Vanaf dat moment bestond er geen twijfel over dat Rafa een goede match was voor Roger.
Terwijl de 36-jarige Rafael Nadal zich opmaakt voor wat misschien wel zijn laatste swing is op de gravelbanen van Europa, kijken we terug op de 10 wedstrijden die hem tot de onbetwiste King of Clay hebben gemaakt.
- WEDSTRIJD 1: 2003 Monte Carlo, tweede ronde: Nadal d. Albert Costa, 7-5, 6-3
- WEDSTRIJD 2: Davis Cup 2004, finale: Nadal d. Andy Roddick, 6-7 (6), 6-2, 7-6 (6), 6-2
- WEDSTRIJD 3: 2005 Rome, finale: Nadal d. Guillermo Coria, 6-4, 3-6, 6-3, 4-6, 7-6 (6)
WEDSTRIJD 4: Roland Garros 2005, halve finale: Nadal d. Roger Federer, 6-3, 4-6, 6-4, 6-3
Een halve finale winnen is al ongelooflijk. Federer verslaan is nog verbazingwekkender.
In de ogen van veel fans was Rafa, met zijn gespierde bouw en agressieve grunt, in 2005 de krachtpatser en Federer de artiest.
© Corbis via Getty Images
Als het om spanning in tennis gaat, is er geen plek die het zo opwekt als Court Philippe Chatrier. De immense rode gravelbaan, de rusteloze en vocaal gepassioneerde fans, de gladiatorensfeer, de Grand Slam-stakes, zelfs het vaak zware en bewolkte lenteweer: ze zorgen er allemaal voor dat je het gewicht van het moment voelt zoals nergens anders in de sport . Dat is dubbel voor een grote wedstrijd die laat in de middag begint. De collectieve stress in de arena neemt gedurende de dag toe, omdat iedereen zich niet alleen begint af te vragen wie er gaat winnen, maar ook of de wedstrijd wel of niet zal eindigen.
Al die elementen waren in het spel, inclusief de onheilspellende wolken, toen Nadal en Federer om 18:29 uur de rechtbank betraden. op 3 juni 2005. In werkelijkheid was de spanning voor deze wedstrijd echter al minstens twee maanden aan het opbouwen.
Het begon in Miami, waar Federer, de nummer 1 van de wereld, terugvecht van een achterstand van twee sets om de 18-jarige parvenu uit Spanje te verslaan in de finale. Het ging door toen de 18-jarige parvenu zich omdraaide en vier opeenvolgende toernooien op gravel won, waaronder de Masters-evenementen in Monte Carlo en Rome. Voor velen leek het moeilijk te geloven dat een tiener, zelfs een zo atletisch en zelfbewust als Nadal, een legitieme rivaal zou kunnen zijn voor de machtige en gracieuze Zwitser. Rafa had tenslotte nog nooit eerder de French Open gespeeld en moest nog de kwartfinales bereiken bij welke Slam dan ook.
'Ik twijfelde of ik op zo'n grote wedstrijdhoogte zou kunnen ademen', zou Nadal later toegeven.
Die twijfels, evenals een nare chocolade-croissant-gewoonte die hij in Parijs had opgepikt, hielden hem tijdens de eerste rondes in ondermaatse vorm. Hij verloor zelfs een set, en verdroeg het boegeroep van het publiek, van de Fransman Sebastian Grosjean. Maar toen hij Federer ontmoette in de halve finale, was het de Spanjaard, niet de Zwitser, die een winstreak van 22 wedstrijden had. 3 juni was toevallig ook zijn 19e verjaardag.
Toen ze laat in de middag eindelijk de baan op gingen, liet Nadal al snel zien dat hij op die hoogte prima kon ademen. Hij kon ook zijn forehand net zo dodelijk afvuren en net zo soepel het veld bestrijken als Federer. Hij kwam met 4-1 voor en won de eerste set met 6-3.
In de ogen van veel fans was Rafa, met zijn gespierde bouw en agressieve grunt, in 2005 de krachtpatser en Federer de artiest. Het zou even duren voordat mensen de aanraking en veelzijdigheid in het spel van Rafa zouden erkennen, maar dat was hier al duidelijk. Op wat het cruciale punt van de wedstrijd bleek te zijn, op 4-3 in de derde set, met een gelijkspel van één set per set, was het Nadal, in plaats van Federer, die het creatieve spel maakte. Hij bracht Federer naar binnen met een perfect afgemeten backhand-drop, volgde hem naar voren en volleyde het antwoord weg voor een winnaar om een breekpunt te creëren.
“Federer probeerde de stoelscheidsrechter zover te krijgen dat hij de wedstrijd stopte; het was een goed teken', zou Nadal later zeggen. 'Hij zei dat het de regen was die hem te pakken kreeg, maar ik wist dat het ook mijn spel was.'
waar kan ik squashen?
GettyImages-81424216
© Sport geïllustreerd via Getty Ima
Terugkijkend was het meest verrassende deel van het spel van Nadal toen misschien wel zijn backhand. Het was niet zo gevreesd als zijn forehand, maar hij kon het voor winnaars raken vanuit schijnbaar onmogelijke verdedigende posities. Door hard naar rechts te glijden, met een volledig open houding, kon hij het helemaal naar achteren trekken voor een winnaar van een passerend schot op de baan. Dat was iets nieuws in het tennis, en dat hoor je aan de ongelovige stem van Mats Wilander in het commentaarhokje.
'Ik kan gewoon niet geloven dat hij dat schot op de crosscourt kan raken', zegt Wilander na een backhandpass van Rafa die langs Federer duikt.
Als er nog vragen waren over de vraag of Nadal in deze ijle lucht een overwinning kon behalen, verdreef hij ze in zijn laatste servicegame. Hij voerde zijn aanval op en sneed door de spanning met twee forehandwinnaars en een onverschrokken crosscourt-smash. Vanaf dat moment bestond er geen twijfel over dat Rafa een match was voor Roger.
