De tennisbaan die onder de Eiffeltoren is opgezet om de finale van het Longines Future Tennis Aces-toernooi te organiseren
De Eiffeltoren in Parijs staat bekend om veel dingen, maar ik had nooit gedacht dat het ook de locatie zou zijn van een officiële tenniswedstrijd.
De finale van het Longines Future Tennis Aces-toernooi vond plaats op een speciale gravelbaan onder de Eiffeltoren, in een scène die rechtstreeks uit een tennis- annex historisch-monumentale hemel leek te komen. Het was een visioen dat zo onwerkelijk was dat ik bijna ongelovig in mijn ogen moest wrijven; zaten we werkelijk onder de onderbuik van de Eiffel en keken naar een tenniswedstrijd die zich ontvouwde met alle hartstochtelijke kreten van overwinning en wanhoop die je normaal gesproken zou associëren met Roland Garros?
Er was nog iets dat de meidenwedstrijd gemeen had met Roland Garros: een linkshandige slugger die ruw over de tegenstanders heen liep.
Het Longines Future Tennis Aces-toernooi bestaat sinds 2010 en het is een geweldige manier om de toekomst van de sport te laten zien. Het evenement staat open voor U-13-spelers van over de hele wereld, en dit jaar waren er maar liefst 20 landen die hun vertegenwoordigers hadden gestuurd.
Aan het einde van een zwaar bevochten gelijkspel stonden er slechts twee meisjes: Victoria Jimenez uit Andorra en Clervie Ngounoue uit de VS. En als je iets weet van graveltennis, zou je kunnen voorspellen wie de finale tussen deze twee won.
Ngounoue was helemaal aanstootgevend, nam de bal vroeg en probeerde winnaars te maken wanneer ze de kans kreeg. Jimenez aan de andere kant was creatief en sluw en wilde een verscheidenheid aan spins en plaatsingen gebruiken om fouten uit haar tegenstander te halen.
Aanvankelijk leek het erop dat de aanval geen antwoord zou hebben op de verdediging op de dag. Het oppervlak van de baan leek niet in een haast gelegd; het was langzaam en korrelig, waardoor het moeilijk was om de bal weg te leggen. En Jimenez haalde praktisch elk groot schot neer dat Ngounoue sloeg op weg naar een 4-1 overwinning in de eerste set (de wedstrijd werd gespeeld in het first-to-four-formaat zonder reclame, niet zoals Fast 4 tennis).
Maar de Amerikaanse vond haar houvast en haar forehand in de tweede set, brak Jimenez bij de start en hield die vorm vast om de set te winnen. Het was een fascinerend contrast van stijlen; Ngounoue wilde een winkel in het midden van het veld opzetten en de bal naar beide hoeken sturen, terwijl Jimenez zoveel mogelijk spin en hoek probeerde te gebruiken om de Amerikaan uit positie te duwen.
Uiteindelijk was het doorzettingsvermogen dat zijn vruchten afwierp. Jimenez gebruikte haar down-the-line backhand (haar backhand was verrassend genoeg haar krachtigere vleugel ondanks dat ze een lefty was) met een verwoestend effect in de tiebreak en liep weg naar een 5-1 voorsprong. Ngounoue gaf niet toe en klauwde zich een weg terug naar 5-5, maar Jimenez dwong haar opnieuw om een paar extra schoten te maken die ze niet kon.
Victoria Jimenez houdt haar trofee omhoog terwijl Steffi Graf (uiterst links) en Arantxa Sanchez-Vicario (uiterst rechts) toekijken
Nadat de tiebreak was afgesloten, slaakte Jimenez een kreet van vreugde die waarschijnlijk alle toeristen schokte die in de rij stonden om de Eiffel te zien. Het was echter zo'n moment; Jimenez was de hele wedstrijd zeer expressief en na zo hard gevochten te hebben in het laatste stuk, was het geen verrassing dat ze zo'n geweldige emotie losliet nadat het allemaal voorbij was.
Bij de uitreiking van de trofee was niemand minder dan Steffi Graf die de honneurs waarmaakte, terwijl collega-legendes Arantxa Sanchez-Vicario en Guy Forget (de organisator van het evenement) ook aanwezig waren om de gelegenheid te herdenken. Ondanks alles bleef Jimenez een toonbeeld van kalmte, alsof ze een veteraan was die eraan gewend was.
Wees niet verbaasd als je de komende jaren veel meer van de naam Victoria Jimenez hoort.
