Je kunt met geen van beide keuzes fout gaan, maar het aftellen is nu voltooid.
Onze vijfdelige serie over The Greatest One-Handed Backhands of the Open Era eindigt vandaag. Hier is de lijst tot nu toe:
- Nr. 20: Gabriela Sabatini
- Nr. 19: Dominic Thiem
- Nr. 18: Amelie Mauresmo
- Nr. 17: Guillermo Vilas
- Nr. 16: Gaston Gaudio
- Wanneer. 15: Evonne Golagong
- Nr. 14: Tommy Haas
- Nr. 13: Billie Jean King
- Nr. 12: Ash Barty
- Nr. 11: Nicolas Almagro
- Nr. 10: Arthur Ashe
- Nee. 9: Stefan Edberg
- Nr. 8: Carla Suárez Navarro
- Nr. 7: Rod Laver
- Nr. 6: Gustavo Kuerten
- Nr. 5: Richard Gasquet
- Nr. 4: Ken Rosewall
- Nr. 3: Stan Wawrinka
Zonder verder oponthoud, onze top twee:
De eenhandige backhand van Justine HeninNr. 2: Justine Henin
'De kleine backhand die zou kunnen.' Dat is wat wijlen Bud Collins, legendarische schenker van bijnamen, Henin noemde. Het is niet helemaal juist, voor zover monikers gaan. Fysiek was Henin inderdaad aan de kleine kant voor een professionele tennisser, slechts 5'6 '-hooguit - en 125 pond tijdens haar speeldagen. Maar haar spel ging over veel meer dan een enkel schot. Henin's forehand was een belangrijk wapen, haar vaardigheden rond het net behoorden tot de beste van haar tijd, en ze compenseerde haar gebrek aan grootte met een wervelende snelheid en meedogenloze agressie.
toekomstige sportelleboogbrace
Maar als je Henin zag spelen, begreep je waarom Collins zich zo exclusief op haar backhand concentreerde. De slag viel op, zowel door zijn schoonheid als door zijn kracht. Henin nam het racket weer op hoofdhoogte, leunde achterover, rolde haar lichaam op en gooide haar rechterkant in de bal. Door haar racket omhoog en over haar lichaam te zwaaien, genereerde ze meer snelheid en spin dan mogelijk leek voor iemand van haar formaat. Henin was klein, maar in de lange boog van backswing tot follow-through was haar backhand zo groot als een tennisslag kan krijgen.
Hoe kwam het dat een speelster van haar formaat een eenhander gebruikte, terwijl de tweehander al de standaard was? Het korte antwoord is, ze werd er verliefd op. Toen ze opgroeide, verafgoodde ze Steffi Graf, die een single-hander gebruikte, en ze hield ook van Stefan Edbergs versie van het schot.
'Ik vond het zo mooi', zegt Henin tegen Sky Sports. 'Ik keek naar Steffi en Stefan, ook al gebruikten ze meer plakjes, voor mij was het normaal om met zo'n backhand te spelen.'
Terwijl de mensen om haar heen haar aanspoorden om naar een two-hander te gaan, bleef ze bij het shot waar ze van hield en omarmde ze het harde werk dat nodig was om er meer van te maken dan alleen een ouderwetse, eendimensionale chip.
'Ik herinner me dat ik er veel aan had gewerkt toen ik acht, negen, tien jaar oud was', zei ze. 'Zoveel mensen zoals mijn vader wilden dat ik het met twee handen aannam omdat ik niet krachtig genoeg was, maar nogmaals, het was een andere uitdaging.'
Henin was klein, maar in de lange boog van backswing tot follow-through was haar backhand zo groot als een tennisslag kan krijgen.
beste elleboogband voor tendinitis
Henin zou alle kracht en afwisseling nodig hebben die ze van de backhand-kant kon opbrengen. Tegen de tijd dat ze in 1999 prof werd, waren powerhitters als Lindsay Davenport en Venus en Serena Williams in opmars, terwijl Martina Hingis, een andere speler van het formaat van Henin, op weg was naar vervroegd pensioen. Henin moest over de bal kunnen komen, haar grotere en langere tegenstanders heen en weer kunnen bewegen, ze naar voren kunnen brengen met dropshots, ze kunnen laten buigen met slices, hun ritme kunnen verstoren door snelheden en spins en trajecten te veranderen.
'Het kostte veel werk', zei Henin tegen Sky, zich herinnerend hoe het was 'voor een klein meisje' zoals zij om zo'n geavanceerd en complex schot onder de knie te krijgen. '[Zonder veel kracht] was het belangrijk om iets te bouwen dat technisch erg schoon was.'
Henin hield van de eenhandige backhand vanwege zijn schoonheid; het was uiteindelijk precies de foto die ze nodig had vanwege zijn veelzijdigheid. De moeite die het kostte om het er zo moeiteloos uit te laten zien, maakte het verschil voor haar.
De eenhandige backhand van Roger FedererNr. 1: Roger Federer
Het kan niet fout gaan om Roger Federer bovenaan elke tennislijst te zetten, toch? Als het gaat om de backhand met één hand, zijn sommigen het daar misschien niet mee eens.
Federer, zou je kunnen zeggen, genereerde niet zoveel snelheid met zijn topspin-drive vanaf die kant als zijn vriend Stan Wawrinka. Je zou ook kunnen wijzen op het feit dat Rafael Nadal jarenlang de one-hander van Federer uitbuitte met zijn linkshandige forehand. En vergeleken met zijn eigen spel, kwam Federers backhand zeker op de derde plaats. Zijn service en forehand waren de schoten die hem boven het peloton verhieven.
Maar wat one-handers in de Open Era betreft, was Federer's nog steeds de gouden standaard. Het was compleet. Het was technisch goed, vooral op het stuk. Het gaf hem meer tactische opties dan zijn tegenstanders, opties die hij bedachtzamer gebruikte dan wie dan ook. Het maakte de overstap naar internet, iets wat hij effectiever deed dan de meeste van zijn collega's, een eenvoudiger voorstel.
Bijna net zo belangrijk, de one-hander van Federer maakte zijn spel tot de beroemdste gracieuze van zijn tijd. Zou hij het symbool van tennisstijl en -schoonheid zijn geworden als hij een backhand met twee handen had gebruikt? Het is moeilijker voor te stellen.
Ten slotte was zijn single-hander het schot dat hij laat in zijn carrière transformeerde, en dat vervolgens zijn rivaliteit met Nadal veranderde, en hem de oudste man in het Open Era maakte die nummer 1 bereikte, met 36 jaar en 10 maanden.
Net als Henin had Federer gemakkelijk voor twee handen kunnen kiezen, zoals junior rivalen van hem zoals Marat Safin, Andy Roddick, Lleyton Hewitt en Juan Carlos Ferrero deden. Maar Federers eigen helden - Edberg, Pete Sampras, Boris Becker - gebruikten backhands met één hand. Net zo belangrijk, zijn vroege coach, Peter Carter uit Australië, geloofde in het schot en in het traditionele aanvalsspel in Aussie-stijl dat het voortbrengt.
'Ik heb die prachtige eenhandige backhand van Peter gekregen', zei Federer tegen journalist Christopher Clarey, met zijn kenmerkende afkeer van valse bescheidenheid.
Als Federers service en forehand zijn pointenders waren, was zijn backhand zijn facilitator. Het deed een beetje van alles voor hem.
Tijdens zijn opkomst naar nummer 1, halverwege de jaren 2000, begon Federer een plagerige kleine crosscourt-chip te gebruiken, die zijn tegenstanders dwong naar voren te bewegen en voorover te buigen, waardoor ze uit positie raakten voor de volgende bal. Hoewel de backhandreturn van Federer niet zo consequent gevaarlijk was als die van Novak Djokovic of Andre Agassi, reflecteerde hij zijn deel van de vlakke winnaars ermee, en zijn chip was stabiel en bleef laag. Wanneer tegenstanders, die zijn forehand probeerden te ontwijken, zijn backhand naderden, kon Federer het op de korte sprong nemen en het met griezelige nauwkeurigheid naar hun voeten slaan. In zijn beste jaren was zijn backhand-pass een onderschat onderdeel van zijn arsenaal.
Als Federers service en forehand zijn pointenders waren, was zijn backhand zijn facilitator. Het deed een beetje van alles voor hem.
hoe u een tenniselleboogbrace draagt
Voordat hij klaar was, maakte Federer ook van zijn backhand een eigen puntenwinnende stoke. Het gebeurde in de vijfde set van de Australian Open 2017 tegen Nadal.
Na een pauze met Rafa die op 3-2 serveerde, begonnen de twee aan het type crosscourt-rally dat Nadal al meer dan tien jaar in het voordeel was. Nadal maakte een lus van een forehand naar Federers backhand, zoals hij al zo vaak had gedaan. Maar deze keer gebeurde er iets anders. Federer stuurde een nog hogere lus terug en duwde Nadal van de basislijn. Nadat Federer het voordeel op de baanpositie had behaald, gooide Federer voorzichtigheid in de wind, nam een backhand in de lift en stuurde het over de baan voor een match-veranderende, carrière-veranderende winnaar. Nadal was geschokt. Federer won vervolgens zijn 18e grote titel.
'Ik zei tegen mezelf dat ik gratis moest spelen', zei Federer na afloop. 'Wees vrij in je hoofd, wees vrij in je foto's, ga ervoor.'
De droom van velen van ons is om te tennissen zoals Federer het omschreef, met totale vrijheid; om te laten zien wat we kunnen doen als er geen grenzen of obstakels op onze weg zijn. Federer in volle vlucht zien vliegen, hem als een balletdanser op de tenen van zijn rechtervoet zien opstaan en door de lange boog van zijn eenhandige backhand vegen, was zorgen voor die vrijheid in actie.
