Roger Federer na zijn vertrek uit Wimbledon 2021
Wat zijn professionele atleten aan hun fans verschuldigd?
Die vraag schoot herhaaldelijk door mijn hoofd terwijl ik de reacties op Roger Federer's doornam scheve Wimbledon-nederlaag naar Hubert Hurkacz op woensdag. Er werden vragen gesteld aan de Zwitsers, er werden beschuldigingen geuit over zijn vermeende gebrek aan strijd en er werden grappen gemaakt over zijn 'gênante' en 'lachwekkende' optreden. Het voelde alsof Federer zijn contractuele verplichtingen niet was nagekomen - of erger nog, een misdaad had begaan - door in de derde set bagelled te worden, en dus moest hij nu boeten voor zijn zonden.
beste tweener tennisrackets
Maar van alle reacties waren de meest opvallende - en misschien ook de meest voorkomende - de oproepen voor het pensioen van de 39-jarige. 'Federers laatste Wimbledon?' klonk overal op Twitter, en sommigen namen niet eens de moeite om het vraagteken aan het einde toe te voegen.
Het waren echter niet alleen de fans die het R-woord ter sprake brachten. Zelfs Boris Becker claimde woensdag laat dat Roger Federer misschien zijn laatste Wimbledon heeft gespeeld , want blijkbaar staat voor niemand 'de tijd stil'.
Mensen die speculeren over het pensioen van Roger Federer zijn natuurlijk niets nieuws. De man wordt al zo'n tien jaar achtervolgd door de vraag; in feite had ik er al in 2013 een artikel over geschreven. Maar deze keer is er iets anders; het gevoel van recht lijkt meer schokkend dan normaal, gezien het feit dat we net een heel jaar zonder Federer op de tour hebben doorgebracht.
De Zwitser werd woensdag in zijn post-match presser gevraagd of hij zijn laatste wedstrijd op Centre Court had gespeeld. Federer gaf een vrijblijvend antwoord , maar dat werd gevolgd door een andere vraag die hem letterlijk vroeg of pensionering op tafel lag.
'Kunt u bevestigen of pensionering in de nabije toekomst een actieve mogelijkheid is?' vroeg de journalist .
'Nee, het gaat erom dat je perspectief hebt', antwoordde Federer. 'Je hebt een doel nodig als je door een afkickkliniek gaat. Je kunt niet denken aan de hele berg om in één keer te beklimmen. Je moet in stappen gaan. Wimbledon was de eerste, eerste superstap als je wilt. Nu dat voor mij voorbij is, moet je alles opnieuw beoordelen. Je moet gaan zitten, erover praten, wat goed ging, wat niet zo goed ging. Waar is het lichaam, waar is de knie, waar is de geest.'
'Ik moet gewoon met het team praten, mijn tijd nemen, me niet opgejaagd voelen - door jullie, of wie dan ook,' vervolgde hij. 'Ik moet de tijd nemen en de juiste beslissing nemen. Maar nee, ik hoop niet dat dat (pensioen) gaat gebeuren (lacht). Het doel is natuurlijk om te spelen.'
Roger Federer tijdens zijn persconferentie op Wimbledon 2021
Het is interessant dat Federer sprak over de noodzaak om 'niet opgejaagd te worden' door de media. Het is bijna alsof hij ons eraan moest herinneren dat de beslissing om met pensioen te gaan van hem was, en van hem alleen.
Het is ook interessant dat hij zei dat een comeback van een blessure niet één grote plons is, maar een reeks kleine stappen die logisch van de ene naar de andere vloeien. Wimbledon was het vijfde toernooi van Federer sinds hij terugkeerde van een dubbele knieoperatie, en zijn gestage verbetering bij elk evenement (met uitzondering van Halle, waar hij er vreemd uitzag) was voor het scherpe oog vrij duidelijk.
Een 39-jarige die de kwartfinale van een Slam bereikt na twee operaties en slechts vier aanlooptoernooien zou normaal gesproken als een daverend succes worden beschouwd. Maar als het om Roger Federer gaat, is niets ooit goed genoeg.
Moet Roger Federer echt 'met pensioen gaan'?
De tenniswereld is verwend door verhalen van kampioenen die met pensioen gingen direct na het winnen van een grote titel of het voor de laatste keer vestigen van hun suprematie.
het verlaten van Neverland documentaire gratis online
Pete Sampras won de US Open van 2002 en speelde geen ander toernooi, dus de laatste herinnering die veel fans aan hem hebben, is het opheffen van een Slam-trofee. Steffi Graf noemde het een carrière direct na het winnen van Roland Garros en het bereiken van de Wimbledon-finale in 1999 (op dat moment stond ze op de wereldranglijst 3), dus er is een gevoel dat er nooit een tijd was dat ze niet een Slam-mededinger.
Dergelijke pensioneringen hebben sommige fans het idee gegeven dat de beste tijd voor een kampioen om uit te gaan, is wanneer ze nog aan de top staan. Iets anders dan dat wordt beschouwd als een vernedering, als iets dat hun nalatenschap aantast en hen sterfelijk doet lijken.
Maar we vergeten dat een onsterfelijke niet alleen sterfelijk wordt met het verstrijken van de tijd. Natuurlijk mogen ze de concurrentie niet domineren nadat ze een bepaalde leeftijd hebben overschreden, maar ze verliezen nooit de vaardigheden die de wereld in de eerste plaats verliefd op hen hebben gemaakt.
Roger Federer in actie op Wimbledon 2021
Roger Federer verloor in de kwartfinale van Wimbledon en hij zou waarschijnlijk nooit de titel winnen, ook al had hij Hubert Hurkacz (en daarna Matteo Berrettini) op de een of andere manier verslagen. Maar hij produceerde nog steeds magische momenten tijdens de eerste week die alleen hij kan.
Vooral de wedstrijden tegen Richard Gasquet en Lorenzo Sonego zaten boordevol glorieuze winnaars en ongelooflijk racketwerk dat ons deed beseffen wat we de hele 2020 misten.
Dus wat als die inspiratiemomenten van Federer nu minder frequent zijn dan van 2003 tot 2018? Dus wat als de spectaculaire winnaars zo nu en dan worden afgewisseld met smakeloze fouten? De tovenarij van Roger Federer is overtuigend genoeg om ons zelfs maar één seconde ervan te laten ruilen voor een willekeurig aantal bagelsets.
Had je liever dat Federer in 2018 met pensioen was gegaan en dat hebben we gezien nul seconden van de Zwitser op Wimbledon 2021, of dat hij blijft spelen en we steeds een vluchtige glimp opvangen van zijn onbeschrijfelijke genialiteit?
Afgezien van onze persoonlijke voorkeuren, blijft het een feit dat Roger Federer nog steeds niet is gestopt met genieten van de sport. Zijn uitingen van emotie tijdens de eerste vier ronden op SW19 lieten zien hoeveel hij nog steeds van competitie houdt en hoeveel het gejuich van het publiek nog steeds voor hem betekent.
Hij wil daar duidelijk niets van opgeven zolang er nog wat kracht in zijn benen zit, dus waarom zouden we hem dat vragen?
Het is de moeite waard om te herhalen dat Roger Federer geen teamsport beoefent, dus de parallellen met Sachin Tendulkar, MS Dhoni en andere legendes die ver buiten hun beste jaren speelden, zijn niet helemaal relevant. Federer kan niemand anders schaden dan zichzelf als hij vroeg verliest op een toernooi; hij blokkeert niet het pad van jongere spelers, en hij kost een team ook niets.
Roger Federer is een individuele en onafhankelijke contractant, dus hij kan spelen tot hij 50 is als hij dat wil.
Er is een parallel dichter bij huis die hier wel van toepassing is. Venus Williams is 41 jaar oud, en ze sluit zich aan op de tour ondanks dat ze al meer dan drie jaar geen Slam-kwartfinale heeft bereikt.
De zevenvoudig Slam-kampioen staat momenteel buiten de top 100 en ze had een wildcard nodig om mee te doen aan de hoofdtabel van Wimbledon. Maar het is duidelijk dat niets van dat alles haar enthousiasme heeft verminderd.
Venus Williams op Wimbledon 2021
hoe speel je racquetball
Toegegeven, Venus Williams-fans zijn veel kleiner in aantal dan Roger Federer-fans, dus het handenwringen over haar verliezen zal altijd minder hoorbaar zijn. Maar kan iemand ontkennen dat Williams samen met Nick Kyrgios in gemengd dubbelspel voor een opwindende aanblik zorgde? Of dat Williams' forehand-raketten tijdens de eerste paar ronden in het enkelspel ons even terugbrachten naar haar hectische dagen van de vroege jaren 2000?
Een Roger Federer of een Venus Williams die op een toernooi speelt, is altijd goed voor het toernooi, of ze nu kanshebbers zijn voor de titel of niet. Kampioenen verliezen alleen de frequentie van hun magie met de leeftijd; ze verliezen hun magie nooit helemaal. En dat betekent dat ze zijn altijd de toegangsprijs waard.
Na alles wat legendes als Roger Federer en Venus Williams ons door de jaren heen hebben gegeven, zouden we af en toe een bagel moeten kunnen eten. En als we het niet in onszelf kunnen vinden om dat te doen, verdienen we het dan echt om onszelf fans te noemen?
Misschien wordt het tijd dat we ons afvragen wat we aan kampioensatleten verschuldigd zijn, in plaats van wat ze ons schuldig zijn.
