Djokovic na het winnen van Wimbledon Championship 2019
tennisrek
Of het nu gaat om een verhit debat met onze collega's over de economische groei onder het huidige regime of een milde discussie over het weerpatroon van onze stad, we houden ervan om relevante statistieken te citeren om onze argumenten te ondersteunen en ons punt vast te stellen. Als we uitgaan van een populair cliché, liegen statistieken niet. Maar hoewel dat waar is, isoleren ze ons soms in plaats van geheimen te onthullen van de realiteitscheck.
De finale van het herenenkelspel van Wimbledon 2019 is een goed voorbeeld dat licht werpt op de verbijsterende aard van statistieken. Roger Federer stond Novak Djokovic mijlenver voor in bijna elk aspect van de wedstrijd, maar eindigde toch aan de verliezende kant.
Federer had meer azen, minder dubbele fouten, een hoger aandeel gewonnen nettopunten en een betere conversieratio van breekpunten. Federer won zelfs meer ontvangstpunten dan Djokovic, die misschien wel de beste herintreder in het spel is.
In termen van leken won Federer meer punten in de wedstrijd, maar slaagde hij er niet in de wedstrijd te winnen.
De finale van Wimbledon is een klassiek voorbeeld van wat in statistisch spraakgebruik bekend staat als Simpson's Paradox. Het is in feite een statistische trend die ontstaat wanneer de segmentatie van een dataset wordt omgekeerd bij de aggregatie van de dataset.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn alle punten in tennis niet identiek of even belangrijk. De eigenaardigheid van het scoresysteem maakt sommige punten belangrijker dan de andere in termen van het veranderen van de stroom van het spel. Andre Agassi zei ooit over de eigenaardigheid van het scorepatroon, 'Het is uitgevonden om frustratie te veroorzaken bij degenen die ervoor kiezen om te spelen. Omdat het geen zin heeft '
Federer was statistisch beter, maar Djokovic won het mentale spel. Terwijl Federer op elite-niveau speelde, was zijn tegenstander verre van zijn beste. Wat Djokovic beter deed, was punten winnen bij grote gelegenheden zonder zijn gelijkmoedigheid te verliezen.
Hier is een blik op de hoogtepunten van de wedstrijd:
Djokovic werd verslagen door Federer in twee van de drie sets die hij won. Desalniettemin won hij ze alle drie op tiebreakers, wat zogenaamd in het voordeel is van de relatief inconsequente speler.
Een nieuwe studie door de afdeling Statistiek van Columbia University suggereert dat de winstkansen van de minder consistente speler met maar liefst 27,45% kunnen verbeteren wanneer een tie-break wordt gespeeld. En als de speler een grote server is, dan is dat de kers op de taart, aangezien hij/zij gewoon zijn service kan vasthouden en in de tie-break kan laten komen, wat in het voordeel is van de minder consistente speler.
In een hoogspanningswedstrijd als deze is het breekpunt het meest cruciale moment waar elke speler op wacht, omdat dit het punt is waarop je probeert een stap vooruit te komen en een psychologisch voordeel op de tegenstander te behalen. Ook in dit domein versloeg Federer Djokovic.
De conversie van breekpunten houdt echter geen rekening met de efficiëntie van de speler op de meest kritieke punten - een wedstrijd gewonnen in tie-breaks.
Federer maakte 11 ongedwongen fouten in drie tiebreaks in vergelijking met Djokovic die er geen maakte. Dit is de meest relevante statistiek van de wedstrijd. Het laat zien hoe klinisch Djokovic was toen de wedstrijd op het spel stond terwijl Federer zijn zenuwen niet in bedwang kon houden in gespannen situaties.
Federer won 51,7% van de gespeelde punten, wat in de meeste gevallen genoeg is om een wedstrijd te winnen. Dit cijfer behandelt echter elk punt hetzelfde - wat niet het geval is bij tennis.
Het winnen van punten in de beslissende fase van de wedstrijd is niet vergelijkbaar met de punten die in de reguliere fasen worden gewonnen. Djokovic redde in de 5e set twee matchpunten om zijn hoop levend te houden. Hij redde zijn tweede matchpunt door een cross-court pass-shot te maken met zeer weinig foutmarge.
De onregelmatigheid van het puntenverdelingssysteem bij tennis maakt het spel meer een mentale strijd dan een statistische. De mentale kracht van een speler wordt getest na elk punt dat ze winnen of verliezen. Zelfs toen Djokovic twee matchpunten achter stond, zag hij er erg kalm en onverschrokken uit door de sfeer in de arena, die sterk bevooroordeeld en partijdig was tegenover Federer.
De Serviër wist zich te isoleren van alle drama en emoties en speelde onder immense druk op de top van zijn kunnen. Zijn koppelingsvermogen om te presteren wanneer het er toe deed, maakte het verschil.
Dit is niet de eerste keer dat een dergelijke statistische absurditeit is waargenomen op Wimbledon. In de laatste wedstrijd van 2009 versloeg Federer Andy Roddick ondanks het feit dat hij één wedstrijd minder won dan hij (en veel vaker werd gebroken).
Evenzo won John Isner in de Isner-Mahut-wedstrijd op de Wimbledon-kampioenschappen 2010, die het record voor de langste wedstrijd ooit in de geschiedenis heeft gespeeld, 24 punten minder dan Nicolas Mahut en toch won hij de wedstrijd.
Het onderscheidend vermogen van het scorepatroon werkt als een loterij voor de underdogs. Tennis gaf ons een van de wildste underdog-verhalen ooit toen Goran Ivanisevic, een wildcard-deelnemer, in 2001 het Wimbledon-kampioenschap won. Dit maakt het spel interessanter en waarom de spelers er niet over klagen.
