Met de titel ‘The Gift’ schrijft de 22-voudig grote winnaar zijn verhaal in The Players’ Tribune.
Een Spanjaard van het Baleareneiland Mallorca leerde op zeer jonge leeftijd lessen die zijn beroep zowel ondersteunden als overstegen, lessen die tennissers op elk niveau van het spel met zich meedragen, zowel op het veld als daarbuiten.
Maar dit is niet zomaar een verhaal over een andere les die tennis te bieden heeft. Het is een verhaal over hoe een jongen, liefhebber van de zee, het buitengewone uit een verder gewoon leven wist te halen.
“Op een dag ging ik vissen terwijl ik nog kon trainen”, zegt hij. “De volgende dag verloor ik mijn wedstrijd.”
Bekijk dit bericht op InstagramEen bericht gedeeld door The Players' Tribune (@playerstribune)
Klinkt als elke andere 12-jarige tennisser die geen concurrentie op het spel zet op ‘leven of dood’.
‘Het is oké,’ zei zijn oom. Dezelfde oom die een leven lang invloed zou hebben vanuit de spelersbox. ‘Niet huilen nu, het heeft geen zin. Als je wilt vissen, kun je vissen. Geen probleem. Maar je zult verliezen. Als je wilt winnen? Als je wilt winnen, dan moet je dat doen doe eerst wat je moet doen .”
Lees meer: Netflix gaat Nadal-docuseries produceren waarin het laatste seizoen centraal staat
Op een dag kan ik aan zee zijn. Vandaag en morgen...moet ik oefenen. Rafaël Nadal
Deze Spanjaard heeft geen sportachtergrond. En hij verafgoodde atleten niet zoals wij hem gingen verafgoden.
“Mijn helden waren mensen die ik in het echte leven kende”, zei hij.
Maar toch oefende hij.
Nadal ging met pensioen na een afscheidsoptreden tijdens de Davis Cup-finale in november.
waar je moerasding kunt bekijken
© 2024 Getty-afbeeldingen
“Tennis transformeerde van iets dat alleen maar voor de lol was – een kinderspel – naar een echt doel voor de kost”, zei hij nadat hij destijds Carlos Moya, de nummer 1 van de Spaanse wereld, had ontmoet. “Het heeft me aan het dromen gezet... Misschien kan ik ooit op Roland Garros spelen ...”
Plotseling klonk hij niet meer als iedere andere twaalfjarige. Hij leerde dankbaarheid, doorzettingsvermogen en doorzettingsvermogen. En de volgende les: nederigheid.
Op 17-jarige leeftijd, drie jaar na zijn professionele carrière, bracht het Mueller-Weiss-syndroom hem van “de grootste vreugde tot het wakker worden de volgende ochtend en kon niet meer lopen.”
Ik heb geleerd dat dingen in een oogwenk kunnen eindigen. Rafaël Nadal
Zoals we weten en waar we van houden, kon de kampioen die van binnen groeide, doorvechten, vooral met zijn vader, ‘de echte invloed’ in zijn leven, aan zijn zijde.
“Ik ben gevuld met ongelooflijke herinneringen”, zei hij. “Je kunt echter nooit stoppen met jezelf te pushen. Je kunt nooit ontspannen. Je moet altijd verbeteren, en dat is de constante in mijn leven geweest. Om altijd de grenzen te verleggen en te verbeteren.”
Lees meer: Nadal, Muguruza, Murray, Kerber en meer nemen afscheid in 2024
Bekijk dit bericht op InstagramEen bericht gedeeld door Tennis (@tennischannel)
Hoe genees je een tenniselleboog?
Hoewel de prestaties steeds groter werden, was het kind dat een icoon werd nog maar een zaadje.
'Ik ben voor elke wedstrijd die ik ooit heb gespeeld nerveus geweest; de wedstrijd laat je nooit los', geeft hij toe.
'Elke avond voor een wedstrijd ging ik naar bed met het gevoel dat ik kon verliezen (en ook als ik 's ochtends wakker werd!)', zei hij. “In tennis zijn de verschillen tussen spelers en rivalen erg klein zelfs meer .”
Dat gevoel, het innerlijke vuur en de zenuwen, de adrenaline van het naar buiten lopen en het zien van een volle baan, het is een sensatie die heel moeilijk te beschrijven is. Het is een sensatie die slechts weinigen kunnen begrijpen, en iets waarvan ik zeker weet dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Rafaël Nadal
Terwijl het beheersen van fysieke pijn een manier van leven werd, is het beheersen van emoties een heel ander beest. Zenuwen, opwinding, angst, verlangen. Wanneer je hele levenswerk is opgebouwd uit één wedstrijd, één punt, één schot, vergeet je gemakkelijk vanaf de zijlijn hoe moeilijk het is om onder de druk te presteren.
“Wij zijn mensen, geen superhelden”, leert hij. “De persoon die je op het centre court ziet met een trofee is een persoon . Uitgeput, opgelucht, blij, dankbaar, maar gewoon een mens.”
Bekijk dit bericht op Instagram
Net zoals de jonge jongen levenslessen volgde op de baan, volgden de lessen van een tennisbaan hem in zijn leven.
‘Wat je doet groeien als persoon is leven zelf – de mislukkingen, de zenuwen, het verdriet, de vreugde, het proces van elke dag wakker worden en proberen een beetje beter te zijn om je doelen te bereiken', zegt hij.
Bekijk dit bericht op Instagram
Dit is geen verhaal over weer een tennisles. Dit is een verhaal over hoe Rafael Nadal het sportidool werd dat hij niet had.
Het geschenk van Rafael Nadal , uitgegeven door The Players’ Tribune, belicht alles wat de kampioen heeft geleerd, alles wat we hebben geleerd van de kampioen die is ontstaan, en alles wat we allemaal nog moeten ontdekken in een leven na Rafael Nadal, tennisser.
“Waar ik het meest trots op ben, is dat ik het misschien moeilijk heb gehad, maar dat ik nooit ben gestopt”, schrijft Nadal. “Ik probeerde gewoon elke ochtend wakker te worden en een beetje beter te worden… Het werkte niet altijd! Maar ik heb het geprobeerd... ik heb het altijd geprobeerd.'
