Arias, halvefinalist bij het eerste tennisevenement van de Olympische Zomerspelen van 1984 in Los Angeles, neemt de Spelen van Parijs vanuit de commentaarcabine met een scherp oog op de medaillekandidaten in de gaten.
Toen hij acht jaar oud was, verdiepte Jimmy Arias zich in het beheersen van de overhead-smash. De volgende twee jaar oefende Arias, onder leiding van zijn vader, Antonio, dat schot minstens honderd keer per dag.
Bijna een halve eeuw later blijft datzelfde diepe niveau van discipline en toewijding de relatie van Arias met tennis bepalen. Er zijn de hete dagen in Florida waarop hij de rondes maakt van 26 banen bij de IMG Academy, waar Arias directeur tennis is en de leiding heeft over ongeveer 240 studenten. Dan zijn er die ochtenden aan beide kusten, waarop Arias om drie uur 's ochtends opstaat om zijn diensten als televisiecommentator te beginnen, zij het bij Tennis Channel of, de komende week, voor NBC's verslaggeving van de Olympische Spelen.
“Het is een eer om aan de Olympische Spelen deel te nemen”, zei Arias deze week op de Florida TV-zender WFLA. “Als kind keek je elke minuut van de Olympische Spelen.”
Er zit een volledige cirkeldimensie in het werk van Arias op de Olympische Spelen dit jaar. Veertig jaar geleden, toen de 19-jarige Arias op de vijfde plaats van de wereldranglijst stond, liet hij de kans om rankingpunten te verdienen voorbijgaan en koos hij ervoor om naar Los Angeles te gaan, waar hij, na een afwezigheid van zestig jaar, tennisde. was als testsport naar de Spelen teruggekeerd. “De Olympische Spelen zijn een kans om mijn land te vertegenwoordigen terwijl de hele wereld toekijkt – het is een kans die ik niet kan laten liggen”, zei Arias destijds. Arias behaalde vervolgens een bronzen medaille.
Onlangs spraken Arias en ik elkaar in Santa Monica, een paar kilometer van de studio's van Tennis Channel. De mix van coaching en uitzendingen houdt hem voortdurend betrokken en verfrist. 'Ik hou van het tennisspel', zegt Arias. “Door het werk dat ik doe, zie ik alle nuances en alle dingen die blijven veranderen naarmate de atleten groter, sterker en sneller worden. Dat alles houdt mij in contact met de sport waar mijn hele leven op gebaseerd is.”
In wezen bewijst Arias het punt dat een groot leraar in zijn hart eeuwig is. ‘Ik wil dat je iets kunt leren terwijl ik commentaar geef’, zegt hij. Arias is voortdurend nieuwsgierig naar de verschillende manieren waarop mannen en vrouwen het spel spelen, of het nu gaat om techniek, tactiek of trainingsgewoonten. Eindeloos gefascineerd door zaken als de ogenschijnlijk onorthodoxe backhand van Daniil Medvedev of de kenmerkende toss van Andy Roddick, houdt Arias ervan om te kunnen ontleden en beschrijven wat er binnen de lijnen gebeurt. Hij maakt zich grote zorgen over de manier waarop spelers van alle niveaus matchplay benaderen.
Door het werk dat ik doe, zie ik alle nuances en alle dingen die blijven veranderen naarmate de atleten groter, sterker en sneller worden. Dat alles houdt mij in contact met de sport waar mijn hele leven op gebaseerd is. Jimmy Arias
“Een van de dingen die mij gek maken bij de spelers van vandaag is dat ik niet het gevoel heb dat zij zich net zo bewust zijn van hun tegenstander als mijn generatie”, zegt Arias. “Ik denk dat de spelers van vandaag veel beter zijn in wat ze doen. Ze hebben geen zwakke punten waarvan je echt kunt zien dat ze duidelijk zijn. Maar ze zijn zich zelfs emotioneel niet bewust van de tegenstander.”
De afgelopen decennia zijn termen als ‘speel mijn spel’ of ‘ik zorg alleen voor mijn kant van het net’ of ‘ik scout niet’ nogal vaak gehoord. Arias betreurt hoe dit is gebeurd en hoe anders de dingen waren toen hij zijn spel aan het bouwen was. Toen Arias tien jaar oud was, kwam hij een zeer bekwame moonballer tegen in de halve finale van een nationaal juniorentoernooi.
racketbal instructie
“De eerste twee wedstrijden duurden dertig minuten en ik verloor ze allebei”, zegt hij. “Ik besefte dat ik hem niet vanaf de basislijn zou verslaan. Dus begon ik naar het net te komen, en omdat mijn vader me elke dag al die overheadkosten liet raken, kon ik hem verslaan. Dit was ik, ik speelde totaal niet mijn spel.
Dit zijn het soort inzichten die Arias wil delen met ambitieuze jonge spelers van de IMG Academy. Elke dag dwaalt hij over de banen, kijkt nauwlettend naar de lopende oefeningen en nog nauwkeuriger naar wat er gebeurt in oefenwedstrijden.
“Ik ben een groot voorstander van matchplay”, zegt Arias. “Ik vind het leuk om te zien hoe spelers omgaan met de druk van competitieve situaties.” Terwijl hij de ronde doet, staat Arias ook altijd open voor het geven van privélessen.
Arias die bij de IMG Academy werkt, is een voorbeeldig voorbeeld van de verloren zoon die succesvol terugkeert naar een belangrijk punt van herkomst. De IMG Academy begon eind jaren '70 als de Nick Bollettieri Tennis Academy (een faciliteit die later aan IMG werd verkocht). Dit was waar Bollettieri de competitieve petrischaal creëerde die de ene generatie na de andere grote spelers vormde.
Maar de jonge Jimmy Arias was niet slechts een van de vele studenten van de Bollettieri Academie. Hij was de avatar ervan, een zeer vroegrijpe tennisser die, dankzij de visie van Antonio, een wapen had gebouwd dat een complete revolutie teweegbracht in het tennis. Antonio, een ingenieur, had de manier bestudeerd waarop het spel werd onderwezen. Een standaard lestechniek was om de leerling naar het doel te laten zwaaien. Dit kwam Antonio als absurd voor: als het racket zo snel stopte, vertraagde het vóór het contact. Was het niet de bedoeling om via het contactpunt te versnellen?
Zijn oplossing was dat de jonge Jimmy snel zwaaide en de follow-through door liet gaan, en uiteindelijk om zijn linkerschouder wikkelde. Hoe bekend dit nu ook is, destijds was het een grote doorbraak.
Een van de dingen die mij gek maken bij de spelers van vandaag is dat ik niet het gevoel heb dat zij zich net zo bewust zijn van hun tegenstander als mijn generatie. Ik denk dat de spelers van vandaag veel beter zijn in wat ze doen. Ze hebben geen zwakke punten waarvan je echt kunt zien dat ze duidelijk zijn. Maar ze zijn zich zelfs emotioneel niet bewust van de tegenstander. Jimmy Arias
Schijnbaar onmiddellijk onthulde Arias een zinderende forehand. Toen hij de 12-jarige Arias met zoveel overtuiging de bal zag kraken, verklaarde Bollettieri dat dit de manier was waarop hij en zijn staf nu de forehand zouden leren (vreemd genoeg geloofde Antonio niet in de tweehandige backhand en verzette hij zich zelfs tegen de aanbeveling van Bollettieri). zodat Jimmy er één kan raken). Uiteindelijk bracht die enorme forehand Arias naar de top tien, vijf ATP-titels in het enkelspel en een reputatie als een van de scherpste geesten van het spel.
“Het moeilijkste aan het commentator zijn nadat ik klaar was met spelen, was aanvankelijk het bedenken dat ik nog steeds kon meedoen”, zegt Arias. “Maar inmiddels besef ik dat ik met geen van deze jongens kan spelen. Ik heb er geen enkel ego in.” Dat gezegd hebbende, zou Arias waarschijnlijk nog steeds genieten van de kans om met wie dan ook forehands uit te wisselen.
