Kan de Serviër, net als de Amerikaan op de US Open van 1991, een zeldzame overwinning op vadertijd opneemt?
pingpongtafeltennis
© Manu Fernandez
Dit zijn de dagen die de ziel van Novak Djokovic proberen, geen gemakkelijke prestatie gezien het kenmerkende stoïcisme van de Servische trooper.
Djokovic heeft sinds de Olympische Spelen van Parijs afgelopen zomer geen singles -titel gewonnen. Hij verloor zijn eerste wedstrijd in zijn twee meest recente toernooien, beide belangrijke Masters-evenementen/Grand Slam-afstelling. Beide mannen die hem versloegen, Alejandro Tabilo en Matteo Arnaldi, staan buiten de top 30.
'Het is een heel ander gevoel dan wat ik had in meer dan 20 jaar professioneel tennis,' gaf Djokovic toe na het absorberen van zijn meest recente verlies, in Madrid. 'Een beetje een nieuwe realiteit voor mij'
Toen, stolid zoals altijd, voegde hij eraan toe: 'Kijk, ik kan hier niet zitten en klagen over mijn carrière of zoiets. Dat doe ik niet.'
Is de terugtrekking van Novak Djokovic de terugtrekking van Rome? | TC LIVE
Djokovic verdient lof. Hij verdient empathie. Hij verdient het uitstekende, gezonde lichaam dat hem lijkt te hebben verlaten terwijl hij de hindernis van zijn 37e jaar heeft gesloten - en vervolgens gewelfd -. Djokovic bereikte de halve finales bij de Australian Open voordat hij opnieuw het vlees-en-bloedequivalent van metalen vermoeidheid ervoer, dit keer een spierscheur in zijn linkerbeen. Later een ooginfectie die zijn prestaties in de Miami Open -finale belemmerde.
Djokovic verdient veel dingen, en sommigen kunnen zelfs zeggen dat hij het verdient om dat 100e toernooi te winnen (hij is verstrikt op 99), en een 25e major die hem de onbetwiste, asterisk-vrije Grand Slam Singles Champion aller tijden zou maken (hij is momenteel gebonden met Margaret Court).
het serveren van een tennisbal
Natuurlijk werkt sport, de ultieme meritocratie, niet zo. Maar Djokovic verdient nog een keer van glorie - een Jimmy Connors -moment. Een meeslepende, onwaarschijnlijke run op een groot podium wanneer de consensusinstelling is dat hij niet langer relevant is. Djokovic is er nog niet helemaal, maar dan is tennis een snel bewegende, geheugenverlies.
Omarmd door de sensatie-liefhebbende New Yorkse menigte, stuurde de 39-jarige Connors zich een weg naar de US Open Semifinals 1991.
Connors, die 109 titels won, waaronder acht singles majors, werd 39 tijdens de US Open van 1991, die hij als wildcard binnenkwam vanwege een rangorde van nr. 174. Omarmd door de sensatie-liefhebbende New Yorkse menigte, werd hij aangedreven aan de halve finales-het bewerken van de fans met zijn bombastische antieken, wankelende tegenstanders en een globale publiek in zijn zeldzame overwinning.
Maar Connors was niet de enige held die het podium verliet met een microfoon druppel. Het ultieme voorbeeld werd gegeven door die andere stoïcijnse, Pete Sampras. In 2002, op slechts 31 jaar oud, was de meest productieve van alle mannelijke Grand Slam Singles -kampioenen (13 titels op dat moment) duidelijk uitglijden.
tennis hoe
Sampras was door de US Open naar nr. 17 gedaald. Maar gedreven door de niet -aangegeven innerlijke overtuiging dat hij nog steeds een grote overwinning in hem had, beheerste hij zijn eigen twijfels en die van anderen en won hij onverwacht het toernooi - en zwaaide nooit meer een racquet in woede.
De man van wie Sampras in die finale zijn pond vlees nam, was Andre Agassi, die al snel een eigen spectaculair afscheid zou voeren. Hij werd gerangschikt nr. 39 toen hij zijn laatste wedstrijd speelde op de US Open 2006. Iedereen die getuige was van zijn verlies van de vierde ronde voor Benjamin Becker-of de daaropvolgende, toonhoogte-perfecte pensioenstaat die hij vervolgens hield, op het veld-zal dat emotionele, inspirerende moment nooit vergeten.
Het is te vroeg om het pensioen van Djokovic te voorspellen. Of is het? De man zelf was buitengewoon openhartig en ongewoon beknopt in zijn interview na de wedstrijd in Madrid. Hij gaf toe dat dit misschien zijn laatste optreden was als speler in de Spaanse hoofdstad. Hij herinnerde ook iedereen aan zijn nog steeds intacte, overkoepelende ambitie.
bandit tenniselleboogbrace review
'Ik zei vaak dat [Grand Slams] de belangrijkste toernooien voor mij zijn en degenen waar ik echt het beste tennis wil spelen,' zei hij. 'Ik weet niet zeker of ik dat in Roland Garros kan doen, maar ik zal mijn best doen.'
De twijfel in de beoordeling van Djokovic was voelbaar, elke verwarring die hij voelt gemoduleerd en beschermd door een fineer van redelijkheid. Maar hij zei ook over zijn recente achteruitgang en wat het uitkomt: 'Ik denk dat [dat is] de cirkel van het leven en de carrière ... Uiteindelijk zou het gebeuren.'
Djokovic 'heeft een andere belangrijke titel of een' Connors Moment 'niet meer' nodig ', evenmin als Taylor Swift nog een hit van nummer 1 nodig heeft. Maar zou het niet bevredigend en gepast zijn voor de carrière van Djokovic om te eindigen in een uitbarsting van glorie?
