Coco Gauff's US Open-vreugde en Ons Jabeur's Wimbledon-liefdesverdriet staan ook op de lijst.
“Enduring Images” is wat de Washington Post noemde zijn overzicht van de belangrijkste foto's van de krant van over de hele wereld in 2023. Kijkend door de mix van feestelijk en dodelijk, vroeg ik me af wat zou kwalificeren als de meest duurzame beelden van het afgelopen tennisseizoen. Gelukkig krijg je in de sport, anders dan in oorlog en politiek, de emotie zonder de vernietiging.
Je kunt ook zelf beslissen – of onze geest moet voor ons beslissen. Vraag tien tennisfans om de momenten te noemen die hen als eerste te binnen schieten van het afgelopen seizoen, en je krijgt waarschijnlijk tien verschillende antwoorden. Zonder het te proberen, zul je misschien ook merken dat een gelukkige herinnering snel overgaat in een andere, minder aangename herinnering.
Een van de eerste beelden die bij mij opkomen uit 2023 is dat Juan Carlos Ferrero zijn handen tegen zijn hoofd houdt nadat hij zijn speler, Carlos Alcaraz, een schijnbaar onmogelijke pass-shot-hoek zag bedenken tegen Novak Djokovic in hun kortstondige verzengende halve finale op Roland. Garros. Een seconde later zie ik echter een krampende Alcaraz, dubbelgevouwen en niet in staat om te bewegen. Die dag was de Spanjaard de tennisversie van Icarus: een jongeman die te dicht bij de Parijse zon vloog.
De krampachtige episode van Alcaraz ontsierde de derde en vierde set van zijn halve finale tegen Djokovic.
© © TENNIS FOTONETWERK, TEL- +61 433 754 488 TEL - +44 7843 383 012 TEL - +1 646 288 5771 MIKE@TENNISPHOTONET.COM
Terwijl ik mijn gedachten door het seizoen laat dwalen, merk ik dat het vooral op de Grand Slams aankomt. De wetenschap dat wat er ook gebeurt op die toernooien onderdeel zal worden van de geschiedenis van de sport, lijkt ze in het heden levendiger te maken.
Blijvende 2023-beelden voor mij zijn onder meer:
- Ons Jabeur leunde tegen het achterste zeil op Centre Court en probeerde rechtop te blijven omdat een aanvalszenuwen haar verzwakten tijdens de finale van Wimbledon. Velen van ons weten hoe het voelt als angst in paniek verandert; Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het voelt om dit voor de ogen van de wereld te laten gebeuren.
- Coco Gauff haalt een backhand-winnaar binnen en valt voor de rechtbank, een nieuwe US Open-kampioen. En dan haar moeder, Candi, die wild door het gangpad danste toen ze de bal zag landen. Het was de viering van een vrouw die nooit iemand zal hoeven horen vragen: 'Kan Coco de grote winnen?' ooit weer.
Gauffs winnende moment in New York was een euforische combinatie van feest en opluchting.
© Getty-afbeeldingen
- Alcaraz zag een open veld en reed er met een backhand doorheen om Djokovic te breken in de vijfde set van de Wimbledon-finale. Het werd stil in de arena toen de baan openging, en toen vulde een explosie van gejuich de leegte toen hij het schot maakte. Alcaraz, zo leek het, had geleerd van zijn Icarus-achtige fouten op Roland Garros. Maar tegen het einde van het seizoen, na geen titels meer, leek hij die lessen weer afgeleerd te hebben.
- Twee beelden uit de grote halve finale van Roland Garros tussen Karolina Muchova en Aryna Sabalenka. Eerst maakte Muchova een lange, krachtige slide vanaf de servicelijn helemaal naar het net, om vervolgens af te sluiten met een backhandvolley met een perfect sierlijke techniek. Ten tweede liep Sabalenka weg nadat ze een grote voorsprong in de derde set had verspeeld met een verbijsterde glimlach op haar gezicht. Het was de blik van iemand die gelooft dat ze hier terug zal zijn, en ze zal niet altijd zulke leads verpesten.
- Iga Swiatek schreeuwt en bonst met haar hart ter viering nadat ze Sabalenka versloeg in de halve finale van de WTA Finals in Cancun. Dit was een lang, soms frustrerend seizoen voor Swiatek, die haar US Open-titel en de nummer 1-ranglijst verloor. Maar op dat laatste moment kwam alles weer bij elkaar en met haar spontane, ongebreidelde reactie liet ze zien hoeveel het betekende.
Swiatek liet met een spontane, ongebreidelde reactie zien hoeveel haar overwinning op Sabalenka in Cancun voor haar betekende.
© AFP via Getty Images
En hoe zit het met Djokovic? Er zijn uiteraard genoeg momenten om uit te kiezen. Gezien het feit dat hij 36 is, was dit misschien wel het beste seizoen uit zijn carrière. Hij kwam voor de tweede keer slechts één wedstrijd achter op de Grand Slam, eindigde als nummer 1 en hield misschien wel de zwaarste uitdaging van een jongere speler tot nu toe af, in Alcaraz. Hij leed een zware nederlaag op Wimbledon en verloor pas in november opnieuw.
Op dat moment leek Djokovic opnieuw de normale menselijke grenzen te hebben overschreden. Ongeacht wie de tegenstander was, of hoe goed hij speelde, het stond buiten kijf dat Djokovic een manier zou vinden om hem te verslaan. Hij beheerste tennis op een manier die niemand vóór hem had. Hij was anders dan de rest van ons stervelingen die, zoals het gezegde luidt, ze niet allemaal kunnen winnen.
Misschien is dat de reden waarom de herinnering die mij bijblijft aan Djokovic's 2023 kwam aan het einde van een van zijn zeldzame nederlagen: tegen Jannik Sinner in de Davis Cup. De nederlaag was nog ongebruikelijker omdat Djokovic een drievoudig matchpoint had, maar niet afrondde. Voor één keer was zijn tegenstander, de onverzettelijke zondaar, degene die zichzelf van de afgrond bracht.
Djokovic wilde het hele seizoen net zo graag een Davis Cup-overwinning voor Servië. Toen het echter voorbij was, feliciteerde hij Sinner zonder bitterheid en viel hij snel in een knuffel met zijn aanvoerder en voormalige teamgenoot, Viktor Troicki. Djokovic sloeg zijn rechterarm om Troicki heen, terwijl Troicki zijn linkerhand naar het gezicht van Djokovic bracht, voordat ze uit elkaar gingen en verder gingen naar de zijlijn.
Djokovic slaagde er niet in om drie matchpunten om te zetten in de nederlaag tegen Sinner in de Davis Cup.
© Getty Images voor ITF
Het moment was maar een moment; het duurde niet lang. Het zou je misschien niet eens opvallen als je vandaag de herhaling van de wedstrijd bekeek. Maar het voelde voor mij op dat moment als belangrijk. In die fractie van een seconde ging Djokovic weer van God naar mens, en maakte zichzelf daarbij beter herkenbaar. In plaats van de feilloze, alles overwinnende kampioen die we het grootste deel van het jaar zagen, was hij iemand die wel een knuffel van een vriend kon gebruiken.
Hij was weer net als de rest van ons stervelingen, waardoor zijn prestaties van 2023 alleen maar veel buitengewooner leken.
