Djokovic reageert na het raken van een backhand langs de lijn winnaar bij de US Open 2011 Finale tegen Nadal
Novak Djokovic heeft alle critici beantwoord en is opnieuw op het grote podium gestegen, door Wimbledon te winnen door een verbazingwekkende 100 breakpoint-kansen te creëren en Wereld #1 Rafael Nadal te verslaan in een werkelijk boeiende halve finale van 5 marathons. Door dit te doen, heeft Djokovic ook het Federer-Nadal of 'Fedal' duopolie doorbroken in Grand Slam-evenementen, die begon op de Australian Open van 2017.
Nu is het de moeite waard om zijn seizoen 2011 te herinneren, waar hij voor het eerst de tenniswereld veroverde. Dat was het jaar waarin de Serviër zichzelf aankondigde als een kracht om rekening mee te houden op het grote podium, waarmee hij het 'Fedal'-duopolie in het mannentennis verbrijzelde.
Djokovic bouwde in 2011 een persoonlijk record van 10-1 op tegen Federer en Nadal. In het proces produceerde hij een aantal toptennis en wedstrijden die nog lang in het geheugen zullen blijven.
Bovendien boekte Djokovic ook een van de langste overwinningsreeksen (43 wedstrijden op rij) en een van de beste seizoensstarts ooit, met 41-0 tot hij verloor van Federer in de halve finale van de Franse Open.
De dominantie van Djokovic op gravel was onvoorzien en naar mijn mening het meest schokkende en indrukwekkende kenmerk van zijn campagne van 2011. De manier waarop hij de code kraakte met betrekking tot het spel van Nadal was verbijsterend en ongekend.
De Serviër behaalde twee straight sets overwinningen tegen Nadal op zijn geliefde gravel in Madrid (het thuishof van Nadal) en Rome. Hij won respectievelijk met 6-4, 7-5 en 6-4, 6-4 in de finale van die twee spraakmakende Masters-evenementen.
Nadal leek geen antwoord te hebben op Djokovic's zinderende, diepe en consistente backhand-grondslagen die hem aan de advertentiekant van het veld in een hoek leken te zetten en uiteindelijk ruimte maakten voor een perfect uitgevoerde backhand-winnaar. Dat jaar tegen Djokovic spelen was bijna alsof je tegen een muur speelde, want de Serviër leek nooit te missen.
Met andere woorden, Djokovic versloeg Nadal in zijn eigen spel, in een uitputtingsslag.
Het enige moment dat echter duidelijk het ijs in zijn aderen aangeeft, van zijn onberispelijke bekwaamheid en grenzeloos vertrouwen, was zijn terugkeer van de service tegen Federer in de halve finale van de US Open.
Djokovic had al een comeback gemaakt na 2 sets naar beneden te hebben gehouden, maar hij merkte opnieuw dat hij in de vijfde set achterbleef, dit keer met twee matchpunten. Maar een achterstand van 3-5, 15-40 in de vijfde set, Djokovic keerde een opslag wijd terug op zijn forehand, schoot voorbij de Federer forehand en maakte een statement met een onberispelijke returnwinnaar.
Vanaf dat moment wist Federer geen enkele wedstrijd te winnen en werd hij tweemaal gebroken door de Serviër, die met 7-5 verloor in de vijfde.
'Glimlachen in het aangezicht van tegenspoed' is waarschijnlijk de meest accurate uitdrukking als het gaat om het beschrijven van de kalmte en het vertrouwen die de Serviër op dat moment, en ook gedurende de rest van het seizoen, uitstraalde.
Djokovic won drie van de vier Grand Slams en vijf van de negen Masters-titels, waarmee hij een fenomenaal record van 70-6 (92,5%) behaalde voor dat seizoen.
Velen zouden beweren dat het seizoen van Federer in 2006, waar de Zwitserse Maestro een fenomenale 92-5 (94,84%), indrukwekkender was dan het 2011-seizoen van Djokovic. Dat is een discussie die ik in dit stuk niet uitgebreid wil belichten.
Ik wil echter alleen zeggen dat de kwaliteit van de oppositie waarmee Djokovic in 2011 te maken had, aanzienlijk hoger was dan die van Federer in 2006.
Bovendien, toen Federer dat jaar de nummer 2 van de wereld tegenkwam, Rafael Nadal, behaalde hij slechts één overwinning in hun vijf ontmoetingen. Het is ook de moeite waard om op te merken dat Nadal in 2011 veel meer een allround en complete speler was dan in 2006, nadat hij zijn Career Slam in 2010 had voltooid.
Djokovic stond in 2011 zes keer tegenover de World #2 Nadal, waarbij hij elke meeting won, waaronder twee op gravel, en slechts zes sets liet vallen - waarbij twee van de wedstrijden de best-of-five sets waren.
De Serviër had tegen het einde van een opmerkelijk en historisch seizoen geen benzine meer. Maar tot aan de US Open was de backhand van Djokovic absoluut in brand, wat enorme problemen veroorzaakte voor Nadal (zelfs op gravel) en Federer.
Er werd ook een grote sprong waargenomen in zijn opslagaantallen. Djokovic sloeg in 2010 282 dubbele fouten, maar dat aantal daalde drastisch tot 114 in 2011. Zijn terugkeer van opslag was ook statistisch gezien de beste op tour van dat jaar, aangezien hij 38,8% van de returngames won en 48,3% van de breakpunten omzet.
14-voudig Grand Slam-kampioen Pete Sampras, een andere legende in het GOAT-debat, prees het seizoen 2011 van Djokovic als misschien wel het beste ooit. Nadal was ook vol lof over zijn rivaal en zei dat het spel van Djokovic het hoogste tennisniveau was dat hij ooit had gezien. John McEnroe voegde eraan toe dat Djokovic het beste jaar in de geschiedenis van de sport beleefde.
Of het seizoen van Djokovic in 2011 het beste ooit was, is moeilijk met zekerheid te zeggen. Ik denk echter dat het veilig is om te zeggen dat het waarschijnlijk een van de meest impactvolle en geschiedenisveranderende seizoenen in de sport was, een die zelfs het GOAT-debat aan het einde van de respectievelijke carrières van de Big 3 zou kunnen vormgeven.
Denver Broncos spel livestream gratis
