Als de filmwereld ooit een script moet kiezen voor een blockbuster-tennisfilm, is de aanloop naar de Wimbledon-finale van 1975 een op bestelling gemaakt onderwerp voor het grote scherm.
Bekijk het zo.
Jimmy Connors was een superster. Hij was de gouden jongen van Amerika. Onbezonnen, knap en gewapend met een backhand die in staat is om naar believen winnaars te maken, stond Connors bekend om zijn controversiële speelstijl en zijn gemene grijns op het veld. Ashe daarentegen was de eerste speler van Afro-Amerikaanse afkomst die de ladder van het internationale tennis had beklommen. Hij was onwankelbaar op het veld, speelde een spel dat zeer grillig was en werd ondersteund door een cult-aanhang. Ashe was slechts een paar maanden geleden betrokken geweest bij het uit de Franse Open stampen van Connors in een controversieel verbod, dat werd gesteund door de ATP.
Connors stond toen in de wereld bekend als een uitverkocht. Hij zou het pad van de dollar volgen en gedijen op oefenwedstrijden. Net rond die tijd tekende hij een contract met World Team Tennis (WTT) om deel uit te maken van de Baltimore Banners. Franse functionarissen waren tegen deze inzending omdat Connors zijn monetaire belangen ter harte nam en de weg vrijmaakte voor een groot aantal planningsconflicten. WTT-spelers werden tot 1978 verbannen op Roland Garros, wat Connors' kans op het voltooien van een Grand Slam in 1974 verpestte, omdat hij de resterende drie had weggevaagd.
Hoewel de rechtszaken van Connors tegen de ATP waren ingetrokken tegen de tijd dat Wimbledon-75' ronddraaide, stond zijn rechtszaak van 2 miljoen dollar tegen Ashe nog steeds. Zijn opmerkingen over hoe Ashe's menigte fans hem aan Harlem deed denken, was ook viraal gegaan, en niet op een goede manier. Center court barstte van de rauwe energie. De sfeer in het stadion was iets waarvan niemand had gedacht dat het over 50 jaar op SW19 zou opsmelten.
Katapultplannen voor tennisballen
Als klap op de vuurpijl was Connors op een van zijn vernietigende strepen op weg naar de finale. Hij had spelers links, rechts en in het midden gesloopt om een finale op te zetten waarvan niemand dacht dat Ashe zou winnen. Maar Ashe versloeg Connors in een van de beste tactische tenniswedstrijden ooit. Connors, die het goed vond om de bal vroeg te pakken, werd volledig overrompeld door Ashe's pulpmix van lobs, plakjes en langzame drives. Het was meer een schaakwedstrijd dan een tenniswedstrijd. Ashe won met 6-1, 6-1, 5-7, 6-4 en zette zichzelf sindsdien in de geschiedenisboeken als de enige Afro-Amerikaanse winnaar van Wimbledon. Hij blijft ook de enige Afro-Amerikaan die de Australian Open en de US Open heeft gewonnen.
Hoewel Ashe's drie Grand Slam-titels een klein aantal lijken voor een speler om als een van de grootste aller tijden te worden beschouwd, waren de omstandigheden waaronder Ashe vocht om een tennisser te worden moeilijk. Hij werd gedwongen tot verplichte legertraining, waar hij zijn vaardigheden als speler verbeterde en uiteindelijk de conditie bereikte waar hij bekend om stond.
In '79 kreeg Ashe een hartaanval, wat het publiek schokte, aangezien hij een van de sterkste atleten ter wereld was. Later in zijn leven liep hij aids op via een bloedtransfusie, die hij had tijdens de bestrijding van toxaplasmose. Hij werd gedwongen naar de beurs te gaan vanwege een verhaal gepubliceerd in een tijdschrift genaamd 'USA Today'. Hij bracht de rest van zijn leven door met het onderwijzen van mensen over aids en hartziekten.
Ashe was een van de grootste beroemdheden die humanitaristen werden die ooit hebben bestaan. Hij werd in de jaren '80 twee keer gearresteerd omdat hij protesteerde tegen de apartheid. Hij probeerde de misvatting uit de wereld te helpen dat alleen homoseksuelen of mensen die IV-naalden gebruiken aids kunnen krijgen. Een paar jaar voor zijn dood richtte hij het Arthur Ashe Institute of healthcare op, een initiatief dat hem de 'Athlete of the year award' van Sports Illustrated opleverde.
Ashe heeft veel bereikt, op en naast de baan. Zijn memoires, 'Days of Grace', zijn een must voor elke tennisfan. Het feit dat de USTA Centre Court in Flushing Meadows de 'Arthur Ashe Arena' noemde, getuigt van de meer dan levensgrote persoonlijkheid die hij was en altijd zal worden herinnerd als.
