Beschouw Challengers als een spannende, emotionele uitdagingswedstrijd. Voeg romantiek toe. Maar waag het niet om Hollywood’s nieuwste, op tennis gerichte speelfilm een ‘romantische komedie’ te noemen.
© MGM
Waarschuwing: dit verhaal bevat plotspoilers voor Challengers (2024).
Game of Thrones seizoen 8 aflevering 3 gratis online
Gezien de flinke dosis existentiële angst waarmee elk van de drie hoofdrolspelers in de serie wordt geconfronteerd Uitdagers , de nieuwste op tennis gerichte speelfilm van Hollywood, zou misschien een betere titel voor de film zijn geweest Uitdagingen .
In de loop van 131 snelle, tijdrovende minuten vindt er een driezijdige romance plaats tussen een drietal ervaren tennissers die, zelfs als ze het lijken te hebben, voortdurend naar hun demonen staren. Denken aan Uitdagers als een emotionele uitdagingswedstrijd met een hoog octaangehalte, op het ene niveau betwist tussen deze trojka, op een ander niveau een strijd tussen zichzelf en zichzelf. Voeg romantiek toe. Maar durf niet te bellen Uitdagers een romantische komedie. Zoals een personage dat regelmatig godslastering gebruikt, zou kunnen zeggen: 'Echt geen oplossing.'
Als de film begint, is het 2019 en ontmoeten we Art Donaldson (gespeeld door Mike Faist), een zesvoudig Grand Slam-kampioen en een ietwat saaie, redelijk sympathieke kerel die in een stukje slecht spel is beland. Art wil graag zijn spel nieuw leven inblazen vlak voor de enige major die hij nog nooit heeft gewonnen, de US Open, en doet mee aan een Challenger-toernooi in New Rochelle, New York en heeft de finale bereikt.
De tegenstander van Art is zijn jeugdvriend, voormalig dubbelpartner, eeuwige rivaal en huidige vijand, de onbezonnener Patrick Zweig (Josh O’Connor). Patrick en Art werden volwassen op dezelfde academie en wonnen in 2006 de US Open junior dubbeltitel, een wedstrijd die werd afgesloten door een tweener-winnaar die door Patrick werd geslagen. Gedurende die ontwikkelingsjaren bouwden de twee op natuurlijke wijze hun eigen speciale affiniteit op. Maar terwijl Art een grote hit werd, heeft Patrick zijn tennisleven grotendeels geleefd tijdens de Challengers-tour en nu het evenement in New Rochelle begint, heeft hij zo weinig geld dat hij in zijn auto moet slapen. Hun ongelijksoortige carrières, ook op smaak gebracht door de relatie van elke man met een vrouw genaamd Tashi Duncan, zijn verdeeldheid gebleken. Met name heeft Patrick nooit verloren van Art.
BEKIJK: Challengers-ster Zendaya ontmoet 2024 BNP Paribas Open-kampioen Iga Swiatek
En dan is er Zendaya in de rol van Tashi. Tashi, winnaar van de US Open-juniortitel van '06, is misschien wel de centrale liefdesbelang van de film, maar is zeker de meest tragische figuur. Tashi, ooit en af en toe een romantische partner met Patrick, is aan het begin van de film Art's vrouw, manager en coach - drie posten die ze misschien wel zou inleveren zodra de finale van Donaldson-Zweig New Rochelle voorbij is.
In die tijd van de opmars van de adolescenten, te midden van de schitterende overwinningen die allen behaalden op de US Open in 2006, brachten de drie samen een zinderende avond door. “Het is een relatie”, zegt Tashi over tennis. Omdat dit een speelfilm is, heeft ze het natuurlijk helemaal niet over tennis. Of is zij dat? Daarom stuwt een avond vol tienerhormonen de verhaallijn voort in al zijn affiniteit, ontkoppeling en, ja, spanning.
Spanning en dubbelzinnigheid
Ach, spanning. Hier vinden we Uitdagers verwantschap delen met een andere film met tennisthema, uit 1951 Vreemdelingen in een trein . Die film werd geregisseerd door Alfred Hitchcock, een Hollywood-regisseur die net zo zeker van de spanningscategorie houdt als Rafael Nadal van klei houdt.
Leuk vinden Uitdagers De film van Hitchcock draaide om twee mannen en een vrouw. In Vreemdelingen in een trein Er was er echter maar één die tennis speelde, terwijl één werd vermoord en een ander de moord pleegde. Ook verwant aan Uitdagers , Vreemdelingen in een trein genereert zijn eigen vonken van seksuele energie; zij het, zoals je zou verwachten van een film uit de jaren vijftig, veel tammer.
Als het gaat om andere films waarin tennis nogal schuin wordt gepresenteerd, Uitdagers dubbelzinnige eindeoproep Opblazen (1966), dat eindigt met twee mimespelers die een denkbeeldige tenniswedstrijd spelen voor een publiek, compleet zonder rackets of ballen. Zoals met Uitdagers Beschouw dat nog eens als een andere manier om onze existentiële toestand te onderzoeken.
Tennisfilms: een gedeeltelijk pantheon
Dan zijn er films waarin tennis een rol speelt in een mix van de culturele tijdsgeest of, nog meer, grote historische gebeurtenissen.
Viervoudig Oscarwinnares Katharine Hepburn, altijd op zoek naar manieren om haar eeuwige kracht te demonstreren, hield van tennis en streefde glorie na op de banen in de film uit 1952. Pat en Mike . In 1977, op het hoogtepunt van de tennisboom, Woody Allen’s Annie Hall zorgde ervoor dat de twee hoofdrolspelers, gespeeld door Allen en Diane Keaton, elkaar voor het eerst ontmoeten tijdens een sociale dubbelspel. Waarschijnlijk was dit Allens manier om de theebladeren van dat moment te lezen. Nog een Allen-werk, Matchpunt (’05), met een voormalige tennisprof aan de leiding en noemt de dunne marges van een tenniswedstrijd als figuurlijk plotapparaat. Een kamer met uitzicht (1985) laat zien hoe tennis deel uitmaakte van het milieu van het Edwardiaanse Engeland in het begin van de 20e eeuw.
Wimbledon (2004) speelde Kirsten Dunst en Paul Bettany.
Hoe maak je tennisschoenen schoon?
© Universele studio's
Op het toneel van de wereldgeschiedenis brengen twee films tennis in beeld op een manier die op overtuigende wijze verschuivingen in het sociale weefsel van een land aan het licht brengt. De tuin van de Finzi-Continis (1970) richt zich op een rijke Italiaans-joodse familie in de jaren vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1938, toen joden werden verbannen uit de plaatselijke club van de stad, lieten de Finzi-Continis hen op hun privéveld spelen, ieders tenniswit een symbool van zuiverheid en onschuld dat op het punt staat aan gruzelementen te worden geblazen. Een soortgelijke wisseling van de wacht vindt plaats in De laatste keizer (1987). Terwijl het titelpersonage en zijn familie tennissen, horen ze plotseling geweerschoten. Betreed het revolutionaire leger, dat hen onder schot houdt en hen standrechtelijk uit hun luxueuze huis zet.
Hoewel tennis in die films aan de geschiedenis grenst, hebben recentere inspanningen ervoor gezorgd dat de tennisgeschiedenis zelf het centrale verhaal is geworden. Drie notabelen: Koning Richard ('eenentwintig), Strijd tussen de seksen (‘17) en Borg-McEnroe (‘17). Deze drie worden sterk bepaald door eerbiedige trouw aan de verhaallijnen van elk van hun talentvolle en charismatische hoofdrolspelers.
Natuurlijk zijn er fictieve tennisfilms geweest, met steevast een glorieus einde. Terug in 1979 Spelers , acteur en tennisser Dean-Paul Martin maakte een Rocky-achtige run naar de finale van Wimbledon die hem hielp de liefde van zijn leven terug te winnen, gespeeld door Ali MacGraw. Paul Bettany ging in 2004 nog een stap verder Wimbledon toen Bettany's personage, tot groot genoegen van zijn geliefde, gespeeld door Kirsten Dunst, de titel won.
Recente opmerkelijke tennisfilms als King Richard (‘21), Battle of the Sexes (‘17) en Borg-McEnroe (‘17) hebben zich geconcentreerd op het getrouw navertellen van gebeurtenissen uit het echte leven.
Uitdagers Is gebaseerd op het disfunctionele model, maar de hoop is misschien nabij
Bovenal, Uitdagers baseert zich op een uitgangspunt dat begon op te duiken, te beginnen met John McEnroe in het begin van de jaren '80 en Boris Becker later in het decennium. Terwijl elk van deze groten zich publiekelijk druk maakte over zijn worstelingen als atleet en icoon, ontstond de opvatting dat tennis in de kern giftig is. Dat idee kwam verder tot bloei in het boek van Andre Agassi uit 2009 Open: tennis verslindt de zielen van zijn jongeren.
Terwijl voor Becker, McEnroe en Agassi al die pijn letterlijk en zelfs gerechtvaardigd was, gegeven hoeveel van hun hart en ziel ze elk aan de sport hadden gegeven om atleten van wereldklasse te worden, hebben andere films deze disfunctie allegorisch afgebeeld, waarbij nadrukkelijk de nadruk wordt gelegd op de sport als een slechterik. In 1982 Schiet de maan , Keaton bezet opnieuw een tennisbaan, in dit geval een tennisbaan die ze op haar landgoed in Noord-Californië heeft aangelegd als teken van persoonlijke bevrijding na een kelderend huwelijk. Op een feest om de opening van de rechtbank te vieren, vernietigt Keatons vervreemde en boze echtgenoot, gespeeld door Albert Finney, de rechtbank terwijl hij woedend in zijn auto rijdt.
Films als The Royal Tenenbaums (2001) hebben tennis gebruikt als een manier om disfunctie allegorisch onder de aandacht te brengen, waarbij de sport nadrukkelijk als een slechterik wordt neergezet.
© Toetssteen/Allstar
Vijf jaar later kwam Minder dan nul , een bewerking van Gen-X avatar-romanschrijver Brett Easton Ellis’ verhaal over tienervervreemding in het Los Angeles van de jaren 80. Robert Downey, Jr., die een zoon speelt die veel problemen heeft gehad met middelenmisbruik, duikt op in het huis van zijn familie. Terwijl Downey wanhopig probeert contact te maken met zijn vader, wordt hij, althans aanvankelijk, afgewezen omdat de vader zich in plaats daarvan verdiept op de privétennisbaan van de familie, terwijl hij gedachteloos de ene salvo na de andere zwaait tegen die technologische niet-tegenstander, ook wel bekend als een ballenmachine. . Om ervoor te zorgen dat we ons er nog meer van bewust zijn hoe gruwelijk tennis kan zijn, staat de vader veel te dicht bij het net en heeft hij een zielige vorm.
liefde voor tennistermen
Twee films uit New York breiden deze aanpak uit. Het ooit veelbelovende wonderkind Richie Tenenbaum (Luke Wilson), gekleed in vintage Fila-kleding, stort halverwege de wedstrijd in elkaar tijdens het spelen van de US Open in De Koninklijke Tenenbaums (2001). De openingsscène van De inktvis en de walvis (2005) is een familiedubbelspel dat de kloven in het huwelijk van de ouders blootlegt.
Het Midwesten is het decor voor Bruidsmeisjes (2011), waar twee leden van een huwelijksgezelschap die elkaar verachten (Kristen Wiig en Rose Byrne) het tegen elkaar opnemen in een dubbelspel en raketachtige grondslagen uitdelen aan hun voorwerp van minachting.
Voortbouwend op deze met angst beladen narratieve erfenis, Uitdagers maakt het pleidooi voor tennis als giftig, het meest levendig door de persoonlijkheid van de zeer gespannen Tashi. Na die US Open juniortitel zet ze verrassend genoeg haar profdromen in de wacht en gaat in plaats daarvan naar een van de dynastieke tennisscholen, Stanford. Maar tijdens een wedstrijd tegen Pepperdine loopt Tashi op wat al snel een knieblessure blijkt te zijn die zijn carrière beëindigt. Jaren later lijkt ze genoegen te hebben genomen met een leven als Art’s Svengali. Door de hele film heen is het echter ook duidelijk dat Tashi onvervuld, verward en vooral boos blijft door de kaarten die tennis en het leven haar hebben uitgedeeld.
Als subtiele reactie op het tumult van Tashi hebben Art en Patrick een andere relatie met tennis en met elkaar. Heeft tennis hen net zoveel pijn gedaan als Tashi? Niet helemaal. Art heeft een CV in de Hall of Fame gebouwd. Patrick heeft het niet zo goed gedaan, maar blijft de goede strijd voeren. Arme Tashi had daar niets van. Op een bepaald niveau pleit deze film voor de emotionele waarde van het dubbelspel als junioren. Aan het einde van de film lijken de respectievelijke tennisreizen van Art en Patrick vooruit te gaan, mogelijk aangewakkerd door de gezonde geest van achtervolging, competitie en misschien zelfs kameraadschap. Hoewel tennis het leven voor Tashi ingewikkeld en onzeker heeft gemaakt, zou het Art en Patrick misschien wel op het pad naar verlossing kunnen brengen.
