Het stof is misschien gaan liggenna het epische hoogtepunt van de heren enkelspel finale op Roland Garros, maar de jacht op het evenaren en breken van records is nog steeds aan de gang. Kom Wimbledon, het is de beurt aan Roger Federer om te proberen te concurreren met Pete Sampras' record van zeven Wimbledon-titels, terwijl hij nog een nummer toevoegt aan zijn toch al recordbrekende zestien.
Opmerkelijke prestaties - welke prestatie dan ook - als records taggen verandert zulke prestaties tot precedenten waartegen alle optredens van latere generaties worden geteld. Dit is misschien waarom het breken - en gelijkmaken - van deze records wordt moeilijk, omdat ze worden omgezet in maatstaven voor het evalueren van grootsheid in plaats van alleen maar opmerkelijke bijdragen te zijn.
Er ligt een grote kloof tussen verwachtingen en hun uiteindelijke vervulling. Hoewel elke speler ernaar verlangt en zelfs van zichzelf verwacht dat hij legendes evenaart, wordt ook het tekortschieten als een eventualiteit door hem niet genegeerd. En tekortschieten hoeft niet altijd nadelig te zijn voor iemands status als voorbeeldige speler. Waar een reeks precedenten ondoordringbaar lijkt, creëren enkele emblematische hun eigen reeks precedenten die bij elkaar passen. Zo groeit de ketting, wat de weg vrijmaakt voor meer opwinding in zijn kielzog. Maar hoewel er opwinding is, is er ook de verhoogde verwachting, wat ons terugbrengt naar het eeuwige raadsel van iemands het bereiken van een legendarische status ten opzichte van het percentiel van records dat door die persoon is gecreëerd, bereikt of overtroffen.
Of het nu Roger Federer of Novak Djokovic of zelfs Rafa Nadal is, elk van deze jongens is op de een of andere manier een tekort geschoten in de anders verwachte potentiële resultaten van het winnen van vier Grand Slams op rij. Van de drie, terwijl het Federer is die het dichtst bij is gekomenNaast de prestatie van Don Budge in het Pre-Open-tijdperk en de tweelingprestaties van Rod Laver bijna vijf decennia eerder, zijn Nole en Rafa ook niet ver verwijderd van de gevestigde precedenten.
In deze context klinkt het citeren van mislukking als vertegenwoordiger voor een soort springplank voor nog te komen succesvolle campagnes door deze jongens volkomen bromidisch en prozaïsch. Een verlies construeert, in ondubbelzinnige bewoordingen, een verlies in elke context. Een verloren kans die in de toekomst al dan niet haalbaar is. Maar ondanks zoveel kansen - zowel voor als tegen - blijven spelers hun hart en ziel in elke game storten, jaar na jaar en generatie na generatie, in hun recordjacht.
De bedwelmende combinatie van de eens geproefde en nooit geproefde drijft hen naar dat ongrijpbare echelon van legendes als kanshebbers die zich wagen op steil, ruig terrein, gevuld met ontelbare valkuilen en tekortkomingen, om het te overwinnen, ongeacht de gevolgen, hoe teleurstellend ook.
