Marcos Baghdatis, rechts, van Cyprus feliciteert Andre Agassi na de wedstrijd
Scroll naar beneden om de volledige hoogtepunten van de epische wedstrijd te bekijken.
Het was de tweede ronde. Hij mocht niet winnen.
De hele wereld wendde zich tot het Arthur Ashe-stadion om afscheid te nemen van een man die een sporticoon was voor een hele generatie tennisfans. Ze beseften dat zijn tijd voorbij was.
Op 36-jarige leeftijd kijken tennisprofessionals naar de sport voor een televisie. Agassi tartte al jaren de kansen, maar in 2006 verklaarde hij dat hij er genoeg van had. Agassi speelde voor zijn favoriete thuispubliek en gaf hem nog een laatste duwtje.
Behalve dat hij Marcos Baghdatis in de tweede ronde gelijkspelde.
Baghdatis was het hele jaar in sprankelende vorm geweest. Hij bereikte de finale van de Australian Open en de halve finale van Wimbledon en eindigde als achtste op de Open. In veel opzichten was hij precies een weerspiegeling van een jongere Agassi zelf. Hun speelstijlen waren bijna identiek. Beiden waren klassieke counterpunchers, beiden zwaaiden zo vroeg mogelijk naar de bal en beiden waren felle returners. Het enige verschil tussen hen was 8 Grand Slams, 15 jaar oud en 25.000 Amerikaanse fans.
Agassi verkeerde in een verschrikkelijke gezondheid. Hij had ontstekingsremmende injecties gekregen voor zijn zere rug. Hij was een medisch wrak op de baan. Iedereen op het circuit en op de baan wist dit. Ze kwamen voor wat volgens hen een comfortabele overwinning zou zijn voor Baghdatis en een respectvolle exit voor Agassi.
En toen veranderde de wedstrijd in een van de meest dramatische gebeurtenissen op het centre court.
trucs voor tennisrackets
Agassi pakte de eerste twee sets in een redelijk tekstboekstijl. Zijn slagen waren consistent schadelijk als altijd. Hij keerde goed terug. Baghdatis kon het simpelweg niet laten klikken. In het begin van de derde sloeg Agassi zelfs een schot tussen zijn benen na het winnen van een punt. Hij leidde met 6-4, 6-4.
Tennis is een prachtig spel. Een wedstrijd kan een uur duren. Een wedstrijd kan een dag duren. Het is niet te zeggen waartoe een eenvoudige onderbreking van de service kan leiden. Eén verkeerd getimede forehand, één onschuldige dubbele fout en de dynamiek van de wedstrijd keert om. Dat wisten beide spelers. Dat was toen Baghdatis brak. Hij brak de derde binnen en hield zijn service vast om de set met 6-3 te winnen.
Er is niets enger dan een tegenstander die failliet gaat. Het is wanneer hij alles uit de kast haalt, omdat hij niets te verliezen heeft. Elk punt dat Agassi speelde, zou worden gecounterd door de Cypriotische. Zijn backhand viel precies waar hij het wilde hebben. Agassi werd tegengewerkt. Baghdatis brak opnieuw laat in de vierde set om de wedstrijd gelijk te trekken en de set met 7-5 te pakken.
De vijfde set produceerde het drama dat de wedstrijd deed stijgen tot de bekendheid waar het vandaag de dag om bekend staat.
Bij 5-5 kreeg Baghdatis kramp. Agassi serveerde om in de wedstrijd te blijven. Baghdatis viel op de grond, in ondraaglijke pijn. Hij had die kenmerkende glimlach op zijn gezicht, zelfs toen hij tegen de grond strompelde, bijna alsof hij hysterisch was. Maar hij klopte de volgende bal voor een winnaar. Baghdatis kon nauwelijks goed lopen op het veld, maar hij vocht alsof zijn leven ervan afhing.
In de loop van dat duel bij 5-5 moest Agassi drie breakpunten sparen. Elk punt werd wild toegejuicht door het publiek. Ze zeggen dat legendes niet gemakkelijk sterven, en Agassi bewees het. Hij vocht tegen elke demon die hij in zich had om zijn redding te behouden na acht tweeën en leidde met 6-5.
Agassi ging verder met het breken van Baghdatis in de volgende wedstrijd en pakte de wedstrijd na bijna vijf uur. Beide tegenstanders omhelsden elkaar aan het net en werden met spoed naar de dokter gebracht. Het was een klassiek geval van geest over materie, waarbij geest een resolute winnaar naar voren kwam.
Agassi zou zijn volgende wedstrijd in vier sets verliezen van de ongeplaatste Benjamin Becker, in een Open die uiteindelijk werd gewonnen door Roger Federer. Het was een passende manier om te vertrekken, om die ene wedstrijd te spelen die ieders geesten met nostalgie schilderde over de grootsheid van een man die zijn leven, zij het later in zijn carrière, voor de sport gaf.
