondergaan.
“Ik ken ook veel spelers die kampen met polsproblemen. Ik begrijp niet waarom elke andere sport vrijwel hetzelfde is, terwijl het bij tennis van week tot week anders is.”
Voor andere WTA-spelers zoals Jessica Pegula, die ook overstapte van Penn naar Dunlop tussen Indian Wells en Miami, is de uitdaging niet alleen fysiek, maar ook een logistiek probleem.
'De omstandigheden zijn gewoon dag en nacht, en het gooien van een totaal andere bal als je al je spanning moet veranderen en al die dingen daarbovenop... Het is niet ideaal', vertelde de nr. 5 zaad aan de pers voor haar Miami begin. “Ik heb in de praktijk ongeveer twintig (snaar)spanningen meegemaakt. We voelen allemaal hetzelfde.”
Jessica Pegula gooit een bal tijdens een promotionele fotoshoot. Elke week kan deze worden vervaardigd door Penn, Dunlop, Wilson, Head en meer.
© 2024 Robert Prange
Daniil Medvedev, nummer 3 van de wereld, benadrukte ook de mentale tol die zoveel veranderingen kunnen hebben op spelers: 'Elk klein detail kan een grote impact hebben – soms op je lichaam, soms op je geest of op je tennis. Je begint nog meer vragen te stellen: deze ballen, dit veld, dit laat... Maar het is waar dat de verandering groot is.'
De steeds veranderende tennisballen die op professionele tochten worden gebruikt, zijn al lang onderwerp van discussie. Afgelopen jaar, Iga Swiatek lobbyde bij de WTA Tour om over te stappen van Wilsons lichtere Regular Duty-bal – die, ironisch genoeg, oorspronkelijk was gekozen om arm-, schouder-, elleboog- en polsblessures te voorkomen – naar de zwaardere Extra Duty op de US Open. Maar zelfs die zet kreeg gemengde recensies, aangezien niet iedereen fan was van de nieuwe bal.
Maar voor Pegula, ongeacht welke bal ze uiteindelijk kiezen, zouden de spelers zich kunnen aanpassen, zolang deze week in week uit consistent blijft. Nu individuele toernooien hun eigen deals onderhandelen met balfabrikanten en sponsors van uitrusting, is het waarschijnlijk een beleidsverandering die van de top van het spel moet komen om effect te hebben.
“Ik zou gewoon liever een consistente bal hebben… omdat je niet elk veld hetzelfde kunt houden, is dat onmogelijk”, zei Pegula. “Als we tenminste elke week dezelfde bal zouden kunnen houden, dan zouden we op zijn minst grip kunnen krijgen op die variabele.
“Er zijn nog andere veranderende variabelen die we gewoon kunnen loslaten, maar als je voortdurend met al deze variabelen wisselt, wordt het heel moeilijk.”
