Goran Ivanisevic is zonder twijfel een van de grootste sterren in de tennisgeschiedenis. In het begin werd hij beroemd om zijn vurige humeur en sterke service, maar in 2001 maakte deze lange Kroaat indruk op zelfs zijn sterkste critici als de eerste wildcard die ooit Wimbledon Grand Slam won, nadat hij drie keer tweede was geworden!
Goran werd geboren op 13 september 1971 in de Kroatische stad Split. Hij begon op 7-jarige leeftijd te tennissen en werd op 17-jarige leeftijd professioneel. In 1988 stond Ivanisevic op nummer 351, maar twee jaar later stond hij al op nummer 9. Hij trok de aandacht van tennisfans tijdens de Franse Open in 1990, het verslaan van Boris Becker in de eerste ronde en het bereiken van de kwartfinales.
In de volgende 8 jaar speelde Goran drie Wimbledon-finales, waarbij hij telkens niet deze kostbare Grand Slam-trofee won. In 1992, toen hij zijn eerste Wimbledon-finale in het enkelspel bereikte, kwam hij heel dichtbij, maar Andre Agassi was beter in vijf sets. In 1994 verloor Ivanisevic opnieuw een finale bij All-England Club, dit keer van titelverdediger Pete Sampras in straight sets. Later dat jaar bereikte Goran echter zijn carrière-high singles ranking van World No. 2. Hij kreeg de derde kans om Wimbledon te winnen in 1998, opnieuw tegenover Sampras, maar verloor in vijf sets nadat hij in een winnende positie was.
Op dat moment leek het erop dat hij geen geluk had. Daarbij kwam zijn vurige humeur, dat hem vaak problemen op de tennisbaan bezorgde, zoals zijn rackets kapot slaan of vloeken in zijn moedertaal toen hij het punt verloor. 'Het probleem met mij is dat ik elke wedstrijd tegen vijf tegenstanders speel: scheidsrechter, publiek, ballenjongens, rechtbank en mezelf', gaf hij toe.
In juni 2001 begon het geluk van Goran te veranderen. Hij stond nu op nummer 125, maar All-England Club besloot hem een wildcard te geven. Vastbesloten om deze keer te slagen, versloeg hij Andy Roddick, Marat Safin en nam hij het in de halve finale op tegen Tim Henman. Deze ongelooflijke wedstrijd tegen 'laatste Engelse hoop' duurde drie dagen vanwege een regenonderbreking, maar Goran won in 5 sets.
De laatste wedstrijd tegen Patrick Rafter vond plaats op maandag, waardoor duizenden Kroatische en Australische fans kaartjes aan de poort konden kopen en hun favoriete spelers enthousiast konden aanmoedigen. In een van de meest memorabele finales in de geschiedenis van een Grand Slam won de 29-jarige Goran Ivanisevic uiteindelijk Wimbledon bij zijn 14e poging, waarbij hij Rafter versloeg met 6-3, 3-6, 6-3, 2-6, 9-7. Het was een gladde scheerbeurt. Goran was zo nerveus dat hij drie kampioenschapspunten miste, maar uiteindelijk, op het vierde punt, sloeg hij een servicewinnaar en de titel was van hem. Emotioneel uitgeput, wierp hij zich op het gras en barstte in tranen uit, net als de rest van ons die voor hem stonden te juichen!
De viering van zijn titel vond plaats in Gorans geboorteplaats Split, waar meer dan 150.000 mensen samenkwamen om hun geliefde kampioen te verwelkomen. Zijn T-shirt uittrekken na elke overwinning op Wimbledon van dat jaar werd zijn handelsmerk, en daar op de promenade van Split stelde hij zijn fans (vooral vrouwen) niet teleur - gek als hij was, kleedde hij zich zelfs uit tot aan zijn onderbroek, gooide zijn kleren in euforisch publiek!
In 2004, drie jaar na het winnen van deze laatste titel, ging Ivanisevic met pensioen. Hij won in totaal 22 ATP-singles. De grootste spijt van Goran bleef dat hij nooit de nummer één van de wereld heeft gehaald. Hoe kon hij? Een ander tennisgenie, Pete Sampras, bevond zich op dat moment op het hoogtepunt van zijn carrière, dus het bleek 'mission impossible' voor Goran.
Tegenwoordig speelt hij op de ATP Champions-tour en neemt hij vaak deel aan liefdadigheidswedstrijden, zoals die tegen John McEnroe die in juli van dit jaar in Dubrovnik werd gehouden. Privé brengt Goran graag tijd door met zijn vrouw, ex-model Tanja Dragovic, en hun twee kinderen Amber Maria en Emanuel. Maar ook nu, elke keer dat hij op de tennisbaan staat, verwacht het publiek geen gewone wedstrijd te zien. Ze verwachten spectaculair spel en geweldig entertainment. Immers, zoals Goran ooit zei: 'In elk spel dat ik speel, zijn er drie spelers in mij die elk moment kunnen opduiken, Good Goran, Bad Goran en Crazy Goran! Ze kunnen allemaal azen serveren.’
