Roger Federer en Novak Djokovic aan het einde van de halve finale van de US Open 2011
Scroll naar beneden om de hoogtepunten van de wedstrijd te bekijken.
Terugkijkend op het resultaat, zelfs na drie jaar, kan men nog steeds niet geloven dat Roger Federer de halve finale van 2011 verloor van Novak Djokovic nadat hij twee matchpunten in zijn hand had. In die zin dat de wedstrijd echt een klassieker is - niet alleen vanwege die unieke forehandwinnaar die Nole met 15-40 in de laatste set bij 3-5 tevoorschijn toverde, maar ook vanwege de schijnbaar lukrake manier waarop Federer verloor op zijn manier tijdens het hele verloop van het proces: voorsprong na voorsprong wegblazen, pauze na pauze en uiteindelijk zijn greep op de wedstrijd zelf verknoeien.
De uitkomst van de wedstrijd was ook toevallig - griezelig eigenlijk - met het resultaat van de halve finale van vorig jaar tussen dezelfde spelers. Maar waar Federer het afgelopen jaar niet in staat leek zijn heerschappij gedurende de volledige lengte van vijf sets uit te oefenen, zag hij hem in 2011 naar een nieuw dieptepunt zakken.
Nadat Jo-Wilfred Tsonga de voorheen onaangetaste reputatie van Federer had aangetast dat hij nooit een Grand Slam-wedstrijd verloor na twee sets om van te houden - slechts een paar maanden geleden op Wimbledon - legde de Serviër een nog grotere straf op door dezelfde prestatie te realiseren met een nog grotere marge van nederlaag.
Het is waar dat Federer's overwinningen in de eerste twee sets in geen geval allesomvattend waren - hij schonk veel setpunten voordat hij uiteindelijk de eerste set in de wacht sleepte - maar Nole's vermogen om de procedure te domineren terwijl hij op het punt stond te worden verslagen, was nogal ongewoon.
Zozeer zelfs dat de menigte van Flushing Meadows, die over het algemeen vooringenomen is tegen de Serviër, hem met hernieuwd ontzag en respect aankeek. Dit was de vierde keer op rij dat deze twee spelers elkaar ontmoetten in de halve finale van de US Open en hoewel Federer deze vier wedstrijden met 2-1 leidde, na zijn onverwachte ontgoocheling door de Fransman Tsonga op Wimbledon , vroegen velen onder zijn fans zich af of Nole de monumentale prestatie zou repliceren die Tsonga wist uit te voeren.
Bovendien, afgaand op de totale overheersing van de Serviër dat jaar, waar hij de eerste mannelijke tennisser werd die vijf Masters-titels won, was het misschien zelfs ondenkbaar dat Djokovic de finale niet zou halen.
De forehand return op matchpoint, die een daad van uiterste wanhoop leek, maar een cruciaal moment bleek te zijn dat het verloop van de wedstrijd volledig veranderde, werd toen mogelijk opzij geschoven door Roger Federer. Zelfs Nole merkte op hoe alles in zijn voordeel samenkwam tegen het einde van de bijna vier uur durende affaire.
Maar voor Nole's fans, aangemoedigd door geluk of niet, was het een getuigenis - helemaal opnieuw - dat hij niet zou barsten onder druk zoals hij eerder deed. Ook de achterstand getuigde van dat feit, vooral in de vierde set die slechts 33 minuten duurde, waarbij Federer volledig werd gerouteerd door zijn jongere tegenstander.
Het is dan ook de verdienste van Nole dat hij de schijnbare fouten in zijn spel over zijn meer doorgewinterde rivaal kon overwinnen, om het spel uiteindelijk af te sluiten.
In veel opzichten was Nole's optreden in de finale tegen Rafael Nadal gewoon een voortzetting van deze inspirerende vorm die hij kon onthullen tegen Federer.
Het was echt een meerderjarig worden optreden van de Serviër, die tot nu toe alleen maar met spot en scepsis te maken had gehad over zijn onvermogen om zijn inherente talent te rechtvaardigen op cruciale momenten tijdens het verloop van een wedstrijd.
De achterstand van 6-7, 4-6, 6-3, 6-2, 7-5 spreekt dus veel aan, ook nu nog. Het spreekt van het begin van Federers langzame maar onmiskenbare neerwaartse spiraal - een vooruitzicht dat eerder werkelijkheid werd dan men had verwacht; het spreekt van het begin van Nole's absolute overheersing - een prestatie die de aandacht trok, niet alleen toen, maar zelfs nu; en vooral, het spreekt van de voortzetting van een ander tijdperk op de US Open - een tijdperk waarvan de basis werd gelegd door Juan Martin Del Potro in 2009, die - toevallig - het vintage oorlogspaard Federer op een even opwindende manier had verslagen.
