Hoe u een secundair onderzoek bij een gewonde uitvoert

Bij een ramp of in een chaotisch traumapark worden soms blessures gemist, ook na een eerste onderzoek. In feite wordt tussen 2% en 50% van de verwondingen gemist bij gecombineerde levensbedreigende en niet-levensbedreigende verwondingen. Blunt traumaletsel (zoals auto-ongelukken) en situaties waarin patiënten bewusteloos, verdoofd of geïntubeerd waren tijdens het primaire onderzoek, hadden meer kans verwondingen over het hoofd te zien. Een grondig secundair onderzoek (en tertiair onderzoek) verkleint echter de kans dat blessures over het hoofd worden gezien.

Stappen

Een deel een van 4: Voorbereiden om een ​​secundair onderzoek uit te voeren

1. een Zorg dat de patiënt zich op zijn gemak voelt. Als de patiënt wakker en alert is, leg haar dan uit wat u gaat doen en waarom. Vraag haar om eventuele pijn te omschrijven. Verwijder alle kleding en bedek de patiënt met een deken (voor warmte en bescheidenheid) terwijl verschillende gebieden worden onderzocht. Als de patiënt bewusteloos is, let dan op onvrijwillige reacties (zoals gebrek aan reflexen of een stijve buik) en tekenen van primaire verwondingen (zoals zwelling, roodheid, snijwonden of lichamelijke ziekte).
   • Realiseer u dat secundaire enquêtes voor kinderen hetzelfde zijn als voor volwassenen. Houd er echter rekening mee dat baby's niet kunnen meewerken aan sommige delen van de beoordeling (zoals het hersenzenuwonderzoek). Doe zoveel als je kunt.
2. 2 Maak onderscheid tussen primaire, secundaire en tertiaire enquêtes. Bij trauma is een gestructureerde aanpak van wondonderzoek belangrijk. Deze benadering begint met een primair onderzoek dat onmiddellijke bedreigingen van het leven binnen enkele minuten na aankomst in de traumabaai herkent en behandelt. Vervolgens onderzoekt het secundaire onderzoek de patiënt van top tot teen om alle mogelijke verwondingen te diagnosticeren voordat een behandeling wordt beslist. De tertiaire behandeling is de laatste beoordeling die is ontworpen om gemiste verwondingen op te vangen.
   • Een tertiair onderzoek is belangrijk omdat veel traumapatiënten onmiddellijk worden geopereerd, bewusteloos zijn of hun pijn niet kunnen uiten. Ook zullen er soms andere symptomen optreden nadat de patiënt is behandeld voor primaire verwondingen.
3. 3 Zorg voor een plan om alle delen van het lichaam te onderzoeken. Om over het hoofd geziene verwondingen op te vangen, moet u elk systeem en deel van het lichaam methodisch bekijken. Meestal start u het secundaire onderzoek door de voorkant van de patiënt te onderzoeken, de patiënt op haar voorkant te loggen en vervolgens de achterkant van de patiënt te controleren. Idealiter zouden meerdere mensen moeten helpen bij het oprollen van de patiënt in een deken om de wervelkolom te beschermen, wanneer de kans op ruggenmergletsel klein is.
   • Als u de patiënt zelf op de brancard legt, knipt u de kleding van de patiënt langs de rug en legt u de wervelkolom bloot tijdens de eerste rol van het hout. Hierdoor kunt u rugletsels opsporen en hoeft u de patiënt niet opnieuw te verplaatsen om later te controleren.
   • Draag handschoenen en oefen zachte maar stevige druk uit terwijl u de rug van de patiënt beoordeelt. Hierdoor kunt u pijn, blauwe plekken of bloedingen lokaliseren.
   • Als u vermoedt dat de patiënt een ruggenmergletsel heeft, wacht dan met het oprollen tot röntgenfoto's kunnen bepalen of er wervelfracturen zijn.
   Advertentie

Een deel 2 van 4: Onderzoek van de anterieure (voorkant) zijde van de patiënt

1. een Inspecteer het hoofd, de oren, ogen, neus en keel. Kijk naar deze gebieden voor eventuele snijwonden (snijwonden), bloedafname of blauwe plekken. Voel langs de brug van de neus voor breuken. Open de mond en controleer de kaak op uitlijning, klikken of breuk. Zoek naar afgebroken of verloren tanden en schade aan de tong. Je moet ook naar de jukbeenderen kijken op breuken en blauwe plekken. Kijk in de pupillen van de ogen om hun grootte (in millimeters) te evalueren, of ze gelijk zijn en of ze op licht reageren.
   • Wees grondig bij het controleren. U wilt bijvoorbeeld achter de oren kijken op blauwe plekken en in de gehoorgangen en neusgaten (met een otoscoop of zelfs een penlamp en uw niet-ondersteunde ogen) op bloeden.
2. 2 Plaats een halskraag om de nek. U moet dit bijna altijd doen bij het uitvoeren van een secundair onderzoek, aangezien u de omvang van de verwondingen van de patiënt nog niet weet. Tracheale verschuiving kan in veel gevallen worden geverifieerd terwijl de halsband nog om is, vanwege de gaten in de harde halsband. Verwijder niet tenzij het moet. Controleer de luchtpijp op verschuiving naar links of rechts. Als u de cervicale kraag moet verwijderen (ook bekend als het opruimen van de cervicale wervelkolom), moet de patiënt:
   • Wees bewust.
   • Wees coöperatief.
   • Geen afleidende verwondingen zoals een gebroken been.
   • Wees nuchter (niet onder invloed van drugs of alcohol).
   • Wees ontwikkelingsgericht in staat om deel te nemen aan de beoordeling.
   • Geen rug- of nekpijn melden.
3. 3 Inspecteer de kist. Zorg ervoor dat de borst symmetrisch is en let op tekenen van blauwe plekken of trauma (zoals snijwonden, schotwonden en uitgangswonden). Luister van beide kanten naar de longen om te ademen om er zeker van te zijn dat er geen long is ingestort. Luister naar het hart voor verre of gedempte geluiden. Dit kan betekenen dat er vocht of bloed rond de hartzak zit (dit duidt op pericardiale tamponade).
4. 4 Onderzoek de buik. Zoek naar blauwe plekken en het teken van Cullen dat zwelling en blauwe plekken rond de navel is (teken van bloeding na een injectie). Voel de buik op stijfheid (spierstijfheid), wat ook kan duiden op inwendige bloeding en infectie. Druk op de vier kwadranten van de buik door de vingers van één hand op elk kwadrant te plaatsen en met uw andere hand op uw vingers te drukken. Druk in een rollende beweging met beide sets vingers om te beoordelen op stijfheid of bescherming (terugdeinzen voor pijn). Let ook op pijn wanneer u uw hand verwijdert. Luister naar het geluid van bloedstromend bloed (bruits), wat zou kunnen betekenen dat er een traan is ontstaan.
   • Besteed aandacht aan andere symptomen, zoals pijn wanneer u lichtjes op de buik tikt. Deze weerkaatsing kan zeer pijnlijk zijn.
5. 5 Controleer op testiculaire verdraaiing (torsie) bij een mannelijke patiënt. Voel het gebied om te bepalen of de testikels zijn gedraaid (torsie). Neem het metalen uiteinde van een reflexhamer en laat deze zachtjes langs de binnenkant van de dij lopen. Wanneer u dit doet, zou elke zaadbal in het scrotum moeten stijgen, als er geen testiculaire torsie is (een testikelbedreigende verwonding).
   • Op dit moment kunt u ook het perineum controleren op eventuele snijwonden, brandwonden of verwondingen.
6. 6 Onderzoek de genitale en rectale gebieden bij een vrouwelijke patiënt. Plaats gehandschoende en gesmeerde wijs- en middelvinger in de vagina. Druk of palpeer tegelijkertijd met de andere hand tegen de onderbuik. Je controleert op pijn. Als de patiënte echter zwanger is, moet u een verloskundige raadplegen voordat u een intern onderzoek doet, aangezien echo's en foetale monitoring nodig kunnen zijn.
   • Op dit moment kunt u ook het perineum controleren op snijwonden, brandwonden of verwondingen.
   Advertentie

Een deel 3 van 4: Een volledig neurologisch onderzoek uitvoeren

1. een Voer een eerste onderzoek uit naar diepe peesreflexen. Gebruik een reflexhamer om te controleren op motorische kracht, gevoel en reflexen van de bovenste en onderste ledematen (armen en benen). Als u iets ongewoons opmerkt, zoals afname van deze vaardigheden, moet u een neurochirurgisch consult krijgen. Als u niets ongewoons vindt, kunt u beginnen met het palperen van de zeven halswervels langs de wervelkolom. Controleer op pijn of gevoeligheid boven een van de wervels.
   • Als er pijn is, maak dan röntgenfoto's van de cervicale wervelkolom om eventuele breuken op te sporen. Als de röntgenfoto's een breuk laten zien, moet u een neurochirurgisch consult krijgen voordat u doorgaat met het controleren van het bewegingsbereik.
2. 2 Evalueer de motorische of spierkracht van de patiënt. Noteer de spierkracht voor alle spiergroepen van de bovenste en onderste ledematen. Beoordeel de sterkte van slappe verlamming (0) tot normaal (5) met - en + voor graden daartussenin. Vergelijk de kracht van links naar rechts om te vergelijken wat de basislijn normaal is voor uw patiënt. Gebruik de volgende cijfers om de spierkracht te beoordelen:
   • 1: Samentrekking van de spier maar geen beweging
   • 2: Beweging maar kan de zwaartekracht niet weerstaan
   • 3: Beweging maar kan de zwaartekracht nauwelijks weerstaan
   • 4: Kan tegen de zwaartekracht in bewegen, maar niet met normale kracht
   • 5: Normale sterkte
3. 3 Controleer op huidgevoel. Wrijf een watje over de huid om te bepalen of het zacht aanvoelt, met een wattenstaafje om een ​​doffe aanraking te bepalen, en met het houten scherpe deel van een gebroken wattenstaafje om een ​​scherpe aanraking te bepalen. Vertel de patiënt om haar ogen te sluiten en afwisselend de verschillende sensaties te zien om te zien of ze ze kan onderscheiden.
   • Kijk vervolgens of ze onderscheid kan maken tussen één item en twee items die haar raken. De ogen van de patiënt moeten weer worden gesloten. Vraag haar: 'Voel je twee punten of één?'
4. 4 Test de zenuwen. Vervolgens kunt u de zenuwen van de patiënt testen met behulp van enkele eenvoudige tests. De volgende zenuwen moeten worden getest:
   • Reukzenuw: vraag of de patiënt kan ruiken (probeer zoiets als zeep).
   • Optische zenuw: gebruik een fundoscoop om de binnenkant van het oog te onderzoeken. Doe de lichten uit en zoek naar vervaging van de optische schijf (papiloedeem). Dit kan een bloeding in de hersenen signaleren.
   • Craniale zenuwen: dit is vooral belangrijk als er een hoofdtrauma was.
   • Oculomotorische zenuw: Controleer de pupillen om te zien of ze gelijk rond en reactief zijn op licht. Laat de patiënt haar hoofd recht houden terwijl u uw vinger beweegt. Ze moet toekijken terwijl ze alleen haar ogen beweegt.
   • Trochlear Nerve: Test de neerwaartse en interne blik van de ogen.
   • Trigeminuszenuw: Raak de patiënt lichtjes met uw vinger op de wang.
   • Abducens-zenuw: controleer deze zenuw wanneer u de extraoculaire bewegingen van de ogen in alle richtingen controleert (van links naar rechts, op en neer).
   • Gezichtszenuw: laat de patiënt groot glimlachen of sluit haar ogen stijf.
   • Akoestische zenuw: controleer het gehoor door in elk oor te fluisteren om eventuele subtiele gebreken op te vangen.
   • Glossopharyngeale en vaguszenuwen: laat de patiënt een kleine hoeveelheid water drinken en test de kokhalsreflex met een tongspatel.
   • Accessoire zenuw: laat de patiënt haar schouders ophalen.
   • Hypoglossale zenuw: laat de patiënt haar tong recht naar voren en naar links en naar rechts uitsteken om kracht te tonen tegen de wang.
   Advertentie

Een deel 4 van 4: Onderzoeken van de posterieure (achterkant) zijde van de patiënt

1. een Log met de patiënt. Je hebt twee of drie mensen nodig om je te helpen de patiënt op haar rug te rollen. Was uw handen voordat u gaat rollen en leg de patiënt uit wat u gaat doen (als ze bij bewustzijn is). De patiënt moet op een deken of een wentellaken liggen met haar handen voor haar borst. U dient allemaal de deken of het laken vast te houden aan de kant van de patiënt die het verst van u verwijderd is. Trek het laken geleidelijk naar u toe en over de patiënt heen en draai haar op haar rug.
   • Zodra de patiënt op haar rug ligt, kunt u de huid onderzoeken. Zoek naar blauwe plekken die kunnen duiden op trauma, snijwonden of schotwonden.
2. 2 Toegang tot de rug van de patiënt. Aangezien u de cervicale wervelkolom al had moeten onderzoeken en vrijmaken, moet u elke afzonderlijke wervel van de rug indrukken (palperen). Palpeer in het bijzonder de thoracale en lumbale wervelkolom en voel elke wervel op pijn die op een breuk kan duiden.
   • Vergeet niet om delen van het bewegingsapparaat te controleren die u misschien niet eerder heeft onderzocht. U kunt de patiënt bijvoorbeeld vragen uw vinger vast te pakken met de hand vastgeklemd om te controleren op motorische controle en kracht, en vervolgens de patiënt vragen u dit te vertellen zonder te kijken welke vinger van hem u vastpakt.
   • Palpeer ook langs de lengte van de armen en benen, helemaal tot aan de tenen en vingers om mogelijke breuken te voelen. U kunt dit ook doen als u de logboekrolcontrole van de wervelkolom van de patiënt uitvoert.
3. 3 Ga verder met een trauma tertiair onderzoek (TTS). Voer een TTS uit zodra de primaire en secundaire onderzoeken zijn voltooid. Dit uitgebreide onderzoek dient plaats te vinden binnen 24 uur na opname van de patiënt. Of doe het wanneer de patiënt wakker en alert genoeg is om aan het onderzoek deel te nemen. U moet de medische kaart van de patiënt krijgen die alle laboratorium- en radiologische gegevens bevat.
   • Deze informatie zal worden gecombineerd met de meningen van consulenten om een ​​management- en zorgplan op te stellen dat specifiek is voor de patiënt.
   Advertentie

Community Q&A

Zoeken Nieuwe vraag toevoegen Stel een vraag 200 tekens over. Voeg uw e-mailadres toe om een ​​bericht te ontvangen wanneer deze vraag is beantwoord. Verzenden
Advertentie

Tips

• Immobiliseer het hoofd en de nek van een patiënt als een hoofd- of ruggenmergletsel wordt vermoed. Laat een omstander het hoofd van de persoon stil houden als er geen nekbeugels of geïmproviseerde benodigdheden beschikbaar zijn.
• Bel zo snel mogelijk voor medische noodhulp.

Advertentie

Waarschuwingen

• Probeer een patiënt met een vermoedelijke hoofd- of ruggengraatwond niet te verplaatsen, tenzij dit absoluut noodzakelijk is om levens te redden (gevaar voor brand of vallend puin).
• Draag, indien mogelijk, medische handschoenen tijdens het onderzoek van de patiënt ter bescherming tegen door bloed overgedragen ziekten.
• Verwijder geen penetrerend voorwerp uit het lichaam van een patiënt. Het verwijderen van een vreemd voorwerp kan oncontroleerbare bloeding veroorzaken (bloeding). Ondersteun het object op zijn plaats met verband en gaaskussentjes om te voorkomen dat het wordt geduwd en het letsel nog meer beschadigt. Wacht tot de patiënt het ziekenhuis bereikt om het voorwerp indien mogelijk te verwijderen.

Advertentie

Steun de educatieve missie van wikiHow

Bij wikiHow werken we er elke dag hard aan om je toegang te geven tot instructies en informatie die je zullen helpen een beter leven te leiden, of het nu gaat om je veiliger, gezonder of om je welzijn te verbeteren. Temidden van de huidige volksgezondheid en economische crises, wanneer de wereld dramatisch verandert en we allemaal leren en ons aanpassen aan veranderingen in het dagelijks leven, hebben mensen wikiHow meer dan ooit nodig. Uw steun helpt wikiHow om meer diepgaande geïllustreerde artikelen en video's te maken en om ons vertrouwde merk van educatieve inhoud te delen met miljoenen mensen over de hele wereld. Overweeg om vandaag nog een bijdrage te leveren aan wikiHow.