Dit decennium heeft de tennisfans talloze wedstrijden opgeleverd die nog lang herinnerd zullen worden, de meeste werden gespeeld tussen Roger Federer en Rafael Nadal. Het kiezen van slechts één favoriet is een zware taak. De finales van Wimbledon in 2007, 2008 en 2009, de halve finales en finales van de Australian Open dit jaar, de finales van de US Open 2005 tussen Federer en Andre Agassi … de lijst is eindeloos.
Er is echter een bijna tien jaar oude wedstrijd die nog vers in mijn geheugen ligt. De kwartfinales van de US Open 2001 tussen Pete Sampras en Agassi blijft nog steeds mijn persoonlijke favoriet.
Sampras en Agassi waren niet meer op hun hoogtepunt, maar hun rivaliteit was al de fantasie van legendes. Met 31 jaar waren ze de oudste spelers die nog in de loting zaten en speelden onder hun favoriete stadion in de thuissfeer met 20000 luidruchtige, gekke tennisfans die voor hen juichten.
Hun speelstijlen waren zo verschillend als krijt en kaas. Sampras de agressor, die het net met bliksemsnelheid nadert, altijd op zoek om het punt snel te beëindigen, terwijl Agassi de baseliner bliksemsnelle reflexen heeft en erop vertrouwt de tegenstander te vermoeien door hem heen en weer te laten rennen.
Sampras, de nonchalante relaxte persoon die eruitzag alsof hij het volgende moment op de grond zou vallen, veegde langzaam het zweet van zijn voorhoofd, terwijl Agassi stroomde van energie, druipend van het zweet en snel ijsberde over het veld.
Sampras met misschien wel de beste service aller tijden en ziet er kalm uit in het wit; Agassi met aantoonbaar het beste rendement van de service dringt zich op in het zwart.
De lichten van New York vulden de bruisende sfeer aan, het theatrale podium en de akoestiek van het Arthur Ashe Stadium droegen bij aan de grandeur, het oppervlak in kwestie was de kermis voor beide kampioenen - Sampras iets meer dan Agassi - en de spelers zorgden zelf voor een spektakel voor de leeftijden.
Beide spelers haalden het beste in de ander naar boven. De service van Sampras dreunde over de 'T' en creëerde een oorverdovende echo toen de bal de reclameborden raakte, terwijl Agassi's return rechtstreeks vanaf de basislijn op de voeten van Sampras werd geslagen, wat de meest adembenemende volleys van Pete naar voren bracht.
De druk was zo groot dat Agassi Pete dwong om de meest ongelooflijke lopende forehands te raken, terwijl hij zelf gedwongen werd het net binnen te vallen.
Agassi maakte zelden ongedwongen fouten tijdens de sets, terwijl Sampras door zijn servicegames raasde. En wanneer dat gebeurt, slagen routinegames er niet in om de twee Amerikanen te scheiden, ondanks dat ze competitief zijn.
Elk van de vier sets ging de hele afstand, en alleen tie-breaks konden de twee spelers scheiden. Agassi maakte verrassend genoeg meer fouten tijdens de vier tiebreaks dan tijdens de gehele 48 wedstrijden samen. Voor de vierde set gaf het publiek een staande ovatie aan de twee spelers die de kwaliteit van het spel waardeerden.
Toen de wedstrijd was afgelopen, bleef John McEnroe meer dan 10 minuten in het commentaarveld staan, niet in staat om te verwerken wat hij zojuist had gezien. De fans waren een beetje teleurgesteld, en een beetje hebberig, dat de wedstrijd niet over vijf eindigde.
Jaren later zag ik de herhaling van de wedstrijd in mijn thuisbioscoop, ik voelde dezelfde vlinders in mijn buik als tien jaar geleden.
