Wimbledon heeft iets heel magisch. Iets dat zelfs de ongelovigen tot gelovigen maakt. Met een rijke geschiedenis van 127 jaar en de eer om tennislegendes voort te brengen, leent het zich ervoor om het meest prestigieuze tennistoernooi ter wereld te worden genoemd. Wimbledon wordt gespeeld in de All England Lawn Tennis Club en is de derde Grand Slam van het jaar en de enige die op gras wordt gespeeld.
Wimbledon straalt van de Britse aristocratie en een koninklijke uitstraling die zelden wordt gezien in de hedendaagse sportevenementen, maar Wimbledon blijft een van de weinige toernooien die erin zijn geslaagd de moderniteit te omarmen zonder de tradities te verliezen. (Ze hebben in 2009 een uitschuifbaar dak op het centre court geïntroduceerd vanwege verstoringen als gevolg van regen en zijn van plan een ander dak te bouwen boven Court nr. 1; toch dringen ze erop aan dat alle deelnemende spelers zich in het wit kleden).
Er zijn zoveel iconische momenten, iconische monumenten die in me opkomen als ik aan Wimbledon denk. Toen ik opgroeide, was Wimbledon misschien het enige toernooi dat ik op televisie kon kijken en of het nu het scorebord op Centre Court was of het uitzinnige gejuich van fans op Henman Hill/Murrah Mound, die beelden bleven me bij tot de volgende Wimbledon kwam langs.
Het iconische Wimbledon-scorebord
Er is een reden waarom elke opkomende tennisser ervan droomt om Wimbledon te winnen - niet de US Open, Australian Open of zelfs Roland Garros, maar Wimbledon. Het winnen van de felbegeerde Venus Rosewater Dish voor vrouwen of de zilveren Gentleman's singles trofee voor de mannen, blijft dat beslissende moment in de carrière van elke speler. Zozeer zelfs dat 8-voudig Frans Open Kampioen, Rafael Nadal, ook wel liefkozend de 'King of Clay' genoemd, opmerkte hoe graag hij het kampioenschap op gras wilde winnen.
Maar trofeeën, prijzengeld en ambities los van elkaar, Wimbledon heeft tennis enkele van zijn meest memorabele momenten gegeven. Misschien is het vanwege de immense media-aandacht die het over de hele wereld verkrijgt dat de spelers die op de heilige banen spelen hun naam in grootsheid etsen, zij het voor een klein deel, maar een stukje geschiedenis behoort hen toe.
De evoluerende mode van Wimbledon is altijd een punt van discussie geweest. Van de conservatieve lange rokken en lange broeken in de jaren '20 en '30 tot ultraglamourjurken en op maat gemaakte jassen van vandaag, Wimbledon heeft het allemaal gezien. Maar wat consistent is gebleven, is het fladderen van de witte kleren in de Engelse bries tegen de prachtige groene gazons van de rechtbanken.
Suzanne Lenglen
Veel spelers hebben geprobeerd deze eeuwenoude traditie te trotseren, met name tennislegende Andre Agassi die in het begin van zijn carrière niet op Wimbledon speelde omdat hij zich niet wilde conformeren aan wat hij toen de benauwde sfeer van Wimbledon noemde. Hij won natuurlijk het enkelspelkampioenschap in 1994, in smetteloze witte kleding! Maar wat is tennis dan zonder de eigenaardigheden van de spelers.
Dus, of het nu Suzanne Lenglen is die in de jaren 20 modieuze kleding en make-up op het veld begon te dragen, of Sharapova's op smoking geïnspireerde kleding, de vrouwen van Wimbledon hebben de fotografen genoeg gegeven. Maar de mannen zijn niet te ver om achter te blijven. Bjorn Borg en John Mcenroe brachten de brutale geest naar Wimbledon met hun fietsbroek en vurige rode bandana's in de jaren 70, die niet bepaald mode schreeuwde, maar toch een fotomoment was. Roger Federer, altijd het toonbeeld van elegantie, rolde terug in de jaren toen hij in 2009 op de tennisbanen van Wimbledon slenterde, gekleed in een jas en broek.
Maar tennis blijft nog steeds het middelpunt op Wimbledon. De lokale bevolking neemt de sport zeer serieus en ondanks dat er in het recente verleden niet veel Britten de eer wonnen (de laatste keer dat een Brit een van de trofeeën won was in 1977 toen Virgina Wade het damesenkelspel won), is er een ongebreidelde passie onder de toeschouwers. Terwijl je geniet van de regen terwijl je geniet van hun aardbeien en room, is het publiek op Wimbledon divers. Of het nu de koninklijke loge is waar de hertogen en hertoginnen en in zeldzame gevallen de koningin zelf, of filmsterren en zangers, Wimbledon heeft een aantrekkingskracht op de beroemdheden met misschien US Open in Flushing Meadows, New York, de enige concurrent in het aantrekken van de glitterati. Het onderstaande moment vat de eigenzinnige geest van Wimbledon samen
Het is echter het karakter van grote tennisspelers zoals Bjorn Borg, Pete Samras, Roger Federer, John Mcenroe, Steffi Graff, Chris Evert, Martina Navratilova, Ivan Lendl, Stefan Edberg, Venus en Serena Williams dat bepaalt waarom Wimbledon zo vereerd wordt . Deze spelers en vele andere onbezongen helden hebben hun zweet, bloed en nog veel meer aan de wedstrijden gegeven in een poging om de volgende stap te zetten in een reis naar de kroon op glorie.
