Vijf fotografen reflecteren op het vastleggen van bijna twintig jaar aan Rafa-momenten in Parijs.
© Susan Mullane/camerawerk VS
PARIJS — Sinds zijn debuut op Roland Garros in 2005 heeft Rafael Nadal 116 wedstrijden gespeeld. De Mallorcaan kwam 112 keer als winnaar uit de bus.
Talloze vuistbewegingen, beentrappen, forehands, matchpointvieringen, jubelende valpartijen op de grond, triomfantelijke armbewegingen, tranen van vreugde en trofeebeten zijn lange tijd bewaard gebleven door de lopende luiken van fotografen die al zijn emoties vastlegden.
Voor de besten in de branche zijn Rafa, rode klei en Roland Garros anders dan welke combinatie van elementen dan ook om mee te werken bij het vertellen van een verhaal van achter de lens.
“Als hij op een andere ondergrond wint, is het niet hetzelfde. De foto's hebben niet dezelfde punch”, meent Susan Mullane. 'Als ik hem hier neerschiet, zijn het de schaduwen. Het is zijn hele spel. Hij geeft je alles en maakt het de moeite waard.”
Een frame van Nadal vanuit de pit op maandag.
© Mateo Villalba/Capturasport
Mullane, die samen met haar man Fred eigenaar is van Camerawork USA en zich de eerste opnames van Nadal herinnert toen hij 15 was, is niet de enige kunstenaar die dat gevoel voelt.
“Hij is een vechter. Hij geeft nooit op. Elk punt kan je een goed beeld geven”, vertelt Corinne Dubreuil, wiens klanten onder meer de FFT en ATP zijn. “Emotie is echt waar ik naar op zoek ben in de meeste van mijn foto’s.”
Mutua Madrid Open-fotograaf Mateo Villalba zegt: “Hij vecht tot het einde voor elke bal. Zijn expressiviteit is cruciaal voor fotografen, omdat hij consequent vieringen en uitingen biedt die de beelden krachtiger maken.”
is badminton een goede oefening
Rafa & de Coupe des Mousquetaires herenigd voor de 12e keer.
© Clive Brunskill / Getty Images
Net als Mullane heeft Clive Brunskill Nadal zien evolueren van tienerwonder tot wereldicoon. Door de jaren heen heeft de Getty Images-veteraan zelden of nooit een wedstrijd teleurgesteld verlaten over wat hij te bieden heeft met zijn verhalen.
“Hem neerschieten is altijd spannend geweest. Ik noem hem mijn gelukkige speler. Wanneer ik aankom in een wedstrijd, is er altijd iets dat hij doet waardoor ik een coole foto krijg”, zegt Brunskill. “En al zijn kleine eigenaardigheden maken hem echt interessant om te fotograferen.”
Voor freelancer Regina Cortina is het voorrecht om de nalatenschap van de Spanjaard te documenteren wat opvalt sinds ze Nadal voor het eerst ontmoette op Chatrier.
“Deel uitmaken van de geschiedenis is het meest bijzonder geweest. Want toen ik met tennis begon, had Rafa al een miljoen trofeeën”, vertelt ze. “Alles wat je hier ziet, het schreeuwt prachtig. Maar het veroveren van de titel die hier zijn laatste zou kunnen zijn, is geweldig.”
Winnen wordt nooit oud, zoals Nadal laat zien wanneer hij hier zijn 14e titel behaalt.
© Regina Cortina
Wetende dat 2024 Nadals laatste Roland Garros zou kunnen zijn, spoorde Villalba aan om ervoor te zorgen dat hij zijn landgenoot in Parijs niet zou missen.
“Het fotograferen van Rafa Nadal is altijd speciaal omdat hij een icoon, een legende en misschien wel de grootste Spaanse atleet aller tijden is. Dit is iets waar je altijd rekening mee houdt als je hem fotografeert”, zegt hij. “Ik voel me opgewonden en vereerd dat ik de kans krijg om hem te fotograferen op het centre court van dit toernooi.
Van alle aangrijpende overwinningen van de veertienvoudig kampioen blijft er één in het bijzonder bij Dubreuil. Omdat ze de luxe had om samen te werken met een team fotografen, besloot ze in 2010 ‘wat risico te nemen’ met haar positionering voor het matchpoint. De beslissing wierp op een lonende manier vruchten af.
“Ik zat in de fotografiekuil op veldniveau en het was de laatste wedstrijd. Toen hij won, viel hij vlak voor mij op de grond. De reeks is ongeveer 20 frames en het was perfect. Het was geluk. Maar ik heb het geprobeerd en het werkte”, herinnert Dubreuil zich.
In 2010 keerde hij terug naar de winnaarscirkel met een wraakoverwinning op Robin Soderling.
© @cocodubreuilphoto / @rolandgarros @fft
Ook Brunskill heeft heel wat momenten meegemaakt. Toen Brunskill terugdacht aan alle hoogtepunten van Nadal die hij in Parijs heeft helpen behouden, ging hij nog verder terug.
'Ik denk dat het 2006 was. Hij landde op zijn rug, stond op en liet zijn hoofdband, die hij had afgedaan, op de grond liggen', herinnert de Brit zich. “En je kon de vorm van zijn arm zien als de hoofdband, het racket en de bal en waar zijn benen waren. En hij stond op, het was net de Invisible Man met alleen het racket en de hoofdband.
Of Vader Tijd een beroep heeft gedaan op Nadal in de Franse hoofdstad volgt De nederlaag van maandag tegen Alexander Zverev , of hij probeert het nog een keer in 2025, deze creatievelingen zijn net als wij allemaal. Zoals Mullane het het beste verwoordt: “Ik kan me Roland Garros niet voorstellen zonder Rafa.”
Brunskill en Rafa na La Decima; Dubreuil en Nadal met haar ‘Iconische’ fotografieboek over de Spanjaard.
© Clive Brunskill en Corinne Dubreuil
