Voor een niet-speler of een toevallige toeschouwer van het spel, heeft tennis veel te veel subtiliteiten die onmogelijk te begrijpen zijn totdat je fysiek een racket hebt opgetild en er een bal mee hebt geslagen. Wat lijkt op een relatief saaie of middelmatige wedstrijd voor een waarnemer, kan een mentale hel zijn voor de echte spelers die in de strijd zijn verdiept.
Nadal staat bekend als zeer zelfkritisch.
Rafael Nadal zette ooit een Facebook-status op na het slopen van een kwalificatiewedstrijd met 6-1, 6-1, 6-1 in de eerste ronde van de French Open over wat een vreselijke wedstrijd hij had gespeeld. Het maakt niet uit of je wint of niet, of je timing een beetje verkeerd is of je voetenwerk traag is, de geest heeft de vervelende gewoonte om je te vertellen dat er iets drastisch mis is. Hoe je dat gevoel tegengaat, is wat je match maakt of breekt.
De meeste mensen begrijpen nooit de betekenis van een dienstonderbreking. Zo werkt het over het algemeen:
1) In vergelijking met de rest van je spel, zijn je service en fitness twee elementen die je in de hand hebt. U kunt uw service daadwerkelijk blijven oefenen en tot in de perfectie aanscherpen. Dit is niet iets dat je kunt doen met je grondslagen waarbij je werkelijke aangeboren reflexen in aanmerking komen. Het zou onmogelijk zijn om iemand te leren de bal te slaan zoals Federer, maar het zou toch mogelijk zijn om iemand te leren een service te slaan die goed genoeg is om zelfs een paar punten van hem af te halen.
2) Vier rechte punten maken een spel. In theorie zijn vier fatsoenlijke services voldoende om je een spel te winnen met zelfs gemiddelde groundies. Voor elke professionele speler in de top 500 is een servicegame als het oppakken van een geladen pistool. Het verpesten is heiligschennis. Het breken van de service van je tegenstander is natuurlijk een groot probleem in een wedstrijd. Het betekent niet alleen dat je het traject, de spin, de slice, de snelheid en de richting van meer dan vier van de services van je tegenstander hebt geanticipeerd, in een reactietijd van minder dan een seconde, maar dat je die punten ook hebt uitgespeeld en het spel hebt gewonnen. Het is alsof je een wicket neemt in een cricketwedstrijd. Je hebt je tegenstander ingedeukt. Dit zeggen of erover schrijven is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Een speler als Karlovic of Raonic is gegarandeerd een tiebreak elke alternatieve set vanwege de enorme snelheid van hun service. Zodra een set een tiebreak bereikt, is het bijna als een blind-shootout. Tenzij je een top-10-speler speelt, kan het eigenlijk alle kanten op. De volgende keer dat je de zeldzame keer ziet dat een grote server kapot gaat in een set, zullen zelfs de stilste ontvangers een mini-party aan hun kant van het veld houden. Het is een gegarandeerde setwinst van 80 procent.
3) Wanneer uw service wordt verbroken in een tiebreak, wordt de pauze een minibreak genoemd. Dit is minder ernstig dan een daadwerkelijke serviceonderbreking, maar legt twee keer zoveel druk tijdens het ontvangen. Je weet dat je dat ene punt direct terug nodig hebt, anders bereik je uiteindelijk het setpoint wanneer je tegenstander serveert. Een tiebreak kan een van de engste en meest demotiverende punten in een set zijn. Het gevoel een set te verliezen na 12 opeenvolgende games te hebben gespeeld, is verwoestend. Het is vaak erger omdat hergroeperen na een slechte tiebreak nog moeilijker is.
4) Dit is precies waarom het intensiteitsniveau van je spel min of meer wordt beoordeeld met het aantal keren dat je hebt gebroken of gebroken. Een enkele break met een 7-5, 6-4 of 6-3 score is je gemiddelde set. Niets bijzonders aan. Sets duren meestal ongeveer 40 minuten. Een dubbele pauze is een beetje een schande. Als je tegenstander twee keer in dezelfde set een manier heeft weten te vinden om je opslag te omzeilen, gaat er iets mis. 6-2, 6-1 achterstand in een set betekent een dubbele break. Het is heel veilig om op dit punt toe te voegen dat je op stoomwalsen wordt gebracht.
5) Een driedubbele break, of wat we een bagel noemen, is de grote 6-0 achterstand. Als je je service niet één keer in de hele set hebt kunnen opslaan, heb je problemen. Als er een top-4-wedstrijd aan de gang is en een van de spelers krijgt die bagel, let wel, dan is dat een prestatie. Voor iemand als Nadal om een set van 6-0 te behalen tegen Federer, ook al is het maar één keer in zijn hele carrière, is iets enorms.
6) Een dubbele bagel is ... eh ... jezelf een pak slaag geven voor een volle menigte. Het is de ergste vernedering die een tennisser kan hebben. Het is bijna alsof een bowler wordt aangevallen voor 6 zessen in een over of een voetballer die meer dan drie strikes mist bij een open doel. Je haalt je schouders op. Dit is de reden waarom Sharapova's opeenvolgende dubbele bagels zo werden besproken. Het sprak verzen over de achteruitgang van de kwaliteit van het vrouwentennis. Als een speler in de top 120 van de wereldranglijst haar service zes keer achter elkaar kan laten verscheuren, is er iets echt mis.
Bagel-Bagel
7) De psychologie van tennissers is volledig set-based. De meeste spelers wordt geleerd zich te concentreren op de uitkomst van elke set afzonderlijk, in plaats van op de wedstrijd als geheel. Er is me vaak gevraagd waarom of hoe een speler die de eerste set met 1-6 of 0-6 heeft verloren, plotseling kan terugkomen om de volgende twee te winnen. Het antwoord is volledig psychologisch. Als een speler twee pauzes achter staat, tankt hij liever de set en dwingt hij zijn geest om zich te hergroeperen voor de volgende. Het is veel gemakkelijker dan je geest te dwingen om te proberen en opnieuw te breken om door te blijven vechten.
De reden waarom spelers als Nadal of Djokovic zulke fantastische vechters zijn, is omdat ze, in tegenstelling tot de meeste andere spelers, niet naar de wedstrijd of set als geheel kijken, maar zich concentreren op elk punt. Djokovic in het bijzonder heeft dit ongelooflijke vermogen om alle frustratie die hij in zich heeft een seconde voor het matchpoint te ventileren en te winnen alsof hij in een park loopt. De meest bekende van allemaal, het matchpoint dat hij sloeg voor een schone forehand winnaar in de US open halve finales tegen Federer, getuigt hiervan.
foto's van tennisballen en rackets
Nadal daarentegen kiest voor een extreme spin-strategie in tijden van gevaar. Hij zal de bal zo hoog laten draaien dat hij in de rechtbank zal landen, zelfs als hij hem een kilometer verderop raakt. Federer zou eind jaren 2000 aanvallen bij de minste kans op doorbraak. Federer naar het net zien rennen is voor de meeste spelers genoeg om zichzelf nat te maken, naast het feit dat zijn salvo's als geprogrammeerde raketten zijn. Vanaf vandaag is die tactiek net zo licht veranderd omdat hij niet zo consistent is als vroeger.
Volgende keer: Pre-Match Rituals.
