De eerste keer dat ik Marion Bartoli zag tennissen, kreeg ik meteen een hekel aan haar. Ik weet niet zeker waarom. Misschien komt het omdat ze zo anders en ongebruikelijk was dan de rest van de spelers op het tenniscircuit.
Als je een van de wedstrijden van de Française hebt gezien, weet je precies waar ik het over heb. Bartoli's capriolen op het veld geven haar een bijna komisch tintje. Ze heeft haar eigen hop-en-jump routine in wedstrijden. Maar in tegenstelling tot Rafael Nadal, die in het begin van zijn wedstrijden zijn hop-and-jump-routine doet, strekt Bartoli's routine zich door de hare uit. Ze oefent herhaaldelijk haar schommels voor elk punt. Het voelt al vermoeiend om haar dat te zien doen. De servicebeweging is een andere nauwgezette oefening, vooral de manier waarop ze haar racket grijpt - haar 4 inch-greep is een van de dunste in het spel.
Een paar games in een van haar wedstrijden, spatten van haar zwarte manen over haar gezicht en nek - waardoor het lijkt alsof ze aan het diepe einde van een drie uur durende marathon zit. En het helpt ook niet dat Bartoli niet met de prototypische tennisbody komt. Jarenlang hebben critici haar conditie en grootte in twijfel getrokken.
Maar net als al het andere in het leven, kan wennen aan iets je perspectief veranderen. Bartoli heeft een aantal van de beste groundstrokes in de branche en als ze op de hoogte is, kan ze de beste verslaan. Zelfs Serena Williams, die Bartoli in 2011 van streek maakte op Wimbledon, merkte op: Ze speelde goed. Ze zou altijd zo moeten spelen, en ze zou minimaal in de top vijf staan. Het is zoiets van, wauw, waar is deze speler de rest van het jaar?
Naast haar bekwaamheid op het veld, is de Française een zelfverklaard genie buiten het veld, die beweert een IQ van 175 te hebben, een score die 40 punten hoger is dan de MENSA-grenswaarde en beter dan die van Albert Einstein, Stephen Hawking en Thomas Edison.
Sinds haar doorbraak naar de finale van Wimbledon in 2007, is de Française in of rond de top 10 gebleven met de steun van haar vader Walter, een arts die zijn roeping opgaf om zijn dochter te coachen in een spel waar hij weinig van af wist .
Marion en haar vader hebben gedurende haar hele carrière een hechte band gehad, misschien wel te hecht. Bartoli wilde zich niet houden aan de Franse Fed Cup-richtlijnen die de coaches van individuele spelers verbood deel te nemen aan de teamtrainingen. Als gevolg daarvan werd ze een aantal jaren buiten het Franse Fed Cup-team gehouden en kwam ze ook niet in aanmerking om Frankrijk te vertegenwoordigen op de Olympische Spelen van vorig jaar in Londen, wat een van haar persoonlijke dromen was.
Maar vorige maand besloot Bartoli verandering voor zichzelf aan te nemen. Ze ontheft haar vader van zijn coachingstaken en nadat ze Amelie Mauresmo niet heeft kunnen overtuigen, heeft Bartoli voormalig Wimbledon-kampioen Jana Novotna aangenomen als haar fulltime coach.
De beslissing was op zijn zachtst gezegd moeilijk. Bartoli wordt al 22 jaar door haar vader gecoacht, al vanaf dat ze een klein meisje was. Toen ik met de media in Dubai sprak, merkte de Française op, had ik het gevoel dat ik in deze fase van mijn carrière, als ik zoveel ervaring heb, misschien een beetje meer op mijn manier of anders zou kunnen proberen. Maar ik hou nog steeds van mijn vader. Ik bel hem nog steeds direct na de wedstrijd. Het is een moeilijke beslissing. Ik zal niet moeilijk zeggen. Ik denk zwaar. Maar weet je, op een bepaald moment in mijn carrière heb ik een aantal moeilijke beslissingen genomen. Dat heeft me geholpen om te zijn waar ik nu ben...
Er is veel samen besproken, er is geen breuk of botsing, het is slechts het hoogtepunt van een lange reflectie. Het gebeurde beetje bij beetje; mijn vader wilde altijd het beste voor mij en hij vertelde me dat het misschien beter is als ik iets anders probeer om te krijgen wat ik wil: een Grand Slam-titel... Ik spreek hem elke dag aan de telefoon, er is geen probleem. We zijn altijd verbonden... Voor mij zou het ideale scenario zijn om met iemand samen te zijn om me te helpen een Grand Slam te winnen.
Net als Bartoli houden velen van ons vast aan het bekende en bekende in het leven, zelfs als het iets is dat niet voor ons lijkt te werken. Het onbekende en onbekende verkennen kan nogal eng zijn. Maar Bartoli heeft de knoop doorgehakt. Op 28-jarige leeftijd, wanneer de meeste vrouwelijke tennissers denken aan het leven na het tennis, heeft Bartoli besloten iets anders te proberen om nieuwe hoogten te bereiken. Een onmiddellijke beloning voor haar is een oproep voor het Franse Fed Cup-team, aangevoerd door Mauresmo, en als ze nog tot 2016 speelt, kan ze zeker hopen te worden opgeroepen voor de Olympische Spelen van Rio, wanneer ze 31 jaar zou zijn. oud.
We zijn er allemaal wel eens geweest - waar we het gevoel hebben dat we niet bij onze leeftijdsgenoten passen; misschien op school, universiteit of op onze werkplek; waar we het gevoel hebben dat we een vreemde eend in de bijt zijn. We proberen erbij te horen, proberen ons ware zelf te verbergen voor de blik van het publiek, gaan op in de menigte; bang dat als we dat niet doen, we eruit zouden kunnen steken als een zere duim.
Er is moed voor nodig om je eigenaardigheden en eigenzinnigheid op je mouw te dragen. Marion Bartoli heeft precies dat gedaan. En hoewel ze misschien wel of niet leuk gevonden wordt, moet ze zeker gerespecteerd worden.
