Serena Williams
De definitie van rolmodel op zijn kop zetten
Als het gaat om het kiezen van een rolmodel, hebben de meesten van ons altijd geleerd om te zoeken naar de 'aardige' jongens. Degenen die vriendelijkheid boven meedogenloosheid stellen, die hun grootsheid van hart meer laten zien dan de kracht van hun armen - dit zijn de mannen en vrouwen die ons zouden moeten inspireren. Oh, het is een bonus als deze grootmoedige zielen onderweg behoorlijk wat succes behalen, maar dat is nooit de enige reden waarom we naar iemand moeten opkijken.
Maar hoe zit het met mensen die zo efficiënt zijn, dus? meedogenloos, in hun zoektocht naar perfectie dat ze van het hele proces een kunst maken? Moeten de mensen die boven alles hunkeren naar succes, maar die ook de regels respecteren - kortom degenen die hard maar eerlijk spelen - aan de kant worden geschoven als onwaardig voor de gewone man's bewondering?
onderdeel van badmintonracket
Serena Williams heeft het grootste deel van twee decennia geprobeerd om onze perceptie van 'rolmodellen' te veranderen. En hoewel ik niet zou zeggen dat ze daar spectaculair in is geslaagd, heeft ze zeker de grenzen opnieuw bepaald die we voor mogelijk hadden gehouden op het gebied van sport. Naar mijn mening is het onmogelijk om niet geïnspireerd te raken door Dat.
Vanaf het begin super zelfverzekerd
Het begon allemaal in Compton, Californië, waar Serena en oudere zus Venus koppig thuis geschoold en thuisgecoacht werden door hun vader Richard. Het ongelooflijke talent binnen de twee begon nog maar net aan de oppervlakte te komen en in 1990 verhuisde het gezin naar West Palm Beach, Florida om hun tennisontwikkeling te bevorderen. Richard schreef Venus en Serena in bij Rick Macci's tennisacademie, maar hij hield ze weg van het juniortenniscircuit, deels omdat de zussen aan de ontvangende kant waren geweest van racistische onderstromen van de ouders van sommige van hun leeftijdsgenoten.
In 1992, toen Serena 11 was en Venus 12, besloot een organisatie genaamd Trans World Sport de twee wonderkinderen te interviewen, en de beelden van die ontmoeting bleken verbazingwekkend profetisch te zijn. Kijk eens naar de video waarin Serena verkondigt, zelfs als een zachtaardige 11-jarige, dat ze niet als iemand anders zou willen zijn als ze opgroeide, maar dat ze zou willen dat anderen zouden willen zijn zoals haar.
Hoe kom je aan zo'n zelfvertrouwen? Het is zeker niet iets dat heel gebruikelijk is, zelfs niet bij atleten van wereldklasse. Je zou heinde en verre moeten jagen voordat je een persoon tegenkomt die net zoveel vertrouwen heeft in zijn capaciteiten als Serena op 11-jarige leeftijd was.
Logisch, want je zou ook ver moeten jagen voordat je een atleet vindt die zo belachelijk dominant is als Serena. Dit is waarschijnlijk een paar keer te vaak gezegd, maar Serena Williams op haar best staat zo ver boven de concurrentie dat het niet eens eerlijk lijkt. Ze heeft misschien 'slechts' 18 Grand Slams gewonnen en was veel korter de nummer 1 in de wereld dan Steffi Graf, maar het zou moeilijk zijn om iemand te vinden die het niet eens zou zijn met het idee dat er nooit een tennis is geweest speler – man of vrouw – as dominant over zijn of haar leeftijdsgenoten als Serena.
De competitie zinloos maken
Ze is misschien niet de beste speler aller tijden, maar als ze volledig in haar spel is, is ze misschien de enige in de tennisgeschiedenis die kan beweren echt onoverwinnelijk te zijn.
Maar zelfs die briljante kwaliteit, dat vermogen om ver, ver boven de concurrentie uit te stijgen, heeft haar in de loop der jaren een baksteen opgeleverd. Ik heb sommige mensen zelfs horen zeggen - en dat verzin ik niet - dat ze, aangezien ze zoveel sterker en sneller is dan haar tegenstanders, niet aan de tour mag deelnemen.
Dit komt natuurlijk bovenop de gebruikelijke racistische opmerkingen en beledigingen over haar uiterlijk, haar vermeende gebrek aan vrouwelijkheid en haar algemene vloeken.
tennissets om te winnen
Hoewel de racistische opmerkingen te verachtelijk zijn om zelfs maar een reactie te verdienen – of het nu van haar of haar fans is – denk ik dat het relevant is om na te denken over het eerste argument. Is Serena echt zo fysiek superieur aan de rest van het veld dat ze de competitie zinloos maakt?
De echte verschilmaker – mentale kracht
De statistieken zouden een ander verhaal vertellen. Van Serena is bekend dat ze de beste service heeft in de geschiedenis van het vrouwentennis, maar ze is zeker niet de grootste server. Zowel haar zus als de Duitse Sabine Lisicki zijn geklokt op hogere serveersnelheden dan Serena. De jongere Williams is ook niet de meest krachtige van de grond - zowel Maria Sharapova als Petra Kvitova hebben snellere grondslagen op de plaat.
Wat betreft beweging over het veld, denk ik dat zelfs een gewone fan het ermee eens zal zijn dat Serena weliswaar snel is, maar niet helemaal in dezelfde klasse zit als Justine Henin of Jelena Jankovic als het gaat om pure voetsnelheid.
Het is niet helemaal een open en gesloten zaak, maar er kan een sterk argument zijn dat Serena is niet eigenlijk fysiek superieur aan al haar tegenstanders. Het enorme verschil tussen haar en het veld moet dus aan iets anders liggen. En het is geen rocket science om erachter te komen wat dat is - het is het spul tussen de oren.
dient bij tafeltennis
Serena's succes had meer te maken met haar onwankelbare temperament dan met haar weliswaar indrukwekkende fysieke eigenschappen. Hoe vaak hebben we haar niet terug zien komen van een schijnbaar onmogelijke situatie en een wedstrijd hebben zien winnen, alleen maar omdat ze weigerde haar nederlaag toe te geven? De vrouw heeft maar liefst drie Grand Slams gewonnen na het opslaan van matchpoint, het meeste door een speler in de tennisgeschiedenis - mannelijk of vrouwelijk. Dat vertelt je alles wat je moet weten over haar verbazingwekkende mentale kracht.
Is ego echt zo erg?
Natuurlijk speelt Serena's ego ook een vrij grote rol in haar succes. Ze gelooft oprecht dat ze beter is dan alle anderen; ze wordt boos als ze verliest omdat ze zichzelf gewoon niet kan vergeven dat ze haar voet van het pedaal heeft gehaald.
Zeker, dat soort gedrag klinkt voor velen misschien onsportief, en Serena heeft zeker enige schade aan haar imago toegebracht door af en toe te weigeren haar tegenstanders de eer te geven. Maar de houding heeft haar ook geholpen; als jij weten jij bent de beste, het is slechts een kwestie van tijd voordat die waarheid zich ook op het veld manifesteert.
Serena's ego is misschien wel de grootste reden waarom ze vandaag zo'n angstaanjagende wurggreep op Maria Sharapova geniet. 10 jaar geleden verbaasde een 17-jarige Sharapova Serena in de finale van Wimbledon, en Serena heeft dat nooit vergeven. Wat echter meer opvalt, is dat ze elke keer dat ze voor de rechtbank komt tegen de Rus, de hele wereld precies laat weten hoe verontwaardigd ze nog is dat ze die wedstrijd verloor.
Serena speelt met aanzienlijk meer focus elke keer dat zij en Sharapova tegen elkaar spelen; het gezicht van de Amerikaan lijkt bijna te schreeuwen: hoe durf je me te verslaan in een Grand Slam-finale! En ze praat ook: Serena leidt Sharapova met 16-2 in hun onderlinge confrontatie, wat een nieuwe betekenis geeft aan de term 'scheef'.
De goede kant van koste wat kost willen winnen
We hebben geleerd dat het verlangen naar wraak een zonde is, dat wraak de vloek is van alle goede dingen aan competitiesport. Maar wat als die wraak met de zuiverste mogelijke middelen wordt geëxtraheerd - door het bereiken van atletische perfectie? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik Serena Williams de bal zie spelen met een wreedheid die nooit kan worden geëvenaard, geloof ik dat ze sport naar een hoogte brengt die buiten het bereik van gewone stervelingen ligt.
huismiddeltje tenniselleboog
In de loop van bijna 20 jaar tennissen, heeft Serena Williams hard maar eerlijk gespeeld, haar tegenstanders uitgeroeid maar zich aan de regels gehouden, en atletische uitmuntendheid getoond, maar haar sportiviteit behouden (behalve dat ene geïsoleerde incident op de 2009 US Open). Ze heeft ook vaak tegen racisme gevochten (niet alleen in Compton; ook van haar medespelers ), onverbiddelijk bevooroordeelde scheidsrechter (wat leidde tot de introductie van Hawk-eye) en gemene, denigrerende opmerkingen van de mensen die zichzelf fans van de sport noemen.
Door dat alles heeft ze haar kalmte behouden, vastgehouden aan haar wapens en bleef winnen. En voor mij is dat een carrière die de moeite waard is om inspiratie uit te halen, ongeacht hoeveel mensen ze onderweg onbedoeld verkeerd heeft ingewreven.
Sport gaat net zo goed over winnen als over aardig zijn, en geef Serena de eer dat hij ons er dag in dag uit aan herinnert.
