Novak Djokovic bevestigde: 'Pete had de geest van een kampioen. Dat is zijn erfenis.'
beste tennisschoenen voor artritische knieën
Wat twintig jaar geleden gebeurde op de openingsavond van de US Open van 2003 onthulde opnieuw het brede scala aan dimensies dat Pete Sampras tot een van de meest opmerkelijke tenniskampioenen maakte.
Sampras was die avond 32 jaar oud, een jaar verwijderd van een schitterende overwinning van vier sets op zijn meest geduchte rivaal, Andre Agassi, in de finale van de US Open van 2002. “De wedstrijd was de laatste en meest angstaanjagende hindernis van mijn carrière gebleken”, schreef Sampras (met Peter Bodo) in zijn boek, De geest van een kampioen .
Sampras, als 17e geplaatst, had toen al meer dan twee jaar geen toernooi gewonnen. Hij was in de laatste twee US Open-finales ook handig verslagen door een paar jonge kanshebbers: de machtige Marat Safin '00, de vasthoudende Lleyton Hewitt in '01. Maar in '02 had Sampras de magie opnieuw gevonden. Tegen Agassi serveerde hij 33 aces en sloot de wedstrijd af met een backhandvolley-winnaar op het crosscourt.
Na die overwinning speelde Sampras geen wedstrijd meer. Toen '02 plaats maakte voor '03, werd het voor iedereen duidelijk dat hij waarschijnlijk met pensioen was. Eindelijk kwam de officiële aankondiging en, op die eerste maandag, een ceremonie. “Ik vond het geweldig om in New York te spelen, ik vond het heerlijk om voor jullie te spelen”, zei Sampras. “Maar diep in mijn hart weet ik dat het tijd is om afscheid te nemen.” De avond werd gekenmerkt door tranen, een zeldzame en krachtige vertoon van emotie van een kampioen die bekend stond om zijn kalmte. Het herinnerde eraan dat ondanks alle kalmte die Sampras toonde tijdens de wedstrijden, zijn uitzonderlijke evenwicht sterk werd gevoed door een aanzienlijke passie.
Sampras won met 71-9 op de US Open en won onderweg vijf trofeeën.
waar kan ik badminton spelen?
© Corbis via Getty Images
Na zijn pensionering had Sampras een ongelooflijke erfenis van uitmuntendheid nagelaten, met als hoogtepunt het feit dat hij veertien grote titels in het herenenkelspel had gewonnen: zeven op Wimbledon, vijf op de US Open, twee op de Australian Open. Niemand had op dat moment kunnen vermoeden dat dit record uiteindelijk zou worden overschaduwd; verbazingwekkend genoeg niet slechts door één man, maar door drie.
Het zeer competitieve karakter van professionele sporten is zo groot dat hedendaagse glorie het verleden verslindt. Dat is vooral duidelijk bij individuele sporten. Terwijl kampioenen in een teamsport de erfenis van institutionele invloed met zich meedragen, samen met het opgebouwde vermogen en de meedogenloze zichtbaarheid van logo's en teamkleuren, zijn tennisspelers solo-acts. Nog botweg: het is zeldzaam om tennisfans hoeden of shirts te zien dragen met de namen, gelijkenissen of logo's van grootheden uit het verleden. In het geval van Sampras was hij nog maar net met pensioen of er kwamen twee decennia van grootsheid van Novak Djokovic, Rafael Nadal en Roger Federer. Maar als je goed kijkt, zie je hoe de schittering van Sampras zijn stempel op elk van hen heeft gedrukt.
Het eerste meest voor de hand liggende voorbeeld was Federer. Net als Sampras hanteerde Federer aanvankelijk een 85-inch Wilson Pro Staff-racket, sloeg stoutmoedig met de forehand, gebruikte een backhand met één hand, kwam regelmatig naar het net, bezat een vloeiende servicebeweging en bedekte het veld uitstekend. Toegegeven, veranderingen in oppervlaktesnelheid en snaartechnologie maakten Federer meer een baseliner dan Sampras. Maar belangrijker nog: Sampras en Federer kwamen vaak moeiteloos over. Ik ben van mening dat in ieder geval een deel van de publieke zwijmeling op de kant van Federer richtte, ook een stukje compenserend berouw was voor het niet volledig waarderen van Sampras’ genialiteit. Zoals Sampras mij jaren geleden ooit vertelde: “Als mensen maar wisten hoe hard ik heb gewerkt om het er zo gemakkelijk uit te laten zien.”
Sampras en Djokovic deelden de rechtbank voor een tentoonstelling in Indian Wells in 2019.
racketballrackets voor beginners
© Getty-afbeeldingen
Maar één jonge fan begreep meteen wat Sampras zo bijzonder maakte. Op 4 juli 1993 was Novak Djokovic een zesjarige jongen die net was begonnen met tennissen. Die dag keek hij naar de finale van Wimbledon en vond daar zijn tennisheld. Het was Sampras die die middag in Londen Jim Courier versloeg en de eerste van zeven Wimbledon-titels won. “Ik had die dag toen ik naar Pete keek echt het gevoel dat het een soort hogere macht in mij was”, vertelde Djokovic aan journalist Steve Flink in het boek: Pete Sampras: Grootheid opnieuw bezocht . “Ik heb die informatie gewoon van bovenaf ontvangen. Het is slechts een van die dingen die je niet kunt verklaren. Je voelt het gewoon en weet het diep van binnen. Maar voor mij was Pete de man.” Djokovic heeft Wimbledon ook zeven keer gewonnen.
Dan is er Nadal. Van een afstand is het niet eenvoudig om te zien wat hij en Sampras gemeen hebben. Hoewel Nadal een linkshandige is die zijn topspin-zware spel oorspronkelijk op klei bouwde, leerde de rechtshandige Sampras immers spelen op gladde, snel stuiterende hardcourtbanen. Als voorbeeld van het stilistische contrast: het is onmogelijk voor te stellen dat Sampras vele meters achter de basislijn terugkeert zoals Nadal dat doet. Maar afgezien van de technische en zelfs tactische verschillen, delen Nadal en Sampras beiden een diepe hongercompetitie en de grote gelegenheid. Zoals Sampras me in datzelfde interview vertelde: “Ik leefde voor die momenten waarop ik het showveld kon betreden en meteen de leiding kon nemen.”
En hoezeer Sampras dat ook vaak deed met een enkel schot – knetterende opslag, zweepachtige forehand – als de situatie erom vroeg, kon hij een lange rally net zo goed volhouden en afmaken als Nadal of wie dan ook die ooit heeft gespeeld. In de US Open-finale van 1995 stond Sampras tegenover Agassi. Deze wedstrijd bereikte het hoogtepunt van hun rivaliteit, compleet met uitgebreide Nike-advertenties en een pre-toernooi New York Times-magazine omslagverhaal. Over en weer ging het over een adembenemende eerste set. Terwijl Agassi op 4-5 serveerde, maakte Sampras een einde aan een basislijnwissel van 22 schoten met een backhand crosscourt-winnaar.
Nu komt de komst van Alcaraz. Een jaar geleden werd Alcaraz pas de tweede tiener die de titel in het herenenkelspel van de US Open won. Sampras was de eerste, in 1990. Net als Alcaraz deed Sampras het met kalmte en gedurfde schoten van alle kanten en naar alle delen van het veld. In de laatste drie rondes van het toernooi versloeg Sampras Ivan Lendl, John McEnroe en Agassi. ‘Die kerel,’ zei McEnroe twee weken later, ‘was cool als een komkommer.’ Jaren later zou Sampras zijn US Open-run uit '90 'een geval van een pup die door een zone gaat' noemen.
scoren van tenniswedstrijden
Na verloop van tijd zou de pup natuurlijk opgroeien en de tophond van het tennis worden. Wat Alcaraz betreft, zullen we minstens tien jaar moeten wachten om te zien of de uitbundige Spanjaard het in zich heeft om zich bij Sampras, Nadal en Ken Rosewall te voegen als de enige mannen die in hun tienerjaren, twintigers en dertigers de majors in het enkelspel winnen. .
“Pete had de geest van een kampioen”, zei Djokovic in het boek van Flink. “Dat is zijn erfenis. Op de momenten dat de meeste spelers instortten, was hij de man die de veerkracht, mentale kracht en laserachtige focus toonde die hem van alle anderen scheidde en hem tot een geweldige speler aller tijden maakte.
