Tijdens een vreedzaam protest in haar geboorteplaats Delray Beach, Florida, na de moord op George Floyd, nam een 16-jarige Gauff het woord en sprak zich uit.
Dit jaar richten we ons voor Black History Month op een jonge Afro-Amerikaan die haar aandeel in de tennisgeschiedenis al heeft verdiend. In haar zes jaar als prof heeft Coco Gauff het Grand Slam-winnende stokje overgenomen van Venus en Serena Williams, terwijl ze ook Arthur Ashe's toewijding aan raciale gerechtigheid voortzette.
Nu Gauff in maart twintig wordt, besteden we deze week aandacht aan vijf mijlpaalmomenten uit haar tienerjaren.
2020: Spreekt tijdens een bijeenkomst waarin wordt geprotesteerd tegen politiegeweld
Net als elke andere 16-jarige in de VS kreeg Coco Gauff in het voorjaar van 2020 huisarrest. De COVID-19-pandemie had scholen en werkplekken gesloten. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog waren de tennistours tot stilstand gekomen; Wimbledon zelf had zijn eigen annulering aangekondigd. Gauff begon het jaar met een run naar de vierde ronde op de Australian Open, met onder meer een Top 5-overwinning op Naomi Osaka. Maar nu was ze weer thuis in Delray Beach, Florida, zonder enig idee wanneer ze haar rackets zou kunnen ophalen en weer op pad zou kunnen gaan.
Maar in tegenstelling tot de meeste andere 16-jarigen had Gauff een platform en kennis uit de eerste hand van de burgerrechtenbeweging van de jaren zestig. Haar grootmoeder van moederskant, Yvonne Lee Odom, hielp in 1961 bij de integratie van de openbare scholen van Delray Beach. Nu trok een andere sociale beweging door het land – de protesten over de moord op George Floyd – en Gauff was bereid een rol te spelen.
In haar geval betekende dat dat ze moest opstaan om te spreken tijdens een bijeenkomst voor het stadhuis van Delray Beach.
Mijn toespraak tijdens het vreedzame protest in mijn geboorteplaats Delray Beach, Florida. #black lives matter pic.twitter.com/Jeyswzt7n5
— Coco Gauff (@CocoGauff) 4 juni 2020
“Ik vind het triest dat ik hier tegen hetzelfde protesteer als [mijn grootmoeder] ruim vijftig jaar geleden deed”, zei ze. “Dus ik ben hier om jullie te vertellen dat we eerst van elkaar moeten houden, wat er ook gebeurt. … Ten tweede moeten we actie ondernemen.’
Actie voor Gauff kwam via de stembus, ook al was ze te jong om er zelf in te gaan.
“Ik ben niet meerderjarig om te stemmen, en het is in jouw handen om te stemmen voor mijn toekomst, de toekomst van mijn broer en voor jouw toekomst. Dus dat is een manier om verandering te bewerkstelligen.”
Gauff was in deze setting net zo evenwichtig als zij op het veld. Wat ze die dag liet zien, was wat ze altijd heeft laten zien: een geest die betrokken is bij wat er om haar heen gebeurt, duidelijkheid over wat ze gelooft, en de bereidheid om dat uit te drukken op een manier die niet schril of verontschuldigend is.
#black lives matter pic.twitter.com/WEZEmtHH8k
— Coco Gauff (@CocoGauff) 29 mei 2020
Daarin zou ze ervaren tennisfans kunnen doen denken aan Arthur Ashe, een andere Afro-Amerikaan die opgroeide in het Zuiden en die, net als Gauff, zijn christelijk geloof centraal stelde in zijn leven. Hoewel hij nooit een politieke radicaal was, toonde Ashe zich op nuchtere wijze betrokken bij de kwesties van zijn tijd en was hij twintig jaar lang een anti-apartheidsactivist.
De combinatie van de pandemische shutdowns en de Floyd-protesten zorgden voor een explosief moment in de Amerikaanse geschiedenis. Sindsdien is Gauff niet meer opgeroepen om in zo’n gespannen tijd zo’n spraakmakende toespraak te houden. Maar haar toewijding om haar stem te gebruiken is consistent geweest. Ze heeft zich uitgesproken over wapenbeheersing, of het gebrek daaraan, in de VS, en ze weigerde de klimaatdemonstranten te veroordelen die vorig jaar haar halve finale van de US Open onderbraken.
‘Ik geloof in klimaatverandering’, zei ze in plaats daarvan.
Gauff vond haar stem en leverde in 2020 een bijdrage buiten de rechtbank. Het is een veilige gok dat dit niet de laatste keer zal zijn dat ze de microfoon neemt voor een zaak die groter is dan haar eigen carrière.
