Juan Martin del Potro
Hoe zit het met wispelturig weer en steden waar Grand Slams worden gehouden? Bij elke Major die ik tot nu toe heb bijgewoond, was het weer zo onvoorspelbaar als een klap van Nick Kyrgios. In Melbourne regende het wanneer de wolken er zin in hadden, terwijl in New York het weer schommelde tussen ondraaglijk vochtig en hevig stormachtig.
In Parijs was het de eerste paar dagen dat ik de arena bezocht helder en zonnig, maar sinds gisteren is het bewolkt en kil, waardoor het schema voortdurend in de war raakt. Vandaag bleef de regen uit tot Andy Murray en Juan Martin del Potro hun langverwachte derde ronde-clash konden afmaken, maar Kei Nishikori en Hyeon Chung hadden niet zoveel geluk; hun wedstrijd werd onderbroken net toen het er interessant uit begon te zien.
Het voordeel van vertragingen bij regen is dat je tijd krijgt om de persconferenties bij te wonen en ook wat te schrijven. En er kan veel worden geschreven over de wedstrijd Del Potro vs Murray.
Er is een theorie dat hoe verder je verwijderd bent van een fenomeen - door afstand of een andere maatstaf - hoe gemakkelijker het is om het fenomeen af te doen als iets dat gemakkelijk kan worden gecontroleerd. En hoewel ik geen expert ben in het bevestigen van theorieën, heeft mijn ervaring met het kijken naar tennis vanaf de tribune me hierin doen geloven.
Als je de selectiewedstrijd van vandaag zou volgen, vooral de eerste set, zou je geneigd zijn te spotten met de manier waarop de Argentijn 'stikte'. Hij had vier setpunten in die eerste set en verspeelde ze allemaal - met als pijnlijkste een dubbele fout in de tiebreak.
Maar toen de toeschouwers op Philippe Chatrier zagen hoe de twee mannen felle grondaanvallen uitdeelden, voelden ze sympathie, in plaats van minachting, voor Del Potro en zijn benarde situatie.
De marges in tennis, zoals in elke sport, zijn klein. Het ene moment sla je een briljante tweede service die de lijn vangt en een returnfout uitlokt, het volgende moment mis je de lijn op een centimeter en hoest je een dubbele fout op. Dat geldt ook voor grondslagen; terwijl de forehand van Del Potro als zo geweldig wordt beschouwd omdat hij krachtig EN veilig is, is er niet veel voor nodig om de lijn te overschrijden of de bovenkant van de band te raken.
Ja, de grote spelers hebben de neiging om de marges voor hen te laten werken, 'hun eigen geluk creëren' zoals het gezegde luidt. Maar degenen die ten prooi vallen aan de wetten van waarschijnlijkheid, doen dat niet omdat ze mentale dwergen zijn; ze zijn gewoon niet zo onmenselijk gegrepen als de groten.
Del Potro wist dat hij zijn kansen had, zelfs toen hij die laatste forehand van de set loste die met een snorhaar naast zeilde. Hij vroeg de stoelscheidsrechter om het merkteken te controleren, maar kreeg geen vreugde. Het moet echter gezegd worden dat hij niet veel miste - net zoals hij de tweede opslag op setpoint niet veel miste. Als hij beide of een van die schoten had gemaakt, zouden we dan zijn grote moed hebben geprezen? De lijn is bijna te dun.
Maar toen gebeurde er iets waardoor we het gevreesde c-woord vergeten. Terwijl Murray zijn vuist pompte en in zijn stoel ging zitten, bleef Del Potro bij het net, met gebogen hoofd en gebogen schouders, schijnbaar in gedachten verzonken.
Dit duurde een goede twee minuten, en de toeschouwers op de tribunes begonnen ongemakkelijk te mompelen over het mentale welzijn van de Argentijn. Was hij er niet van overtuigd dat zijn forehand uit was geland, of was hij gewoon verpletterend teleurgesteld dat hij de set uit zijn handen had laten glippen ondanks zoveel kansen?
Dat was toen moeilijk te zeggen. Maar later verduidelijkte de Argentijn dat het inderdaad een teleurstelling was. Te veel frustratie, zei hij op zijn persconferentie na afloop. Ik kon niet geloven dat ik die set verloor, want ik had veel kansen om te winnen.
Del Potro herwon uiteindelijk zijn kalmte en deed er goed aan om Murray te breken terwijl de laatste met 5-4 voor de tweede set serveerde, maar iedereen in de arena wist dat zijn moment voorbij was. Wat hij ook deed, het leek een pittige maar laatste poging om de wedstrijd te verlengen. Met alle blessureproblemen die hij de laatste tijd had gehad, was het onmogelijk om Murray in vier of vijf sets te verslaan.
Del Potro had die eerste set moeten winnen, en misschien had hij de wedstrijd ook gewonnen. Maar het zou hem te kort doen om zijn verlies af te doen als een 'verstikking'; hij ging net iets te veel op de cruciale punten van de wedstrijd en miste helaas het doel net op het moment dat het er het meest toe deed.
Het publiek was in ieder geval bereid hem al zijn ingebeelde of echte overtredingen vanaf de eerste set te vergeven. Ongeveer halverwege de tweede, gezangen van DEL-PO! *klap klap klap* DEL-PO! * klap klap klap * begon te weergalmen in de arena elke keer dat hij inspiratie nodig leek te hebben. En toen hij Murray brak tot zelfs de tweede set op 5-5, leek de hele plaats tot leven te komen.
Del Potro's heropleving duurde niet lang, maar de steun van het publiek wel. Ze schreeuwden brutaal naar elke forehand-winnaar die hij sloeg, zelfs in de laatste fase van de wedstrijd. En toen hij het veld verliet, kreeg hij het luidste gejuich van de dag, met meer gezangen van DEL-PO! DEL-PO! DEL-PO!.
Misschien is het oké om te zeggen dat Del Potro stikte. Hij weet tenminste dat hij altijd iets zal hebben om de pijn te verminderen - de liefde voor de menigte, in zijn meest krachtige en opwindende vorm.
