Bryan Baker is eindelijk terug
tennisschoenen om te tennissen
Wimbledon 2012 is tot nu toe met ups en downs geweest. Gezaaide spelers hebben geen wedstrijden gehad die hun kant op slingeren, terwijl bepaalde niet-geplaatste spelers vrolijk zijn geweest met de speelomstandigheden. En een ongeplaatste speler die het meeste uit dit toernooi heeft gehaald, is de Amerikaan Brian Baker. Tussen de mogelijkheden van Roger Federer die zijn record-gelijkwaardige zevende titel wint en Novak Djokovic die zijn magie uit 2011 herhaalt, belooft de surrealistische aanwezigheid van Baker een ander, maar toch aangenaam resultaat, in tegenstelling tot de gebruikelijke verwachting tijdens het toernooi.
Om het jaar te beginnen als de 500egerangschikte speler en om in de top 100 te eindigen, binnen slechts zes maanden nadat je weer in het ritme van professioneel spelen bent gekomen, is niet voor iedereen haalbaar. En voor degenen die het hebben gedaan, misschien is het vanwege de consistentie of misschien omdat het die pure luchtigheid is die ontstaat wanneer de spelers weten dat ze niets te verliezen hebben, maar veel te winnen. Of misschien gaat het om vastberadenheid om te slagen en om eindelijk een stempel te kunnen drukken in een arena, waar dromen op het punt stonden uit te komen en waar het leven perfect zou zijn geweest, zo onvolmaakt als het maar zou kunnen zijn.
De mens stelt voor dat de natuur beschikt is een heel oud gezegde dat bruikbaarheid vindt in de meest alledaagse scenario's. In het geval van Brian Baker kwam het adagium overeen - misschien een beetje te veel - om zijn leven en carrière in onverwachte mate te transformeren. van zijn begaafd tiener, tot een onbekende entiteit uitgehold door verwondingen, Baker heeft het allemaal gezien en onder ogen gezien, om het prozaïsch te zeggen.
video over racketballtechnieken
Maar waar woorden prozaïsch zijn, is zijn terugkeer naar het spel dat niet. Na vijf operaties te hebben ondergaan - gemiddeld één per jaar - aan zijn ellebogen, heup en voor hernia tussen 2007 en 2011, lijkt de 27-jarige het eindelijk allemaal aan elkaar te lijmen, na jaren vertraging. Door elke dag te nemen zoals die komt, en zonder een coach of trainer om hem te begeleiden, behaalde Baker een tweede weekplaats die veel zaden niet konden behalen, waardoor hij niet alleen rankingpunten verdiende, maar ook een gewaardeerde toevoeging aan zijn bestaande fan- baseren. Een fanbase die zal blijven bestaan, ongeacht zijn verlies in de vierde ronde tegen de Duitser Kohlschreiber.
In een onvoorspelbare sport als tennis, waar niemand weet wat de toekomst zal brengen, is Brian Baker een voorbeeld dat de moeite waard is om naar op te kijken. En ongeacht het vermogen om zijn sterke run voor de rest van het seizoen te repliceren, is de prestatie van Brian Baker tot nu toe geen luchtspiegeling of een illusie, maar een realiteit die samenvalt met elementen van fantasie.
