Vier Amerikaanse vlaggen wapperen in de vierde ronde. Ontdek welke rol Shelton, Paul, Tiafoe en Fritz in ons laboratoriumexperiment hebben gespeeld.
Het was 03.45 uur. De wetenschappers van het Great American Men’s Tennis Laboratory waren 71 uur achter elkaar wakker geweest. Opererend vanuit een ondergronds onderzoeks- en ontwikkelingscentrum, discreet gelegen onder een reeks rechtbanken in Florida en Californië, was hun missie zo simpel geweest: uit de huidige groep veelbelovende Amerikaanse mannen een perfecte speler bouwen.
Eindelijk werd het project voltooid.
We brengen je nu de 2023-editie van The Great American Men’s Tennis Player.
Taylor Fritz is de opvallende keuze voor een ideale rechtshandige opslag.
© Getty-afbeeldingen
Serveer (rechtshandig): Taylor Fritz
De service is lange tijd de katalysator geweest voor Amerikaanse kampioenen: Bill Tilden, Ellsworth Vines, Jack Kramer, Pancho Gonzales, Arthur Ashe, Stan Smith, John McEnroe, Pete Sampras, Andy Roddick. Fritz is de huidige grote. De jonge Taylor kreeg les van zijn vader, een voormalig prof, en studeerde, oefende en beheerst een manier van lesgeven die eenvoudig, soepel, betrouwbaar en krachtig is. Telkens wanneer Fritz serveert, kunt u erop rekenen dat hij zijn deel van de azen krijgt en het punt consequent in een voordelige positie begint.
Bekijk dit bericht op Instagram
Serveer (rechtshandig): Ben Shelton
Shelton kreeg ook les van een vader die een professional was geweest; in zijn geval Bryan Shelton, ooit nummer 55 van de wereld. Hoewel Shelton zich nog in de beginfase van zijn carrière bevindt, heeft hij al blijk gegeven van een verlangen naar expressief, assertief tennis. Dat is behoorlijk levendig bij de Shelton-service, een levendige linkse levering die zich een weg kan banen, schoppen en kraken op allerlei plekken en in allerlei richtingen. De meest recente Amerikaanse lefty-server van topklasse was dubbelspelgenie Bob Bryan, die pas in 2020 met pensioen ging. Maar als het om singles-bekwaamheid gaat, moet je teruggaan naar de dagen van McEnroe en Roscoe Tanner in de jaren '70 en '70. Jaren '80 om een Amerikaanse linkshander te vinden met een even goede service als die van Shelton.
webcam voor streaming op twitch
Tommy Paul is dit jaar favoriet op de US Open.
© Getty-afbeeldingen
Terugkeer: Tommy Paul
Ook hier heeft Amerika zijn deel van de rijkdom gehad: Hall of Famers Budge, Dick Savitt, Tony Trabert, Jimmy Connors en Andre Agassi waren allemaal in staat om met krachtige drives de rollen op de server om te draaien. De huidige Amerikaanse leider op deze afdeling is Paul, gebaseerd op zijn vermogen om aan beide kanten kracht en diepgang te genereren, een krachtige tegenschop naar de backhand te geven en zijn terugkeer te gebruiken om snel controlerally's over te nemen.
Bekijk dit bericht op InstagramEen bericht gedeeld door Western & Southern Open (@cincytennis)
Vooraf: Tommy Paul, Chris Eubanks
In het begin van de jaren '80 was de Amerikaan Jimmy Arias een pionier op het gebied van de moderne forehand, een krachtige drive die het concept van racketsnelheid naar een ongekend niveau bracht. Ivan Lendl, Agassi en Jim Courier brachten verder wat Arias was begonnen. Andere uitstekende Amerikaanse forehands kwamen later in de vorm van Roddick en James Blake, gevolgd door Sam Querrey en John Isner.
Veel actieve Amerikanen hebben een geweldige forehand. Maar om tegenwoordig groots te winnen, is er nog meer agressie nodig en een bepaalde X-factor van vrijheid die een rally onmiddellijk kan openen, vergelijkbaar met de manier waarop Carlos Alcaraz zoveel punten heeft gewonnen. Noem het disruptie op het hoogste niveau.
Ook hier is Amerika’s beste Paul, eigenaar van een zweepslag die de komende jaren nog indrukwekkender zal worden. Een eervolle vermelding gaat naar Eubanks, die tijdens zijn aanloop naar de kwartfinales van Wimbledon dit jaar blijk gaf van een groot begrip van de noodzaak om zo vaak mogelijk agressief te swingen.
Bedankt @TennisPodcast miste dit juweeltje van Zverev op Nakashima: 'Ik denk dat hij een van de beste backhands heeft die ik in lange tijd van een Amerikaan heb gezien.'
— Jon Wertheim (@jon_wertheim) 3 september 2020
Backhand: Taylor Fritz, Brandon Nakashima
Het is waarschijnlijk toeval, maar de afgelopen jaren was de regio San Diego de ontwikkelingsplek voor twee geweldige Amerikaanse backhands. Het beste hoort bij Frits , eigenaar van een tweehander die hij heel hard en diep kan slaan, ongeacht of hij het tempo van een rally dicteert of gedwongen wordt te reageren op het geweldige schot van een tegenstander. Daarbij komt nog het pure geloof van Fritz in zichzelf, verbeterde bewegingsvaardigheden en het vermogen om zich een weg te banen door het ene lange punt na het andere.
De nummer twee op deze afdeling is Nakashima, wiens backhand vrij gelijkaardig is aan die van Novak Djokovic. Geleverd met een scherpe unitturn en een beknopte, soepele swing, is de backhand van Nakashima efficiënt en duurzaam.
Bekijk dit bericht op Instagram
Volley: Frances Tiafoe, Sebastian Korda
Tiafoe lijkt met de maand beter te worden in dit deel van het veld. Zijn verbeteringen in conditie hebben er alleen maar toe bijgedragen dat hij een veel evenwichtiger, soepeler en bekwamer volleyer is geworden, of het nu gaat om hoeken of kracht. Hij wordt zich er ook steeds meer van bewust hoe hij alles moet combineren, van serve-and-volley, opportunistische voorwaartse bewegingen halverwege de rally en het binnenkomen bij rendementen.
Eervolle vermelding: Korda toonde veel scherpe volleytechniek op weg naar de kwartfinales van de Australian Open eerder dit jaar.
Beweging: Frances Tiafoe
Het vermogen van Tiafoe om ballen op te sporen is uitzonderlijk. Tijdens vrijwel elk toernooi dat hij speelt, zal Tiafoe minstens één opwindend schot maken terwijl hij op de vlucht is. Dat soort berichtgeving in de rechtbank oefent uitzonderlijke druk uit op zijn tegenstanders, waardoor ze in veel gevallen gedwongen worden om te overslaan.
Bekijk dit bericht op Instagram
Aanraking: Frances Tiafoe
Hier ook, Tiafoe is de leider. Het is niet alleen zo dat hij met een luchtig gevoel kan uitvoeren. Op een manier die aantoonbaar niet aangeleerd kan worden, ziet Tiafoe zijn racket vaak als een penseel en geniet hij enorm van de kans om subtiele variaties in spin en snelheid toe te passen.
Veelzijdigheid: Tommy Paul
Paulus zijn coach, Brad Stine, heeft hem verteld dat hij zichzelf moet voorstellen als een kunstenaar die lijkt op Pablo Picasso, die een spel speelt met verschillende vormen en texturen. Op zijn beste dagen – zoals zijn twee overwinningen op Alcaraz – doet Paul dat voortreffelijk.
