Je hebt nog nooit een French Open gewonnen, ook al had je de titel in een ander tijdperk meerdere keren kunnen winnen. Dezelfde speler heeft je de afgelopen vier jaar verslagen, elk jaar overtuigender dan het vorige. Dit jaar stopt diezelfde persoon in de eerste rondes, en alle druk ligt bij jou om de titel te winnen. Toch merk je dat je twee sets achter hebt, 3-4 neer en een breekpunt lager op je service. Het is een virtueel matchpunt aangezien de tegenstander sinds de start niet gebroken was.
Roger Federer Forehand
Wat doe jij? Je slaat een enorme inside-out forehand wijd vanaf het advertentieveld, dat nauwelijks de lijn aan de andere kant van het veld vangt voor een verzengende winnaar. Je redt het breekpunt, redt je service, redt de wedstrijd en wint de enige Major die je tot nu toe was ontgaan. Grootheid. Integendeel, GOATness.
In de jaren '90 maakten de dynamiek van de snellere banen, inferieure snaartechnologieën en relatief slechte rendementen de grote serve-first-volley cruciaal voor een groot succes (denk aan Pete Sampras, Boris Becker, Stefan Edberg). De dynamiek is nu veranderd in de combinatie met grote opslag en grote forehand. Forehand is zelfs de belangrijkste slag in tennis geworden (zelfs meer dan de service - denk aan Rafael Nadal) gezien de manier waarop het spel is gevorderd.
Spelers kunnen het spel virtueel alleen besturen met hun forehand, of het nu is met een cross court punch voor een winnaar, een down-the-line forehand die het naar het net volgt, of de tegenstander uit het veld duwen met een enorme inside-out beweging. En in het ergste geval kunnen ze een lopende forehand-cross-court raken om hun tegenstander ongelovig naar het net te laten staren. Winnaars uit de forehandvleugel wegen veel zwaarder dan de winnaars van elke andere slag in tennis, of het nu gaat om service, backhand of volleys (duh!). De grootste reden waarom Andy Murray en Novak Djokovic ondanks geweldige allround games niet meer Majors hebben gewonnen, is het ontbreken van een grote forehand.
korte badmintonspelers
En de grootte en bouw van moderne spelers heeft het spel enkele van de grootste forehands gegeven die we ooit in Tennis hebben gezien. Of het nu de lelijkheid is in de enorme, enorme deining van Robin Soderling, de effectiviteit van Tomas Berdych, of de explosiviteit van Andy Roddick (dat wil zeggen, voordat hij veranderde in een grinder) of Jo Wilfried Tsonga, grote forehands zijn de norm geworden. De massaliteit van de forehands komt echter ook met hun zwakte. Soderling kan ze niet raken in winderige omstandigheden of wanneer hij moet rennen vanwege zijn enorme backswing, Berdych bezwijkt onvermijdelijk onder druk, en Roddick, nou ja, hij raakt ze niet meer met die explosiviteit.
Dit laat ons met drie kanshebbers.
Juan Martin del Potro won de U.S. Open '09 met de grootste en platste forehand ooit in de tennisgeschiedenis. In de finale versloeg hij Federer door 37 forehandwinnaars te raken, in plaats van slechts 20 door Federer. Wat zijn forehand zo effectief maakt, is niet alleen de vlakheid en de snelheid, maar ook de minimale backswing die hij nodig heeft om deze slag te ontketenen, wat hem ideaal maakt voor alle omstandigheden en situaties.
Als Del Potro de platste forehand heeft die we ooit hebben gezien, heeft Nadal de meest luste. Het is niet verbazingwekkend dat hij ongelooflijke hoeveelheden topspin op alle oppervlakken kan genereren. Wat verbazingwekkend is, is hoe hij het keer op keer kan doen in de meest stressvolle situaties, gezien de extreem onorthodoxe techniek die hij heeft. Nog verbazingwekkender is de variëteit en evolutie van de forehand, of het nu de aanpassing is om hem vlakker te maken op hardcourt en gras (hij heeft nu vier Majors op deze oppervlakken) of de belachelijk gebogen bananenschommel op de vlucht. Natuurlijk weet je dat het punt op het punt staat te eindigen zodra hij zich vormt om in de lucht te vliegen en dat binnenstebuiten van tevoren raakt.
Maar zelfs Rafa's forehand heeft zijn beperkingen, en zelfs nu worstelt hij soms om snelle, diepe ballen terug te geven. Maar er is één persoon tegen wie het moeilijk zal zijn om zo'n zwakte te vinden. Hij heeft het beste van twee werelden - hij kan het plat slaan en bijna elke gewenste hoek slaan, slaan met een enorme topspin als tweede alleen achter Rafa, het op de vlucht slaan of winnaars creëren vanuit het midden van de basislijn.
tafeltennis forehand topspin
Deze clip van zijn Australian Open-wedstrijd tegen Tommy Haas laat zien dat wat deze man met zijn forehand kan, grenst aan het rijk van het onmogelijke.
De belangrijkste reden waarom zijn forehand (of wat dan ook, welk schot dan ook) zo effectief is, is vanwege zijn geweldige voetenwerk. Gedurende de dagen dat hij DE Roger Federer was, en niet FedError of Shankerer (zoals zijn fans hem liefdevol noemen), had hij zoveel controle en vertrouwen bij dit schot dat de bal een extra fractie van een seconde leek te wachten voordat hij zijn doel raakte. racket. Jason Goodall beschrijft verder de forehand van Federer.
hoe om te gaan met een tenniselleboog
In feite is de Federer forehand niet alleen de beste onder de tijdgenoten, maar mogelijk de beste forehand aller tijden. Dat zijn forehand zo oogstrelend is als maar kan, maakt zijn zaak alleen maar sterker.
Winnaar: Roger Federer
Sluiten Seconden: Rafael Nadal, Juan Martin del Potro
Eervolle vermeldingen: Tomas Berdych, Robin Soderling, Jo-Wilfried Tsonga
Angstaanjagende vuurkracht: de Serena Williams Forehand
De vrouwen
Winnaar: Serena Williams
hoe je badmintonvideo speelt
Sluiten Seconden: Kim Clijsters, Justine Henin, Ana Ivanovic
Eervolle vermeldingen: Svetlana Kuznetsova, Anastasia Pavlyuchenkova, Samantha Stosur, Elena Dementieva
Artikelen in dezelfde serie
1. De serve
3. De terugkeer van serveren
4. Het salvo
tennis beroep
5. De dropshot
6. Beweging
7. De achterhand
8. Het hoofd
