In werkelijkheid is er niet veel tijd voor complexe instructies in de 25 seconden tussen punten.
NEW YORK – ‘Ik heb iets nodig, maat,’ schreeuwde Andy Murray tegen zijn coachingteam. “Alles is beter dan niets.”
Murray zat midden in een sombere nederlaag tegen Grigor Dimitrov. In de derde set was zijn geklets met zijn spelersbox somber geworden.
‘Ik heb geen energie,’ kreunde hij, ‘en jij hebt geen energie.’ Het was een recept voor een verschrikkelijke prestatie, concludeerde hij.
hoe je goed kunt worden in badminton
Als je je, net als ik, vaak hebt afgevraagd waar Murray door de jaren heen tegen zijn ondersteuningsteam tekeer ging, en waarom hij zo opgewonden raakte, dan was dit opzienbarende informatie. Persoonlijk was ik verrast door hoe weinig zijn coaches tegen hem te zeggen hadden, behalve: 'Laten we gaan, maat.' Ik geloof niet dat ik Ivan Lendl een woord heb horen zeggen. Geen wonder dat Murray voortdurend tekeergaat over het feit dat hij meer energie van hen nodig heeft.
Sinds haar verlies in de eerste ronde van Wimbledon heeft Coco Gauff 15 van de 16 wedstrijden gewonnen.
© Schop de VS
tafeltennis racket penhouder
Dit zijn het soort gesprekken – en tirades – waarvan tennisfans op de hoogte zijn sinds coaching op het veld afgelopen zomer, in beperkte hoeveelheden, werd gelegaliseerd. Voor een verslaggever die inside-informatie wil krijgen over hoe bepaalde spelers en coaches met elkaar omgaan, is dit een nuttige regelwijziging. Maar wat vinden fans, vooral degenen die van de doe-het-zelftraditie van tennis houden, van deze injectie van motiverende praatjes in hun tv-uitzendingen? Willen we Brad Gilbert bij elke omschakeling ‘maak het fysiek’ horen zeggen? Afgaande op enkele van haar reacties tijdens haar laatste wedstrijd, wil Gilberts speler, Coco Gauff, het zelf niet altijd horen.
Het oordeel over coaching van mensen van de Open lijkt zeer gemengd. Sommigen verlangen naar de terugkeer van de stilte. Sommigen zijn dankbaar dat het minder opdringerig is dan de oude wisselbezoeken van de WTA. Anderen vinden het gewoon niet leuk. Dit laatste standpunt leek te worden samengevat door Voogd sportjournalist Tumaini Carayol vorige week op Twitter.
'Ik vind het echt niet leuk om sommige coaches na elk punt tegen hun spelers te horen keffen', schreef hij. “Als tennis zo geobsedeerd is door coaching op het veld, kunnen ze ons net zo goed het volledige psychodrama van coachingwisselingen geven. Deze huidige opzet is gewoon vervelend.”
In tegenstelling tot Carayol kan ik leven met de huidige opzet, maar ik word nog steeds verscheurd tussen traditionalisme en bruikbaarheid.
tennistermen in het Frans
Goran Ivanisevic werkt sinds juni 2019 samen met Novak Djokovic.
© Getty-afbeeldingen
Er is bij tennis altijd sprake geweest van coaching op het veld, op alle niveaus, ook stiekem tijdens professionele wedstrijden. Desondanks was het idee dat de professionals idealiter hun eigen problemen oplossen en hun eigen aanpassingen doorvoeren aantrekkelijk. Door tennissers te vragen om even tactisch onderlegd als atletisch briljant te zijn, zijn ze hogerop gekomen in het pantheon van sportsterren. Het is nogal een teleurstelling om te horen hoe ze midden in een wedstrijd instructies krijgen over wat ze in hun spel moeten veranderen.
Het nadeel, toen coaching werd verboden, was dat je je moest afvragen of een speler illegaal advies kreeg. Wat overschreed de grens van legitieme steun naar onwettige coaching? Met de nieuwe regels is dat zeurende afleidende element van de sport verdwenen. Het is een verademing gebleken om niet te hoeven raden of te hoeven nadenken over wat een speler en coach tegen elkaar zeggen. Wat mij betreft is de afweging de moeite waard. Ik neem aan dat ik me geen zorgen hoef te maken over coaching, omdat ik die niet heb.
Maar zoals Carayol zegt: er moeten grenzen zijn aan het geklets, en die zijn ook terug te vinden in de regels. Spelers en coaches mogen niet praten; ze mogen niet praten tijdens omschakelingen of tijdens regenvertragingen; en coaches mogen alleen korte opmerkingen maken tegen hun spelers als ze zich aan dezelfde kant van het veld bevinden.
Deze Open is de eerste keer dat ik deze grenzen een paar keer heb zien overschrijden, wanneer een gestage stroom van “gekef” van coach naar speler de aandacht heeft afgeleid van het spel zelf. Maar als de geschreven regels worden gehandhaafd, zou dit niet mogen gebeuren.
Gauff heeft twee coaches in haar box: Pere Riba, die de nadruk legt op details en besluitvorming, en Gilbert, wiens advies sterk gericht is op 'ongelooflijke' scouting.
© Getty-afbeeldingen
Tot mijn verbazing is het advies dat u hoort vaak algemeen en generiek. ‘Ga zo door’, ‘beweeg je voeten’, ‘hierheen.’ Ik ben ook verrast door het gebrek aan coaching in bepaalde situaties. Iga Swiatek hoorde niet veel van haar team toen ze zondagavond onder het gewicht van Jelena Ostapenko's grondslagspervuur zonk.
badmintontechnieken voor dubbelspel
In werkelijkheid is er niet veel tijd voor grote veranderingen of complexe instructies in de 25 seconden tussen punten. Eén kamp dat steeds specifieker lijkt te worden, is dat van Novak Djokovic, en de communicatie is nuttig voor hem, ook al geniet hij niet altijd van wat hij hoort. Het denken en spelen doen de spelers voor het grootste deel zelf.
Het duo Gauff-Gilbert heeft ons daar wellicht het beste voorbeeld van gegeven. Aan het begin van haar derde set tegen Caroline Wozniacki op zondag zei Gilbert dat ze ‘met vorm moest spelen’, ‘wat lucht onder de bal moest stoppen’ en ‘je benen moest gebruiken’ – d.w.z. de bal moest rollen met topspin en haar oudere set moest dragen. tegenstander neer. Gauff, die net de tweede set had verloren en niet in de stemming leek te zijn om naar iemand te luisteren, liep prompt terug naar buiten en deed het tegenovergestelde – en het werkte. Ze drilde twee platte backhandwinnaars, brak de service en verloor geen ander spel.
De doe-het-zelf-traditie van tennis overleeft.
